အိုးေဝ (အစမ္း): August 2008

အရက္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ က်ေနာ္

>> Saturday, August 30, 2008

က်ေနာ္ ေသရည္ေသရက္ေတြနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ပတ္သတ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မွတ္မိသေလာက္စေျပာပါဦးမယ္။ စၿပီးရင္းႏွီးခ်ိန္ဟာ သိပ္လည္းမေစာသလို အရမ္းလည္း ေနာက္မက်ပါဘူး။ ၁၀ တန္းက စတာပါ။ က်ေနာ့္မွာ ကေလးကတည္းက အတူတူေနၿပီး ရန္တခါမွ မျဖစ္ဘဲ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ၁၀-တန္းမွာ သူရဲ႕ ဦးေလးအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာက စတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က အရင္ကတည္းက လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တာကိုး။ မီးက ရက္ျခားမွလာေတာ့ ရက္မျခားေန႔တိုင္းလာေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလးအိမ္ကို သြားရတာေပါ့။ သူ႔ဦးေလးက ကားဂိုေထာင္ထဲမွာ စာၾကည့္ၾကဆိုၿပီး ေနရာေပးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စာၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္၊ ပ်င္းရင္ ဂိုေထာင္ထဲက ပစၥည္းေတြ ဟိုရွာၾကည့္လိုက္၊ ဒီႏႈိက္လိုက္လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူ႔ဦးေလး ခြက္ပုန္းခ်တဲ့ ရမ္ပုလင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ခြက္ပုန္းသူခိုးလုပ္ၾကတာေပါ့။ ရမ္ပုလင္းအဖုံးခြံေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္တေမာ့။ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေတာ့မွ ေသာက္ေရေတြကို ေရာေတာရွိလုပ္ရတာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အေသာက္သင္မေပးသလို၊ ေသာက္ၾကည့္စမ္း အရမ္းေကာင္းတာပဲလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ ပါရမီဓာတ္ခံရွိေတာ့ သူ႕အလိုလို တတ္သြားတာပါ။ ဆယ္တန္းၿပီး အားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕အေရွ႕ထိပ္အေနာက္ထိပ္က ထန္းေတာေတြထဲလည္း က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ အျမည္းလုပ္ရင္း ထန္းရည္ေသာက္လိုက္နဲ႔ အေသာက္ပညာကို ရင့္သန္ေစခဲ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္မိတ္ရင္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကိုျဖဴရယ္၊ ကိုလုံးတို႔ရယ္ တျခားေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္က ဆိုင္မွာလည္း မေသာက္ပါဘူး။ အေဆာင္မွာပဲ ဝယ္ေသာက္တာပါ။ ေမာင္ျဖဴက ငယ္စဥ္က အေသာက္ပညာမရွာခဲ့ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီကို တပည့္ခံရတာပါ။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ မူးလာေတာ့ သူက "ငါေတာ့ ေပါ့လာၿပီကြ"ဆိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ျဖဴကို အခုအခ်ိန္ထိ "ေဟ့ ေပါ့လာၿပီကြ" ဆုိၿပီး စၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းရတာ ကံေကာင္းပါတယ္။ အရက္မူးလာရင္ ဆိုးသြမ္း၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ သူမပါပါဘူး။ အရက္ေသာက္ရင္း စကားေတြ လုေျပာၿပီး ဆူညံလည္းမေနပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတာပါ။ ရန္လည္း မျဖစ္တတ္ပါဘူး။

တစ္ခါက ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအဝင္ထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထန္းရည္ေသာက္ၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန အျပင္ကို ကြမ္းယာဝယ္ထြက္ေတာ့ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ မဇနိကို ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ပါေရာ။ အင္း သူမနဲ႔အတူ ထမင္းစားဦးမွဆိုၿပီး အႀကံေပၚကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္ၿပီး သူမနဲ႔အတူ လိုက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲ ကန္တင္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလး ထိုင္။ ထန္းရည္ေတြမူးေနလို႔ ေခြ်းေတြ ျပန္ေနတာကို၊ မဟာေနမင္းက မညွာမတာ ပူလြန္းလို႔ ေခြ်းေတြထြက္သလိုလိုနဲ႔ ေခြ်းေတြကိုသုတ္ရတာေပါ့။ မဇနိနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စားစရာေတြမွာတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ခုံေဘးမွာ အျခားလူေတြလည္း ရွိေနတာေပါ့။ မဇနိက ဒီနားက အနံ႕အသက္တမ်ိဳးပဲတဲ့။ ဘယ္ရမလဲ လူလည္ႀကီး က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ဆီလာမယ့္ အ႐ႈပ္ထုပ္ကို ေဘးႀကိဳပုတ္ရတာေပါ့။ "ဟိုစားပြဲကေကာင္ေတြ ထန္းရည္ေတြ ေသာက္လာၾကပုံရတယ္" လို႔ ကာထားရတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား စားၾကေသာက္ၾကရင္းမွာ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ေဂ့လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုံးႀကီးကို ထိန္းထားရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ "ငါေတာ့ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္"ဆိုၿပီး ျပန္ေျပးရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက် မဇနိကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ "မင္းကေလ သိပ္ဆိုးတာပဲ" တဲ့။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အႏုပညာထဲမွာ ဆိုးတာေလးလည္း နည္းနည္းျဖည့္စြက္မွ ခ်စ္ျခင္း အေရာင္ေတာက္ၿပီး ပိုလွေနမွာ မဟုတ္လား။

အဲသလိုပဲ က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ဆိုးတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမဂ်ာက အိတ္စကားရွင္း ထြက္ၾကမယ္လုပ္ေတာ့ မဇနိက က်ေနာ့္ကို အိတ္စကားရွင္းခရီးမွာ အရက္မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ခက္ၾကပါေရာလား။ ဒီေတာ့လည္း အင္းပါဆိုၿပီး ေျပာရတာေပါ့။ ခရီးသြားတုန္း မေသာက္ရရင္လည္း သူမစကားကို နားေထာင္တယ္လည္း ျဖစ္ေအာင္၊ လမ္းမွာ မေသာက္ရတာကိုလည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ ေနႏိုင္ေအာင္ မသြားခင္ ႀကိဳေသာက္ဖို႔ စဥ္းစားရတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ကိုျဖဴနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ နန္းေရွ႕သြား အရက္ပုလင္းေလးဝယ္ျပန္လာၿပီး ေသာက္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အရက္စပ္တာ ေဖာ္ျမဴလာမွားလို႔ မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္တာ ကိုႀကီးလုံး ဝင္ကူမွ ပုလင္းေလးခမ်ာ ကုန္ရရွာတယ္။

ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္က အရက္သမားဆိုၿပီး နာမည္တလုံးရေလာက္တဲ့ အဆင့္လည္း မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္ သဘာရင့္တဲ့သူေတြ အပုံအပင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဘဝ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္အပိုအလွ်ံရွိတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ အရက္ေတြလည္း ေသာက္ဖူးပါတယ္။ ေရွာက္ေပါင္းလို အရက္ကို ေျပာတာပါ။ ငယ္စဥ္အခါ မသိစဥ္ကေတာ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔ င႐ုတ္သီးစိမ္းကိုက္ၿပီး ခ်က္အရက္ေသာက္ရတာကို အဟုတ္ထင္ခဲ့မိတာမ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္း ကိုဖတ္ေတာ့ သူက အစားေကာင္း စားခ်င္လို႔ အရက္ကို ေခ်ာဆီလို သေဘာထားၿပီး ေသာက္တယ္ ဆိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်သြားတာပါ။

ေက်ာင္းမွာ တေန႔ေပါ့ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ အပ်င္းေျပ ထန္းေတာထဲ သြားၿပီး ထန္းရည္ေသာက္ၾကတာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကိုႀကီးလုံးေရးထားတာ ဒီနားမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ အမူးလြန္ၿပီး ထန္းေတာထဲမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး၊ ထန္းေတာကလူ ႏိုးလႊတ္လိုက္မွ အေဆာင္ကို ျပန္လာႏိုင္တာပါ။ အဲသလိုေတြနဲ႔ အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ့္ကို အကိုက္ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ အလြန္ေအးတာနဲ႔ ေဗါ့ဒကာ ေတြ႕ေတာ့တာပါ။ သခြားသီးအခ်ဥ္ေလးရယ္၊ ၾကက္ေျခသလုံးေၾကာ္ (ဆရာNA က ၾကက္ေပါင္ဟု မေခၚပါ။)၊ ဆလတ္ေလးရယ္နဲ႔ ေဗါ့ဒကာ - သိပ္လိုက္ဖက္ၿပီး သိပ္ေသာက္လို႔ ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာသမားေတြနဲ႔ အတူတူေနလိုက္ရေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္ အစားမ်ားမ်ားစားရမယ္၊ အရက္ကို ေသာက္ရင္၊ ေကာင္းတာကိုပဲ ေသာက္သင့္တယ္ဆိုတာကို သိလာပါတယ္။ ေသာက္ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္လည္း ထပ္ေသာက္ၾကပါေသးတယ္။ အရက္ကို ဦးစားေပးေသာက္တာ မဟုတ္ေလေတာ့ အရက္နာလည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။

