အိုးေဝ (အစမ္း): June 2008

>> Monday, June 30, 2008

>> Sunday, June 29, 2008

ရပ္ရွားျပည္(ျမန္မာဆရာတစ္ေယာက္က အဲသလို အသံထြက္တာ သေဘာက်လို႔လိုက္ေရးတာ)က လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခု အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ) အ႐ုပ္ေလးေတြပါ။ မာသ႐ိုရွကာ ဆိုတဲ့နာမည္ဘယ္ကေရာက္လာပါလိမ့္။ ႐ု႐ွားမိန္းကေလးေတြအမွည့္မ်ားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ Matrona(မာသ႐ိုနာ)ကို ခ်စ္စဖြယ္ေခၚလိုက္ေတာ့ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ)လို႔ျဖစ္သြားပါေလေရာ။

သူဆိုေသာမိန္းကေလး

>> Saturday, June 28, 2008

တိုးတိုးေလး…
ဒါေပမယ့္ ဟိုး..အနက္ရိႈင္းဆံုးထိ
အဲဒါသူ႔အသံေလးေပါ့။
ဖြဖြေလး…
ဒါေပမယ့္ အထိေရာက္ဆံုးက်ဴးေက်ာ္မႈ
အဲဒါသူ႔အနမ္းေလးေပါ့။
အညင္သာဆံုး…
ဒါေပမယ့္ အားလံုးကိုသိမ္းက်ံဳးယူငင္သြားတယ္
အဲဒါသူ႔အထိအေတြ႔ေလးေပါ့။
အႏူးညံ႔ဆံုး…
ဒါေပမယ့္အရာအားလံုးထက္သာတယ္
အဲဒါသူ႔စကားလံုးေတြေပါ့။
အျမတ္ႏိုးဆံုး
အားလံုးနဲ႔မလဲႏိုင္တယ္

အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ “သူ”ဆိုေသာမိန္းကေလး။ ။

ဘေလာ့ဂင္း၊ ဘေလာ့ဂင္း

>> Wednesday, June 25, 2008

အခုတေလာ က်ေနာ္နဲ႔မဇနိ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ မဇနိတေယာက္ က်ေနာ့္ကို တတြတ္တြတ္နဲ႔ အျပစ္ေတြတင္ေနတာပါ။ သူမက “ရွင့္ေၾကာင့္ေလ ရွင့္ေၾကာင့္”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း “ဟာကြာ ငါ့ေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူးဟ။ တျခားလူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ သူတို႔ကိုလည္း ေျပာဦးမွေပါ့” ဆိုတာလည္း သူမက မရပါဘူး လူရင္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပဲ နာနာႏွက္ေနေတာ့တာေပါ့။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သူ႔ျပန္ႏွက္ရမွန္းမသိေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီ ဂူဂယ္ကို ခက္တယ္ေျပာတာေပါ့။ ရွိရွိသမွ် အကုန္အလကားေပးေန။ အလကားရေတာ့ လက္အၿငိမ္မေနႏိုင္။ အလကားရတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကို အင္စေတာလုပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂင္းေနမိတာေပါ့။ (ေက်းဇူးရွင္ေတြကို စိတ္ထဲက ေစာ္ကားေသးတာ။) ဘေလာ့ဂင္းေနေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့သူ နည္းရင္ ဒီျပႆနာကေပၚလာတာပဲ။

သစ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင့္ ေတြးမိတဲ့အရာ

>> Tuesday, June 24, 2008

အိပ္ယာက ႏိုးလာရင္ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ မနက္ခင္းစာကို ၀တ္ေက်တန္းေက်စားရဦးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရထားတိုးစီးရဦးမယ္။ လမ္းေတြေလ်ွာက္ရဦးမယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားခဲ႔တဲ့ေန႔ေတြ မနည္းခဲ့ပါဘူးဆိုတာ သတိရမိတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးၿပီး နည္းနည္းၿပံဳးလာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြကို လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ မနက္ခင္းအိပ္ယာႏိုးလာရင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရလာခဲ့ၿပီ။