အရက္ေသာက္လို႔ မူးေနရင္ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက မိုက္႐ိုင္းခြင့္ လိုင္စင္ရသြားတယ္ ထင္တတ္ပါတယ္။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာမယ္၊ ရန္ရွာမယ္။ အရက္ေသာက္ႏိုင္တာကို ထူးျခားတဲ့ ဝိေသသႀကီးတခုလို႔ စိတ္ေတြထဲ ထင္ကုန္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေလာင္းခ်ရဲတာနဲ႔ မိုက္႐ိုင္းခြင့္ေတြ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ မေပးေပမယ့္လည္း အဲဒီအခြင့္အေရးကို ယူတတ္တဲ့သူေတြ ရွိေနတတ္လို႔ အထာမသိတဲ့သူေတြနဲ႔လည္း အရက္ အတူတြဲမေသာက္မိေအာင္ က်ေနာ္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆင္ျခင္ပါတယ္။

တခါက ေဘာ္လဂါျမစ္ေဘးမွာ အနားယူသြားတုန္းက က်ေနာ္ အရက္ အလြန္အကြ်ံ မူးဖူးတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ညႀကီးအခ်ိန္အခါ တေယာက္တည္း မူးေနတာပါ။ ခုံတန္းတခုမွာ တေယာက္တည္း ေသာက္ၿပီး အိပ္ခန္းကို အျပန္ လမ္းမွာ မူးၿပီး တဖုံးဖုံးလဲက်တာေပါ့။ သတိက မလြတ္ေပမယ့္၊ လဲေနရာက ကုန္းထဖို႔ရာ အသိစိတ္က ခိုင္းေစတာကို ခႏၶာကိုယ္က လိုက္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငယ္စဥ္က လမ္းၾကားေတြမွာ မူးၿပီးလဲက်၊ ကုန္းထၿပီး ျပန္လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တဲ့ အရက္သမားႀကီးေတြကို ေျပးၿပီး သတိရမိပါေရာ။ ေအာ္ ငါလည္း အဲသလိုႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဆိုၿပီး ရီခ်င္မိခဲ့ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားလို႔ ပုဆိုးမႏိုင္မျဖစ္ေနတာေလး တခုသာတာပါ။ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ ေရးထားတာ တခုကို ဖတ္ဖူးထားတာ ျပန္ၿပီး သတိရမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက ေမာ္စကိုကို ေရာက္ဖူးတုန္းက သူေတြ႕တာေတြ ေရးထားတာလို႔ စိတ္မွာထင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ အမူးသမားေတြက ေအာက္ လမ္းမေပၚကို ေမွာက္ရက္ႀကီးေတာ့ လဲမေနၾကပါဘူးတဲ့။ အမူးသမားေတြက တိုင္တခုခုကို ျဖစ္ေစ၊ နံရံတခုခုကို ျဖစ္ေစ မွီၿပီးေနၾကပါသတဲ့။ လမ္းမေပၚမွာ ေမွာက္ရက္လဲေနတဲ့သူဆို ရဲက ဖမ္းတယ္လို႔ စည္းကမ္းရွိလို႔ပါဆိုလား ေယာင္ဝါးဝါးမွတ္မိပါတယ္။ အမူးပါးေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာ အမူးပါးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာက အမူးလြန္ေနလို႔ ဆရာ အမူးေလးေျပပါေစေတာ့ေလ ဆိုၿပီး ၾကားဖူးနားဝတခုကို လုပ္ေပးတာပါ။ သံပုရာသီးရွာ၊ အစိပ္ေလးေတြစိပ္ၿပီး ဆရာ့နားထဲ ညွစ္ခ်ေတာ့ ထမ္းေခၚလာရတဲ့ ဆရာက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ " ဟဲ့ေကာင္ ငါ့နားထဲ သံပုရာေစ့ေတြေရာ ဝင္ကုန္ၿပီဟ" တဲ့။

အရက္ေတြ အေၾကာင္းေရးေနေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တာ၊ ေသာက္ႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူခ်င္လို႔ မဟုတ္ရပါဘူး။ အခုက်ေနာ္ အရက္မေသာက္တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေသာက္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို အမွတ္တရ ေရးခ်င္တာေၾကာင့္ ေရးတာပါ။

နိဂုံးအေနနဲ႔ ဖတ္ဖူးတာေလးတခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေသရည္ေသရက္ေသာက္တာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ရာ ငါးပါးသီလထဲပါပါတယ္။ ငါးပါးသီလထဲ ေသရည္ေသရက္မေသာက္ရလို႔ ဘာလို႔ထည့္ထားတာလဲ ဆိုတာကို ရွင္းျပထားတာ တခု ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အရက္ေသာက္ျခင္းက ဂ်ိဳေထာင္ႏြားကေလးကို ညအခါ ႀကိဳးမခ်ည္ဘဲ လႊတ္ထားသလိုပါပဲတဲ့။ ညအခါ ႏြားႀကီးေတြက အိပ္ေနေပမယ့္ ဂ်ိဳေထာင္ေလးက မအိပ္ဘဲ သူ႔ ဂ်ိဳကေလးနဲ႔ အျခားႏြားေတြ အိပ္မရေအာင္ လိုက္လိုက္ၿပီး ေခြ႕လိုက္ ကစားလိုက္ လုပ္လြန္းလို႔ ဂ်ိဳေထာင္ကေလးကို ညအခါ မေမ့မေလ်ာ့ တိုင္မွာခ်ည္ထားရသလို၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္းကေန အျခားေသာ သီလေတြကိုပါ ပ်က္ဆီးေစလို႔ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္းကို တားျမစ္ရတာပါတဲ့။

ဒီေတာ့ ေဘာ္ေဘာ္တို႔ေရ အရက္ကို မေသာက္ဖူးရင္လည္း မေသာက္ဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အစြဲအလမ္းမထားဖို႔၊ စြဲလမ္းေနရင္လည္း ျမန္ျမန္ျဖတ္ဖို႔၊ အေပ်ာ္ေသာက္တယ္ဆိုလည္း အေဖာ္လူေရြးဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အရက္ကို အစားမ်ားမ်ားနဲ႔ေသာက္ဖို႔ အႀကံေပးပါရေစ။

တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္မွာ

>> Friday, August 29, 2008

ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမရိုးႏိုင္ပဲ အၿမဲၾကည္ႏူးမႈေတြေပးေနတာက ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ အတိတ္ပန္းခ်ီေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္ကာလၾကာလာေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလို ရင္မွာလြမ္းဆြတ္သြားရတာလဲ ဒီေန႔ရက္ေတြပဲေလ။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ အခုေခတ္ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြလို အင္တာနက္ေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေနာင္ေဆာင္ရယ္၊ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ရယ္ကို ဆက္သြယ္ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္မွာ အဆင့္မွီအဲယားကြန္းတပ္ ကင္တင္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဘာဝအရသာကိုေပးတဲ့ စြယ္ေတာ္ပင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ကင္တင္းေလးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ လက္ခ်ာေတြမရွိခဲ့ေပမယ့္ ေျမျဖဴကိုင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ေစတနာဆရာေတြ အမ်ားႀကီးႀကံဳဆံုခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္နဲ႔ေဝးကြာေနခ်ိန္မွာ အဆိုး၊ အေကာင္းေတြ မွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ေန႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို ခံစားမႈမ်ိဳးစံုပံုေပၚေစခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႔ရက္ေတြကို သတိတရ ရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့သြားေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

အခုရက္ပိုင္း မိုးေတြကလည္းရြာ၊ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔က အေၾကာင္းေတြ လြမ္းမိေနတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ဆိုလို႔ တစ္ႏွစ္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေတြ ခ်စ္ခင္စရာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာတာ တိုင္းစံု၊ နယ္စံုကဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထံုးစံ တိုင္းအသင္းေတြဖြဲ႔ၾကတာေပါ့။ အသင္းမွဖြဲ႕လာရင္ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေရြးၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိန္းကေလးေတြ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကတာေတာ့ “တိုင္းငွက္က႒“ ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ “တိုင္းဥကၠ႒“ ပါ။ မေကြးတိုင္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္းဆိုၿပီး လႈပ္ရွားၾကတယ္။ အေပ်ာ္ပြဲေတြ လႈပ္ရွားၾကတာပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းက စစ္ကိုင္းသူရွိေနေတာ့ အင္မတန္ တက္ႂကြၾကတယ္။ မဇနိတို႔ မေကြးတိုင္းကလည္း တက္ႂကြပါတယ္။ အညာသူ၊ အညာသားေတြ စုေနတဲ့ မေကြးတိုင္းက ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ သေဘာကလည္း ေကာင္းေတာ့ သူ႔ကိုဆို အသင္းဝင္း တိုင္းသူတိုင္းသားေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးရစ္ၾကတယ္။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း သူ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အဲေနာက္ထူးဆန္းတာက တိုင္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ရင္ သူ႔ေကာင္မေလးကို ငွက္က႒ကေတာ္လို႔ ေခၚထည့္လိုက္တာပဲ။ ေကာင္မေလးမရွိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းကိစၥေတြ တြဲလုပ္တာမ်ားတဲ့သူကို ကေတာ္လို႔ စၾကတာ။ စိတ္လည္း မဆိုးၾကပါဘူး။ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ စည္းလံုးခဲ့ၾကတယ္။

တိုင္းကိစၥေတြထဲမွာ တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္ရင္ေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ တိုင္းရံပံုေငြဆိုၿပီး တစ္လမွ (၁၅၀) က်ပ္ထည့္ရတယ္။ အဲဒီစုေငြေတြအျပင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ပြဲေတာ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ထပ္ေကာက္လိုက္တယ္။ ရလာတာနဲ႔ တိုင္းအစည္းအေဝးေခၚတယ္ေပါ့။ အစည္းအေဝးေခၚတာေတြထဲမွာ တုိင္းအစည္းအေဝးသြားရတာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး။ မေကြးတိုင္းဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း အညာသူေတြ ပဲမ်ားႀကတယ္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ပဲေလးေတြ ထုတ္သြားၾကေတာ့ အညာသားေတြအတြက္ ၾကည့္စရာေပါ့။ သူ႔ေနရာ ေဒသနဲ႔သူေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာပါ။ ဒီႏွစ္တိုင္းပြဲ ဘာလုပ္မလဲဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ ပထမဆံုးႏွစ္က ထမင္းနဲထိုးၾကဖုိ႔ သေဘာတူတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၁၃) ရက္ေလာက္ကတည္းက လူခြဲၿပီး ေစ်းဝယ္သြားၾကရတယ္။ ေစ်းဘယ္သူလိုက္မလဲဆိုေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမျငင္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုတြဲလိုက္ ေစ်းဝယ္လိုက္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုမတြဲတတြဲေပါ့။ ေစ်းျခင္းကူဆြဲတာလိုလို၊ ဘာဝယ္မလဲ တိုင္ပင္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ ၾကည္ႏူးကုန္တာလည္း မနည္းဘူးထင္ပါ့။ တုိင္းပြဲတပြဲၿပီးရင္ “ေဟာ ဘယ္တိုင္းဥကၠ႒ႀကီး ဘယ္queenနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေပါ့“၊ “တိုင္းပြဲတုန္းက ေစ်းဝယ္တဲ့ ဟိုေကာင္ေလးေလ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ အိုေကသြားၿပီတဲ့ေတာ့ ညေနက အေဆာင္ေရွ႕မွာ အတြဲေလး ေတြ႔လိုက္တယ္“ ဆိုတဲ့ ဒီအသံေတြ ၾကားလာရေတာ့တယ္။

လဆန္း (၁၄) ရက္ေန႔ညေနဆိုရင္ စာသင္ေဆာင္ သီေရတာ T3၊ T4 မွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္။ အေဆာင္ကေနယူလာတဲ့ တံျမက္စည္း တေယာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ စက္ဘီးေပါ့။ စက္ဘီးေပၚ တင္ေခၚမယ့္ ေမာင္ေတာ္ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေနာက္ကေန အေၾကာ့သားေလး။ မဇနိတို႔က အခုငွက္က႒ကေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ လူရင္းနာနာ အဖိခံရတယ္။ ငွက္က႒တို႔ ကိုဇနိတို႔က မက္မွန္မဲႀကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ရိႈးထုတ္ၾကတာ။ တျခားတိုင္းကလည္း အညာသူေတြကို လာေခ်ာင္းခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္တိုင္းသားေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္လာၾကတာ။ သန္႔ရွင္းေရး ကူခ်င္တာလိုလို၊ ေက်ာင္းေပါက္ကအျပန္ လမ္းႀကံဳတာလိုလိုနဲ႔။ ေနာက္တေန႔မနက္ခင္း အေစာထရတာေပါ့။ အားလံုးေပါင္း မိန္းကေလးက (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ မနက္အေစာ ေရခ်ိဳးကန္မွာလည္း ဆူညံေနတာ။ ထမင္းနဲပြဲမလုပ္ခင္ကတည္းက ေရခ်ဳိးကန္မွလည္း ဒါေတြပဲ ေျပာေနၾကတာကိုး။ တခန္းနဲ႔တခန္းမသြားျဖစ္ရင္ ေရခ်ဳိးရင္း ဆံုတုန္းေလး ေျပာတာေပါ့ “ဟဲ့ သန္႔ရွင္းေရးေန႔က ဟိုေကာင္ေလးပါလာတာ ျမင္လိုက္လား“၊ “မနက္ျဖန္ တျခားသူေတြလဲ ဖိတ္ထားတယ္“၊ “ငါ့အေစာသြားႏွင့္မယ္ လာႀကိဳမွာမလို႔ေနာ္“ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာၾကတာကိုး။ မေကြးတိုင္းသူေတြက စည္းလံုးတယ္။ အညာသူေတြဆိုေတာ့ ပိုလည္း ခင္ၾကတယ္ထင္ပါ့။ အဲေတာ့ တျခားသူေတြက “နင္တို႔ မေကြးတိုင္းသူေတြ နားၿငီးတယ္ေနာ္“ နဲ႔ စၾကတာ။ စခ်င္လည္းစ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေမာေနေအာင္ေျပာၾကတာ။ အလုအယက္ေပါ့။ အိပ္ယာကမႏိုးမွာစိုးလို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တံခါးေခါက္ၾကေတာ့ တိုင္းသူမဟုတ္တဲ့ အခန္းေဖာ္က အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ေမတၱာပို႔တာ ခံရေသးတယ္။ အခန္းေဖာ္က တိုင္းတူေတာ့ မနက္သြားစရာရွိရင္ ထူးမႏိႈးရေတာ့ဘူး။

မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးကို ေယာက်္ားေလးေတြ ညကတည္းက ေဆးေၾကာထားတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မီးဖိုအဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိမ္မွာ အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား သူေတြက ထမင္းနဲထိုးၾကေပါ့။ မသိသူေတြကလည္း ဝိုင္းကူပါတယ္။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ေယာက္မကိုင္ေနၾကရေပမယ့္ မေမာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က ေဘးက စားခ်င္ေနၾကရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေယာက္မႀကီးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး “ကဲ ျမည္းၾကည့္“ ဆိုလာေပးတယ္။ လုစားၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း အလုေကာင္းလို႔ ေမွာက္ရက္ေတြ လဲၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက လက္ဖက္ႏွပ္၊ ဆႏြင္းမကင္း၊ အသီး စတဲ့ အခ်ိဳပြဲအတြက္ ညကတည္းက အေဆာင္မွာ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ မဇနိက လက္ဖက္ႏွပ္တာဝန္ယူေတာ့ ေထာင္းရတဲ့လက္ဖက္၊ တဒုန္းဒုန္းျမည္ေနတုန္း အေဆာင္မႉးပါ တက္လာၾကည့္တယ္။ “ဟီး ဟီး မနက္တိုင္းပြဲအတြက္ပါ“ ဆိုရင္ သူလည္း မဆူပါဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ဖိတ္ထားတာဆိုေတာ့ေလ။ ထမင္းနဲမက်က္ခင္ T3 ဖက္မွာ စာသင္ခံုတန္းေတြကို စားပဲြအျဖစ္ ျပင္ပါတယ္။ အေဆာင္က တိုင္းသူဟုတ္သူ၊ မဟုတ္သူ အားလံုးကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး စားပြဲခင္း၊ ဓါတ္ဘူး ယူခ်လာတာတယ္။ T4 ဖက္မွာ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ သစ္သီးလွီးတာေတြ လုပ္ရတယ္။ သစ္သီးလွီးတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကပ္ခ်င္ေနတဲ့သူကေတာ့ သစ္သီးေဆးဖုိ႔ ေရခပ္ေပးလိုက္၊ ဓါး ေရေဆးေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ ထမင္းနဲထိုးေနတဲ့သူကလည္း မီးဖိုေဘးထိုင္ေနၾကတဲ့ မေခ်ာေတြထဲက သူၾကည့္ခ်င္တဲ့သူကို ေခၽြးသုပ္သလိုလို ခိုးၾကည့္တာလဲ ရွိတယ္ထင္ပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ဆို ထမင္းနဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဖိတ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ တျခားတိုင္းမတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္ ဧည့္ခံမည့္သူေတြကိုလည္း တာဝန္ခြဲေပးထားတယ္။ တိုင္းမတူတဲ့သူကို ခ်စ္သူေတာ္ထားရင္ လည္တေမာ့ေမာ့ ေမွ်ာ္ေနေရာ့။ ဖိတ္ထားတဲ့သူကို လည္ပင္းဖက္ၿပီး လိုက္လာတဲ့သူေတြလည္းရွိေသး။ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးဧည့္ခံၾကေတာ့ ဆရာေတြကလည္း သေဘာေတြက်လို႔။ လက္ဖက္ပြဲ၊ သစ္သီးျပင္တာေတာ့ မဇနိက တာဝန္ယူပါတယ္။ ေရွ႕မွာဧည့္ခံဆိုရင္ အေၾကာက္အကန္ျငင္းလို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး စိတ္ဆိုးဖူးေသးတယ္။ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ မုန္႔ပြဲျပင္ဆိုေတာ့ ဧည့္သည္မျပန္ခင္စားခ်င္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က လာကပ္ေတာင္းလို႔ ျပင္ေကၽြးရတာေပါ့။ ကိုဇနိက အနားကမခြါဘူး လာလာကပ္ေနတာ။ မုန္႔စားခ်င္လို႔လား၊ ဘာလားေတာ့မသိဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီတုန္းက မႀကိဳက္ၾကေသးဘူးရယ္။

ဆရာေတြျပန္သြားၿပီဆို သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ထမင္းနဲ တီးၾကတာ။ လက္ဖက္သုပ္ကလည္း ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ကို ပုဇြန္ေျခာက္လံုးခ်င္းဆိုေတာ့ စားလို႔ ေကာင္းသေပါ့ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့ စားစရာေတြကလည္း ေကာင္းေနတာ။ ထမင္းနဲပူပူေလးကို ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႔ စားခဲ့ရတဲ့အရသာ တသက္မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးစားၿပီးသြားရင္ ဂိမ္းေဆာ့ၾကတယ္။ အုပ္စုေတြဖြဲ႔လိုက္ၿပီး စာသင္ခံုေတြမွာ ေနရာခြဲထုိင္ၾကတယ္။ စာသင္ခံုေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ထြက္ကစားရတယ္။ ကစားနည္းေတြကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေပါ့။ မွတ္မိေနတာက “ႏွာေခါင္းႀကီးၿပိဳင္ပြဲ“။ အလိုလိုဆိုရင္ ႏွာေခါင္းႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလးဆို ေကာင္မေလးေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ “စိတ္ညစ္စရာေနာ္“ လို႔ေျပာတတ္ေပမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲခ်ိန္ဆိုရင္ “ဟဲ့ ဖိုးေဇာ္ နင္ထြက္လိုက္ နင္ႏွာေခါင္းႀကီးတယ္“ တဲ့။ ဘယ္ခ်ိန္က သုေတသန ခိုးလုပ္ထားၾကသလဲ ေပၚကုန္ေတာ့တာ။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း အရင္ဆို ရွက္ခ်င္ရွက္ၾကလိမ့္မယ္ ၿပိဳင္ပြဲဆို “ငါႏွာေခါင္းႀကီးတယ္မဟုတ္လား ငါသြားလိုက္မယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး အုပ္စုအႏိုင္ရေရး အေျပးသြားၾကတာ။ ေကာင္မေလးေတြက တြန္းထုတ္လိုက္လဲ စိတ္မဆိုးရွာပါဘူး။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခံစားမႈေလးေတြပါ။ ေနာက္ကစားနည္းက သတင္းစာေတြ ျဖန္႔ခင္းထားတယ္။ အုပ္စုတစ္စုအတြက္ တစ္ေစာင္ခင္းထားတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတြင္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရပ္ႏိုင္သလဲေပါ့။ အလုိလုိဆို “အေသးေလး“ လို႔ ေခၚရင္ စိတ္ဆိုးတဲ့သူေတြက ခုေတာ့ ေရွ႕က ေျပးေတာ့တာ။ ဖိနပ္ေတြေတာင္ ကၽြတ္က်က်န္ေနလို႔ လိုက္ေပးရေသးတယ္။ အေသးေလးမ်ားတဲ့အုပ္စုက ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေလးကို တခိ်ဳ႕ကလည္း ေျခတေခ်ာင္းေလခ်ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေဖးကူလက္တြဲထားၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႏိုင္ရတာေပါ့။ ေရွ႕မထြက္တဲ့သူေတြကလည္း အားေပးရတာ၊ အႀကံေတြဝိုင္းေအာ္ေပးရတာ အသံေတြမ်ားနာလို႔။ “နင္က အရပ္ပုတယ္ေနာ္“ လို႔ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အုပ္စုလိုက္ အပုၿပိဳင္ၾကရင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးရွာတာလည္း သတိရမိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလံုးေလး လိမ့္သလို ပုပုလံုးလံုးေလးနဲ႔ သႀကၤန္သီခ်င္း ကခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ေကာင္မေလးက တျခားသူေနာက္ပါသြားလို႔ T4 အေဆာင္ေခါင္မိုးေပၚသြား ငိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းဆိုျပၾကတဲ့ အာၿပဲၿပဲအသံေတြကလည္း ခုေတာ့ ျပန္နားေထာင္ခ်င္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကစားနည္းေပါင္းစံုကစားၿပီးရင္ သစ္သီးေတြစားၾက၊ စကားေတြေျပာၾကေပါ့။

ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းကထိန္အတြက္ သြားကူၾကရျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ တိုင္းေပါင္းစံုပြဲေတာ္လုပ္ၾကတာ လွည့္လည္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဧရာဝတီတိုင္းက မုန္႔ဟင္းခါး၊ မေကြးတိုင္းက ထမင္းနဲ၊ မေကြးတိုင္းက ေန႔လည္ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ၾကာဇံဟင္းဆိုၿပီး ဟိုဒီကူးလိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ေန႔လည္ခင္း အေဆာင္မႉးအခန္းေရွ႕ ဒိုးပတ္အဖြဲ႕ လာပိုက္ဆံေတာင္းၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ေနကာမ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ေလးႏွမရယ္ကြယ္ တျပည္တရြာဆီ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ေဝးရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္…“ သီခ်င္းကို ဆိုပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို နာမည္မသိတဲ့သူေတြက “နင္ကလည္း ဟိုေနကာမ်က္မွန္ေလ“ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ သူ သီခ်င္းဆိုေတာ့လည္း အေဆာင္ေပၚက မ်က္မွန္တပ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ “သူ႔ေျပာတာလား“၊ “ငါ့မ်ားဆိုျပေနတာလား“၊ “အင္း သူငါ့ကို အတန္းထဲမွာ ခုိးခိုးၾကည့္ဖူးတယ္ ငါ့ကို လာဆိုတာေနမယ္“ နဲ႔ သူ႔ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ငါ့ဟုတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ႏိုးႏိုးဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူ႔မွ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေကာင္မေလးေတြက ဝရံတာကေန မ်က္မွန္ပင့္ၿပီး လွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းတြင္းပုန္း အံု႔ပုန္းမမေတြကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြထိ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထုိင္ထိုင္ငိုင္ေနတတ္တာ။ အခုေန အဲဒီ သီခ်င္းဆိုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ရင္ အရင္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္လိုခ်င္ေနေလာက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ “ငါမသိခဲ့တာ နာလိုက္တာ“ မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။

ညေနေစာင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ေရေျမာင္းမွာ မီးေမွ်ာပြဲ ရွိေသးေတာ့ လူစုၾကျပန္ၿပီ။ မီးေမွ်ာပြဲကို စစ္ကိုင္းတိုင္းက ဦးေဆာင္လုပ္ပါတယ္။ အေဆာင္မႉးေတြကလည္း သြားခြင့္ေပးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ည အျပင္ထြက္ခြင့္ရတာ၊ ညဆိုတာ ထိေတြ႔ခြင့္ေပးတာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြကို ေရစီးအတိုင္းေမွ်ာၾကတယ္။ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ လူကုန္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းဆီ ေရာက္မလာၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း မတြဲတတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းေဘးမွာ ေကာင္မေလးက မီးေမွ်ာပြဲၾကည့္လို႔၊ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို ခိုးၾကည့္လို႔ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ႏူးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ အုပ္စုလိုက္ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း စာသင္ေဆာင္ေတြနားက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ ေနတယ္ေပါ့။ အေဆာင္ေရွ႕က မီးမွိန္မွိန္အသုပ္ဆိုင္ေလးမွာ မဲဇလီဖူးသုပ္ပန္းကန္ေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္အိုး ဘယ္ႏွစ္အိုးမွန္းမသိလိုက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ ကိုဇနိႀကီး ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ေရွ႕ အသုပ္ဆိုင္မွာ တေနကုန္ လာထိုင္ေနတယ္။ ဆိုင္က အန္တီကလည္း မဲဇလီဖူးသုပ္ေတြ ၾကာဇံနဲ႔သုပ္လိုက္၊ ခ်ဥ္စပ္ေလးသုပ္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လာလာေပးတယ္။ အတူလာထိုင္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အဲဒီညမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာတယ္ “ငါက အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာ“ တဲ့။ သူနဲ႔ ကိုဇနိနဲ႔ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့မသိဘူး ထူးျခားတာတခုရွိတယ္ “ကိုဇနိ ကၽြန္မကို စကားသိပ္မေျပာဘူး“။ အတူလာထိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ခ်မ္းလာလို႔ အေဆာင္ေပၚတက္ အေႏြးထည္ဝတ္တုန္း “မီးေမွ်ာပြဲသြားၾကည့္“ လို႔ ႏွင္လႊတ္ေတာ့ “ဒီတေန႔လံုး ကၽြန္မနားမွာ ေနခ်င္လို႔“ တဲ့။ လူလည္က်တာ။ သူ လူလည္သိပ္က်တယ္။ တကယ္ဆို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုမေျပာသင့္ပါဘူး။

အဲဒီညက အတူတူထိုင္ေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းကို မနည္းေခၚထားခဲ့ရတာ။ အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အခုေတာ့ ပါသြားၿပီ။ ပူစီေဖာင္းႀကီးနဲ႔တဲ့။ မဇနိအခန္းေဖာ္လည္း အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတာ သမီးတေယာက္ရေနေပါ့။ ည(၉) နာရီထိုးရင္ ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ျပန္လာရတယ္။ အေဆာင္တံခါးပိတ္မွာမလို႔။ ေယာက်္ားေလးေတြက ည (၁၁) ေလာက္ တေက်ာ့ျပန္ ဂစ္တာလာတီးၾကေရာ။ “အရင္လို ျပန္ယုယပါရေစ ယု ရယ္…“ ဒီသူခ်င္းလာဆိုၾကရင္ နာမည္မွာ “ယု“ ပါသူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္တယ္။ “သူ႔လူလား၊ ငါ့လူလား” ဆိုၿပီး ခန္းစီးစၾကားက ေခ်ာင္းတာေတြလည္း ရွိသေပါ့။ “မူပိုင္ရွင္မႀကီး မမခိုင္“ ဒါမ်ိဳးေအာ္လို႔ကေတာ့ မခိုင္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြက အုပ္စုဖြဲ႕တယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာခန္းမွာ လာစုတယ္။ ဝရံတာမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး လက္ဖက္စားရင္း ေနၾကာေစ့စားရင္း သူတို႔ခ်စ္သူအုပ္စုကို အားေပးတယ္ေပါ့။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ျပန္ခါနီးရင္ “အေဆာင္မွာ ညဖက္ဆို သီခ်င္းမ်ားလာတီးၾကရင္ ကိုယ္မပါတဲ့အဖြဲ႕ဆို မင္းနားမေထာင္ရဘူးေနာ္..“ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္တတ္တယ္။ အဲ သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အုပ္စုကလည္း စကားနားေထာင္တယ္ တံခါးေတြ ဝုန္းကနဲျမည္ေအာင္ပိတ္ၿပီး အိပ္ၾကေတာ့တာ။ အေဆာင္ေရွ႕က တျခားဂစ္တာတီးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေဒါသေတြထြက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အေဆာင္ေပၚမွာ သေဘၤာသီးနဲ႔ မဲဇလီဖူးေတြကို ေရပံုးႀကီးေတြနဲ႔သုပ္၊ အခန္းေတြလုိုက္ေဝတယ္။ ေနာက္ အေဆာင္ေစာင့္ ဦးေလးႀကီး အကူအညီနဲ႔ အေဆာင္ေပၚကေန မဲဇလီဖူးသုပ္ကို ခ်စ္သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြဆီ ေရာက္ေအာင္လည္း ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာလာဆိုတဲ့ “ေဆးေပါင္းခတဲ့ည“ သီခ်င္းေလးနားေထာင္၊ မဲဇလီဖူးသုပ္ေလးစားရင္ တန္ေဆာင္တိုင္ညရဲ႕ ည(၁၂) နာရီကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလေအးေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ တူတူရွိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ညကို ေဝးကြာေနလည္း သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရင္ထဲမွာ သတိတရရွိေနၾကမယ့္လို႔ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

မဇနိ

ေအာ္ေခၚေတာ့ သူရွိမေနဘူး

>> Thursday, August 28, 2008

ေအာ္ေခၚေတာ့ သူရွိမေနဘူး

လြမ္းတမ္းတမ္းရွိတာနဲ႔ အတိတ္ခလုတ္ကို အသာႏွိပ္
အိပ္ယာေပၚမွာ တိတ္တိတ္ေလးလုပ္ေန
အတူသြား၊ အတူလာ
ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚက အၿပဳံးပန္းႏွစ္ပြင့္
အားပါး…"ဖတ္"
ျခင္ကိုက္လို႔႐ိုက္လိုက္တာ
ဇာတ္လမ္းေကာင္းရင္ သူလာလာေႏွာက္ယွက္တတ္တယ္။
ဘယ္သူ႔မွကိုႀကိဳေျပာမထားဘူး
ကိုယ္ဟာကို ရင္ဘတ္ႀကီးကို မြမ္းမံ
တကယ္တမ္းေတာ့ ၾကည့္လို႔မလွဘူးရယ္၊
ဒါေပမယ့္ မ်က္စိမွိတ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာနဲ႔
႐ိုမီယို ဂ်ဴးလိယက္ သူတို႔ထက္သာတယ္
ခြင့္ျပဳေပးပါ၊
ဒီတခါတင္မဟုတ္ဘူးေနာ္
လိုသလိုထပ္မက္မွာ ဒီအလြမ္းဇာတ္က
ေယာင္ေယာင္ဖက္၊ ေအာ္ေအာ္ေခၚ
အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပါပဲေနာ္
ဒါေပမယ့္ေလ ငါ့ေဘးမွာ သူရွိမေန
သူေနတာက ငါ့အသည္းထဲ
ကဲ ေအာ္ေခၚေတာ့လည္း သူရွိမေနဘူးရယ္လို႔ ေျပာဦးမလား။

အမီနာ

>> Wednesday, August 27, 2008

ဆရာသာဓုေရးတဲ့ "အမီနာ"ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။
သီဟရတနာ အုပ္ ၁၀၀ ျပည့္အထူးထုတ္ "၂၀ ရာစု ျမန္မာဝတၳဳတို ၁၀၀၊ စာေရးဆရာ ၁၀၀" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါ။
ဆရာသာဓုကို က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဆရာေရးတဲ့ "အတာ" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ကုိ စဖတ္ဖူးတာပါ။ ဦးသုေမာင္ေရးတဲ့ မ်ိဳး႐ိုးထဲမွ ဆိုးေပႀကီးမ်ားထဲမွာ ဆရာသာဓုကို ပိုၿပီးသိခဲ့ပါတယ္။
အခုဝတၳဳတိုထဲမွာ ဆရာက လူ႔သေဘာ၊ လူ႔မေနာေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားထားပါတယ္။ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆုံးထဲက တပုဒ္ပါ။
ဒီေနရာမွာ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ယူၿပီး ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

မ်က္မွန္ႏွင့္ က်ေနာ္

>> Monday, August 25, 2008

မ်က္မွန္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား မ်က္မွန္ကို ဘယ္လိုပုံစံဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းတန္းၿပီး မ်က္စိထဲျမင္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ မ်က္မွန္ဆိုတာကို ဘာလို႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚသလဲဆိုတာကို ေတြးဖူးလား။ မ်က္လုံးက အျမင္မွားျမင္ေနတာကို မွန္ေအာင္ ျပင္ေပးတဲ့အရာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မ်က္လုံးေတြေရွ႕က မွန္ေပါ့။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚေခၚ မ်က္မွန္ဆိုတာကို မ်က္စိ အျမင္ ေဝဝါးတဲ့သူေတြက အျမင္ ရွင္းလင္းေအာင္ တပ္ၾကသလို၊ မ်က္စိအျမင္ မေဝဝါးတဲ့ သူေတြကလည္း အလွအျဖစ္တပ္ၾကပါတယ္၊ အဲ ေနကာမ်က္မွန္ဆိုၿပီး မ်က္လုံးကို ေနပူပူထဲမွာ မ်က္စိေအးေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္တပ္တဲ့ သူေတြရွိသလို၊ ေနမပူလဲ မ်က္မွန္အမဲႀကီးေတြကို အသုံးဝင္လို႔ တပ္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

၈-တန္းကတည္းက က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက မႈန္ေနပါၿပီ။ လူေကာင္က နည္းနည္းထြားေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အတန္းေနာက္နားမွာ ထိုင္ရပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို ဒီတိုင္း အဆင္ေျပေျပ မျမင္ရေတာ့ ေဘးခုံမွာ ထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက စာေတြကို ကူးခ်ရပါတယ္။ ၉ တန္းမတက္ခင္မွာပဲ မ်က္မွန္လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီကတည္းက မ်က္မွန္ဆိုတာ က်ေနာ့္ရဲ႕အမွတ္အသား တခုလည္း ျဖစ္သြားတာပါပဲ။

မ်က္မွန္ စၿပီးတပ္ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ငါေတာ့ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ရွက္တယ္လို႔လည္း မခံစားရပါဘူး။ အဲ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔က ပိုလွတယ္လို႔လည္း မထင္သလို၊ မ်က္မွန္ခြ်တ္လိုက္ရင္လည္း ပိုၿပီးေခ်ာမလာတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေမေျပာသလို "ငါ့သားက မေကာက္၊ မခြက္ေလးပါကြယ္" ပါပဲ။ မ်က္မွန္တပ္ရမွာကို ရွက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရွက္ရတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ေလ မ်က္မွန္တပ္တာကို မလွဘူးထင္ၿပီး မ်က္မွန္မတပ္တာ။ စက္ဘီးစီးရင္ သူမ်ားေနာက္က ထိုင္လိုက္ၿပီး လမ္းရဲ႕အျခားအျခမ္း စက္ဘီးေပၚက တျခားသူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပတာကို မျမင္လို႔ ျပန္ၿပဳံးမျပမိတာကို ဆက္ဆံေရးက်ဲတယ္လို႔ အထင္ခံရတဲ့ သူေတြလည္းရွိရဲ႕။ ေရွ႕က စက္ဘီးတင္နင္းရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္က် လူမႈေရးမပ်က္ရေလေအာင္ "ဟဲ့ နင့္သြားေလးၿဖဲထား" လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပရင္ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပေလသေယာင္ေယာင္ သြားၿဖဲေလးနဲ႔ေပါ့။

တခ်ဳိ႕က တမ်ိဳးရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဖ၊ အေမေတြ မ်က္မွန္ကို ယူၿပီး စမ္းတပ္၊ မွန္ၾကည့္ၿပီး "မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ဆို ငါက ပိုေခ်ာသေတာ့" လို႔ ထင္မိေရာ။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကလိုခ်င္၊ အိမ္ကို ပူဆာရေရာ။ "ေဖ့ ဟိုနား ျပကၡဒိန္ေပၚက စာေတြ ဖတ္လို႔ရလား။ သမီးေလ အဲဒီစာေလးေတြကိုေတာင္ ၾကည့္ရတာ ဝါးတားတားျဖစ္ေနတယ္"လို႔ အစခ်ီၿပီး ျမင္ျမင္သမွ်ကို ဝါးတားတားလုပ္ၿပီး မ်က္မွန္ဝယ္ေပးဖို႔ စည္း႐ုံးေရး ဆင္းရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ရီခ်င္တာတခုက မ်က္မွန္တပ္ရင္ စာဂ်ပိုးလို႔ ထင္တာကိုပဲ။ ဘဝေပးအေျခမလွလို႔ မ်က္စိ အလုိလို မႈန္တာကို စာေတြ သိပ္ဖတ္လို႔ မ်က္စိမႈန္သြားတာလို႔ အသားလြတ္ အထင္ႀကီးတဲ့သူေတြက ရွိၾကေသးတာ။

၉-တန္း၊ ၁၀-တန္းေလာက္တုန္းက မ်က္မွန္ ခဏခဏကြဲတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန က်ကြဲတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ က်ဴရွင္က ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ စက္ဘီးေလး အသာရပ္၊ စည္းထရံေပၚကို လြယ္အိတ္ေလးခ်ိတ္၊ မ်က္မွန္ကို လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္ (မ်က္မွန္အိတ္က ယူလာေလ့မရွိဘူး။)၊ ၿပီး ျခင္းခတ္ေတာ့တာေပါ့။ ျခင္းကစားရင္း မႏိုင္မနင္းျဖစ္လို႔ လက္က လြယ္အိတ္ေပၚ ေထာက္လိုက္မိတာမ်ိဳး၊ လြယ္အိတ္ကို ေနာက္ေက်ာနဲ႔ ဖိမိတာမ်ိဳးျဖစ္ရင္ အထဲက မ်က္မွန္ကေလးက ကြဲရွာေရာ။ ဘယ္ရမလဲ မ်က္မွန္ကြဲေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္ေျပးတာေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အၿမဲလာတာမဟုတ္ေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္က ကုလားႀကီးဆီမွာ မ်က္မွန္ေလးကို ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ သူခ်ိန္းတဲ့ရက္ မေရာက္မခ်င္း ဒီတိုင္း ေနေပေတာ့ပဲ။ မ်က္မွန္ခဏခဏ ကြဲလြန္းလို႔၊ မ်က္မွန္ဆိုင္ကုလားႀကီးနဲ႔ ေဖာက္သည္ကို ျဖစ္လို႔။ အိမ္မွာ မ်က္မွန္မတပ္ဘဲ ေယာင္ေပေပနဲ႔ ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကလည္း သတိမထားမိတာလား၊ မေျပာခ်င္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္မွန္ခဏခဏကြဲတဲ့သူဆိုေတာ့ အေျပာအဆိုခံရမွာ စိုးလို႔ အိမ္ကို မေျပာတာ။

က်ေနာ္ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မ်က္မွန္က တလက္တည္းတင္ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အသစ္ေတြ ထပ္လုပ္ထားေတာ့ အပိုေတြ ရွိေနၿပီ။ ညအိပ္ရင္ မ်က္မွန္ေလးခြ်တ္အိပ္၊ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္မွန္ေလးကို က်ေနာ္မသိေအာင္ ဖြက္၊ က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္လို႔ဆိုၿပီး စိတ္မပူပါဘူး။ ေသတၱာထဲမွာ ေနာက္မ်က္မွန္တလက္ ရွိေသးတာကိုး။ မဇနိ မ်က္လုံးေတြ ေအာင့္တုန္းက သူ႔မ်က္မွန္ပါဝါနဲ႔ မကိုက္တာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေတာင္ သူ႔မ်က္မွန္ အသစ္မလုပ္ခင္ စပ္ၾကား မ်က္မွန္ငွားထားဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကေတာ့ ဖြက္ပေစပဲ။ ဖြက္ထားတဲ့ေကာင္က က်ေနာ့္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည္ လုပ္ေနတာေပါ့။ ဒီေကာင္ထင္တာက က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္တာကို ျပာတာၿပီး လိုက္ရွာမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ က်ေနာ္က ေအးေဆးပဲ။ မ်က္မွန္အပိုကိုလည္း သူတို႔ သတိထားမိေအာင္ ေသတၱာထဲက မထုတ္ဘူး။ မ်က္မွန္မပါဘဲ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို သြား။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္လာတဲ့ မ်က္မွန္ကို ထုတ္စြပ္လိုက္ေတာ့ ေအးေဆး။ ဖြက္ရတဲ့သူလည္း ေအာင့္သက္သက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဖြက္ရတာ အရသာပ်က္ေတာ့ ျပန္ေပးတာပါပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာက ေႏြရာသီဆို မ်က္မွန္တပ္ရတာ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူမ်ားထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကာ လူကဝေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း ေဖာင္းကားေနတာေပါ့။ အဲ ေႏြရာသီ ေနကပူပူဆို၊ မ်က္မွန္ကိုင္းကလည္း လိုက္ပူတာေပါ့။ သူက ပူေတာ့ နားထင္က အသားေတြလည္း လိုက္ပူ။ ေခြ်းေတြကလည္း ထြက္။ မ်က္မွန္ကိုင္းက ေခြ်းစား။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္ကိုင္းနဲ႔ထိေနတဲ့ အသားကို လႊေလးနဲ႔ တိုက္ေနသလား ထင္ရတယ္။ ပြတ္တိုက္ေနတာေလ။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ အခံရ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

မ်က္မွန္က အၿမဲတပ္ေနေတာ့ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္မွန္တပ္ထားသလား၊ မတပ္ထားသလားေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ တခါတေလ ညဖက္ေတြ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗြီဒီယိုၾကည့္ရင္းျဖစ္ျဖစ္ မ်က္မွန္မခြ်တ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ႏိုးလာေတာ့လည္း ဒီတိုင္းႀကီး ထသြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္မွပဲ မ်က္မွန္ တပ္ရပ္ႀကီးမွန္း သိၿပီး ခြ်တ္ရတတ္တယ္။ တခါတေလက်လည္း အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ မ်က္မွန္ေရာပါရဲ႕လားဆိုၿပီး မ်က္လုံးရွိတဲ့ေနရာကို လက္နဲ႔ စမ္းရပါတယ္။ မ်က္မွန္ကို လက္နဲ႔ထိလိုက္မွ "ေအာ္ ပါတယ္" ဆိုၿပီး ျဖစ္ရတာပါ။

ၾကားဖူးတာတခုကေတာ့ ငယ္တုန္းမွာ အေဝးမႈန္တယ္တဲ့၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အနီးမႈန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တယ္တဲ့။ ဘဝမွာ မ်က္လုံးအျမင္ေတြ မရွင္းလင္းေသးသမွ်ေတာ့ မ်က္မွန္ေတြ အနီးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ၊ အေဝးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲတပ္ရမွာပါပဲ။ အဲ စိတ္အျမင္ေတြၾကည္လင္ဖို႔ကေရာ ဘယ္လို မ်က္မွန္ေတြ တပ္ဖို႔ လိုသလဲဆိုတာကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ေလ့လာဖို႔လိုေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

one million kiss

တေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ဇာတ္လိုက္ႀကီး ကိုဇနိႏွင့္မဇနိတို႔ online ေပၚတြင္ microphone ႏွင့္စကားေျပာေနၾကရာ….
မနိ။ ။ ကိုနိ ရွင္ ကြ်န္မကိုတကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား၊ ဟလိုၾကားရဲ႕လား။
ကိုနိ။ ။ အမ္၊ နိနိကလဲ တကယ္ခ်စ္တာေပါ့ကြာ။
မနိ။ ။ ဟုတ္လို႔လား၊ ဟြန္း။ ကဲ ဒါဆိုေျပာပါဦး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ကြန္မကို။
ကိုနိ။ ။ မိုးေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ ေျမေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ ေဂၚဇီလာေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ မ်ားႀကီးမ်ားႀကီးဂ်စ္။
မနိ။ ။ ဟလို၊ ကိုနိၾကားလား။ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္။ လိုင္းမေကာင္းလို႔လား။
ကိုနိ။ ။ ဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္ဘူး။ ဂ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာ။
မနိ။ ။ ေအာ္၊ ဒါဆိုလဲၿပီးေရာ ဟြန္႔။ အနမ္းေလးေတြေရာေပးခ်င္ရဲ႕လား ေျပာပါဦး။
ကိုနိ။ ။ ေပးခ်င္တာေပါ့၊ အရမ္းေပးခ်င္တယ္။
မနိ။ ။ ဒါဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားႀကီး ေပးခ်င္လဲဟင္…။
ကိုနိ။ ။ one million ေလာက္ႀကီးေပးခ်င္တာေပါ့ နိနိရယ္။
မနိ။ ။ ဒါဆို ခု phone ထဲကေန မနားတမ္း one million kiss ေပး။
ကိုနိ။ ။ အမ္၊ ဒါ…ဒါကေတာ့။
မနိ။ ။ မဒါကေတာ့နဲ႔။ ဟြန္း… ဒါေတာင္ :* ကို one million ေရးခိုင္းမလို႔။ ရွင္ copy and paste လုပ္ၿပီး လူလယ္က်မွာကြ်န္မသိလို႔။
ေနာက္ဆံုးၾကားသိရေသာသတင္းအတင္းမ်ားအရ၊ ကိုဇနိ၏ one million kiss mission ႀကီး၊ မၿပီးဆံုးေသးပဲ၊ ကစ္ၿမဲကစ္လ်က္ရိွပါေၾကာင္း…

ခြ်ဲျခင္း အႏုပညာ

>> Saturday, August 23, 2008

အေခ်းလစ္
မို႔ကင္
အျမစ္ႀကီးခ်ား။

အလြမ္းပင္လယ္

>> Sunday, August 3, 2008

ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ၿပီး “ဟာ ဘာႀကီးလဲ“ ထင္ပါနဲံ႔ေနာ္။ မဇနိ အခု ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလို ထိုင္မရ၊ ထမရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ တရားခံက အလြမ္း။ ကိုဇနိကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းေတြ။ အဲဒီအလြမ္းေတြက ၾကာလွေတာ့ မ်ားေနၿပီး ပင္လယ္ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဒီအလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ခဲ့တာ ၆ ႏွစ္ရွိေပါ့။ ဒါလည္း အခုထိ အသစ္ျဖစ္ေနတုန္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ခ်င္ေနတာ မရိုက္ရက္ေတာ့လဲ ဘေလာ့ခ္ခ်ေရးတာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ကူလြမ္းေပးမည့္သူေတြမ်ား ရွိမလားလို႔ အေဖာ္ကလည္း စပ္ခ်င္ေနတာ။ ကိုဇနိႀကီး ဘယ္ေရာက္လို႔ လြမ္းေနသလဲဆို ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ St. Petersburg ကို ခရီးထြက္ေတာ္မူေနတယ္။

အရင္တုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ တေယာက္ထဲထားသြားတာ ၾကာလွေပါ့။ အင္တာနက္က သိပ္မသံုးေတာ့ စာေတြေရးၾကတာေပါ့။ တပတ္ကို တေစာင္ စာပံုမွန္လာတယ္။ တေစာင္ကို စာမ်က္ႏွာ ၂၀ အနည္းဆံုးရွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ရတာ မရိုးဘူးေနာ။ နည္းတဲ့ စာထုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ တေယာက္ထဲ ပ်င္းလာရင္ စာထေရးတာ။ ၾကာေတာ့ ရွက္လာတယ္။ စစ္ကိုင္းသူက အားေပးပါတယ္ “သူ႔အေမ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနေတာ့ သူ႔အေဖကလည္း တပတ္ကို ၁၀ မ်က္ႏွာေလာက္ ေရးတယ္" တဲ့။ ဒါနဲ႔ အေဖာ္ရွိသဟဆိုၿပီး အျမဲေရးေတာ့တာ။ ဖတ္ေလလား မဖတ္ေလလားေတာ့ မသိပါဘူး။ သူအလည္ျပန္လာေတာ့ စာထုပ္ႀကီးပါလာတယ္။ အခု ျပန္သြားေတာ့ အဲဒီစာထုပ္ႀကီး သူ႔အေမ့ဆီမွာ အပ္ထားတယ္တဲ့။ သူဖတ္မဖတ္မသိေပမယ့္ မဇနိကေတာ့ ဖတ္တယ္။ ညညဆို အေဆာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေျပာလည္း မပါဘူး။ “လက္ဖက္သုပ္လာစားအံုး" လို႔ အတင္းဆြဲေခၚမွ အျမန္သြားစားၿပီး ျပန္ေျပးလာတာ။ ေဘးက အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ေနလည္း ျခင္ေထာင္ထဲမွာ စာခိုးခိုးဖတ္တာ။ ပလပ္စတစ္အိတ္သံထြက္ရင္ အခန္းေဖာ္က “မီးမွိတ္ေတာ့မယ္" လို႔ အက်င့္ပုပ္တယ္။ မနက္က် က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္တို႔တယ္။ ေနာက္က် လူလည္က်တတ္သြားတာ။ ဒီည ဖတ္မယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ စာကို စာထုပ္ထဲကေန ထုတ္ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္ထားတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္အလယ္မွာ ညွပ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲမွာ စာဖတ္တယ္ေပါ့။ သူတို႔လည္း စလို႔သာ စတာပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ မဇနိဆီက စာထုပ္ႀကီးကို သိမ္းေပးထားရတာလည္း သူတို႔ပဲ။

ကိုဇနိက လူၾကံဳနဲ႔ cd player ေလး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြလည္း ထည့္ၿပီးသားပါတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ “ရာသီေျပာင္းခ်ိန္" သီခ်င္းက ကိုဇနိအၾကိဳက္။ ဒီသီခ်င္းနားေထာင္ရင္ မဇနိကလဲ အလိုလို ငိုခ်င္ေနတာ။ အလြမ္းေတြ အလြမ္းေတြ။ “ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားလို႔ …..ေမွ်ာ္ရတဲ့ေန႔ေတြ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး" ဒီသီခ်င္းၾကားလဲ ငိုခ်င္တာပဲ။ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ေတြ သစ္ရြက္လႈပ္လည္း ရယ္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုသလို မဇနိလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ဘာသီခ်င္းၾကားၾကား အလြမ္းဆိုတာေလးပါလာရင္ကို ငိုခ်င္ေနတာ။ တစ္ညကလည္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း လြမ္းလို႔ ငိုပါေလေရာ။ ႏွပ္ေခ်းေတြေရာ မ်က္ရည္ေတြေရာ ထြက္သေပါ့။ ညနက္ေနေတာ့ ဘယ္သူမွ သိမယ္မထင္ပါဘူးလို႔ေနတာ မနက္က်ေတာ့ အခန္းေဖာ္က လိုက္ဖြတယ္ “ ညက မဇနိ ႏွပ္ေခ်း တေယာထိုးေနတယ္"တဲ့။ ညကေတာ့ မလႈပ္မရွက္ ခိုးနားေထာင္ေနၿပီး လူစံုမွ လိုက္ဖြတာေလ။ “တယ္လီဖုန္း" သီခ်င္းကလည္း စီဒီထဲမွာပါလာေတာ့ ေခတ္စားေနခ်ိန္နဲ႔ သြားတိုက္ဆိုင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပ်င္းရင္ အခန္းမွာ လာစုတယ္။ သူတို႔အၾကိဳက္က တယ္လီဖုန္း သီခ်င္း။ “ရာသီေျပာင္းခ်ိန္" ကလြဲရင္ က်န္တာ အားလံုးၾကိဳက္တယ္ဆိုၿပီး အဲဒီသီခ်င္းကို ေက်ာ္ဖြင့္ၾကတာ။ ၀ိုင္းၿပီး အက်င့္ပုပ္ၾကတာ။ ဘယ္ရမလဲ ဒီကလဲ သူတို႔ ကိုရီးယားကား သြားၾကည့္ေနတုန္း ဒီသူခ်င္းကို repeat နဲ႔ ဘယ္ႏွခါမွန္းမသိ ပိေနလိုက္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ အခန္းေဖာ္က ဗိုက္ဆာလို႔ မုန္႔လာစားရင္ အတင္းပိတ္သြားတာ ခံရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔က မလြမ္းတတ္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းလည္း မစာနာၾကဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကိုယ္ေတာင္ လိုက္မမွီခ်င္ေတာ့ဘူး။

ခဏအလည္ျပန္လာမယ္ဆိုေတာ့လည္း သြားၾကိဳဖို႔အေရး အိပ္လို့ေတာင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ၆ လေလာက္ ျပန္ေတြ႔ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ရဘူး။ အိမ္ကို သၾကၤန္ျပန္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လာေတာ့ သူ႕ညီမေလးနဲ႔ ကားက အတူတူ စီးရတယ္။ အကိုေတြကို ႏွေျမာတတ္ေတာ့ သူ႔ညီမ သ၀န္တိုၿပီေပါ့။ ကိုဇနိႀကီးလဲ ဗ်ာမ်ားေနရတယ္။ ကားေပၚမွာ ဘယ္သူနဲ႔အတူထိုင္မလဲက အဓီက ျပသာနာ။ မဇနိကလဲ “လာအတူတူထိုင္ပါ" လို႔ မေခၚပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာမထိုင္ရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္မယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးၿပီးသား။ သူကလည္း ဒါကို သိတယ္။ ခ်စ္လို႔ရယ္ေတာ့ ဟုတ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ေကာက္မွာေၾကာက္ေတာ့ အနားလာထိုင္တာေပါ့။ သူ႔ညီမဆိုတာ ေျပာမေနနဲ႔ တလမ္းလံုး စိတ္ေကာက္လာတာ ဘာမွေကၽြးလို႔ မရဘူး။ သူ႔ညီမကလည္း သူမရွိရင္ မဇနိဆီ အလည္လာတယ္။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူေတြ႔ရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ခ်င္တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ အဟုတ္။ ကိုဇနိကလည္း သူ႔ညီမအနား မသြားဘူးဆိုေတာ့ ေကာက္ေပမေပါ့။ ကၽြန္မနားမွာ လာေနတယ္သာ ေျပာရတာ တကယ္က ည (၁၀) နာရီေလာက္ရွိေသးတယ္ “ေခါ ခလူး“ ခ်ေနလို႔။ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို ခပ္ခြာခြာထိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဟား ဟား။ ဘယ္ရမွာတုန္း အေစာက စကားေတြ တြတ္ထိုးေနတာ မသိဘဲရွိပါ့မလားေနာ္။

မဇနိက ဒီေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းလဲ မရွိ။ တေယာက္ထဲေနရေတာ့ သူ႕ကို ပိုတြယ္ကပ္ေနတာ။ မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ သူႏိႈးမွ အိပ္ယာက ထတယ္။ သူမ်ားလို လူအနားရိွလို႔ ႏိႈးတာ ဟုတ္ပါဘူး။ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေလးပို႔တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ "ေက်ာင္းသြားေတာ့" "ေက်ာင္းျပန္လာၿပီလား"ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြၾကားမွာ ပံုမွန္ေပ်ာ္တတ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ ညညဆို သူက အြန္းလိုင္းကေန သိပ္တတ္တယ္။ “အိပ္ အိပ္" ဆိုၿပီး မဇနိအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ကြန္ျပဴတာပိတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “အိပ္ အိပ္" လို႔သာေျပာတာ ခဏေနရင္ သူ႔ဟာသူ “ေခါ ခလူး" အရင္ လုပ္သြားတတ္တာလည္း သည္းခံရတယ္။ တခုခုဆို အျပင္သြားမယ္ဆိုရင္ မနည္းစဥ္းစားရတယ္။ ေနာက္ဆံတင္းေနတာေပါ့။ ကိုယ္သြားရင္ သူလည္း ပ်င္းေနမယ္ဆိုတာသိေတာ့ မသြားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ၅ ရက္ေလာက္ ခရီးသြားလိုက္တယ္ သူလဲ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိေနတယ္တဲ့။ laptop ေလးယူသြားလို႔ေျပာတာလဲ မဇနိက ပဲမ်ားခ်င္ေတာ့ ေလးမွာေၾကာက္လို႔ မသယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူလည္း အလြမ္းပင္လယ္မွာ လက္ပစ္ကူးလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ မဇနိ အလွည့္ေရာက္လာၿပီ။ ဒီခရီးကို မသြားခင္ကတည္းက ဂ်ီက်ေနတာ။ သူလည္း တေနရာရာသြားမယ္ဆိုရင္ မဇနိကို သနားလို႔ မသြားတာနဲ႔ ဘယ္မွကို သိပ္အျပင္မထြက္ပါဘူး။ အခုေႏြရာသီေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုလာတယ္။ အစက ဂ်ီက်ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း သနားလို႔ အသြားခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲေတာ့ ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလို ျဖစ္တာေပါ့။ ေက်ာင္းက ျပန္လာလည္း ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္ရမွာလား၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုၿပီး လူကလည္း ေယာင္တိေယာင္ခ်ာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ။

ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း သူ႕ဖုန္းက အဲဒီၿမိဳ႕မွာ အလုပ္မလုပ္ဘူးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းဖုန္းက ေခၚလို႔ရလို႔ေတာ့ စကားေျပာရပါတယ္။ မသြားခင္မွာခဲ့ေသးတယ္ “ဘေလာ့ခ္မွာ ရွယ္ယာေလးေတြ လုပ္ထားေပးေနာ္”တဲ့။ “ပို႔စ္လည္း ေရးထားေနာ္“ တဲ့။ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ေတာ့ အေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထင္ပါတယ္ သူလည္း လြမ္းေနလိမ့္မယ္။ အလြမ္းပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးေနမယ္လို႔။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းေနမွာပါ။ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနၿပီဆိုေတာ့ သူျပန္မလာခင္ေတာ့ အလြမ္းပင္လယ္မွာ ေျမာေနလိုက္အံုးမယ္။
“ရင္မွာလြမ္းရင္ ေမွ်ာ္တိုင္းျမင္လြန္းလို႔
လက္ညိႈးညႊန္ရာ ကိုဇနိျဖစ္ပါေစသား
အရွင္ဘုရား“။

မဇနိ