မနက္ႏိုးလာရင္ ကၽြန္မစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ အပင္ေလးေတြ ေပါက္ေနၿပီလား။ အရြက္ေလးေတြ ထြက္ေနၿပီလားဆိုတာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က အိပ္ယာျမန္ျမန္ထေစတဲ့ အေၾကာင္းတခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သတိရမိေတာ့ တေယာက္ထဲၿပံဳးမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေမစိုက္ေပးတဲ့ အပင္ေလးေတြကို အရြက္ထြက္လာၿပီလား၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ လုၿပီး ေန႔တိုင္းသြားသြားၾကည့္ခဲ့ၾကတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးလ်ွင္ ဘယ္အပင္က ဘယ္လိုဆိုတာ အေမ့ကို အလုအယက္ေျပာၾကမည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မလုရေအာင္ အပင္ခြဲတန္းခ် မဲႏိႈက္တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ဟု သေဘာတူခဲ့တာေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္ေလးေတြကို သေဘာအက်ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရြက္ႏုအသစ္ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကေတာ့ ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို သူပိုင္ သေဘၤာပင္မွ သေဘၤာသီး မမွည့္တမွည့္ ခူးၿပီး အတူစားဖို႔ အၿမဲစိတ္ကူးေနတတ္ပါတယ္။ မမွည့္တမွည့္ဆိုတာက သူ႔အပင္ကို အၿမဲၾကည့္ၿပီး နည္းနည္း၀င္းလာရင္ ခူးတတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အသီးမွည့္ေအာင္ သူမေစာင့္လို႔ ေျပာတာပါ။

အေမတို႔က သူတို႔ေမြးဖြားခဲ႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးလာတဲ့အပင္ေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး မွတ္သားထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မကိုေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က သားသမီးအဦးဆိုေတာ့ အေဖက သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သမီးေလးေမြးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ တမာပင္ေျပးစိုက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကို ေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေနာက္မွာ မန္က်ည္းပင္စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလးငယ္ငယ္ကဆို မန္က်ည္းပင္နားသြားၿပီး “သားနဲ႔သူနဲ႔ သားက အရပ္ပိုရွည္ေနၿပီ“လို႔ ေျပာတာမွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အျမြာေလးေမြးလို႔ အေဖက ဧကရာဇ္ပင္ ၂ ပင္စိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ရြယ္တူ မန္က်ည္းပင္က မန္က်ည္းသီးေတြေတာင္ သီးတဲ့အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြကိုျမင္တိုင္း အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို သတိရတတ္တယ္တဲ့။

အိမ္မွာ သစ္ပင္စိုက္တုန္းကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးခ်ၿပီးရင္ အေညွာင့္ထြက္လာမွ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါ။ မ်ိဳးေစ့ေအာင္ပါ့မလား။ ေျမကေကာင္းရဲ႕လားလို႔ အျမဲစိတ္ပူခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေျမေတြက နည္းနည္းမာေတာ့ စိတ္ပူရပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းကေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ေနစဥ္က အပင္စိုက္ဖို႔ သတိမရမိပါဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ ပန္းအိုးေတြ ေတြ႔ေတာ့လည္း စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ အခု ကိုယ္တိုင္ငွားေနတဲ့အိမ္မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး အပင္ေလးေတြ စိုက္လို႔ရတာရယ္၊ ကိုဇနိက သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာရယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အပင္စိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲလိုေတြးတတ္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္ မ်က္လံုးပြင့္ၿပီး သြားခ်င္လာတယ္။ ဟိုေငးဒီးေငးေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကို စက္ဘီးေတာင္ မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အပင္ေတြေငးသြားရင္ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။

ပန္းအိုးေတြ ေစ်းဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္၊ ဘယ္မွာ၀ယ္ရတာလဲဆိုတာကို အမတေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔စိုက္ခင္းေလးကိုပါ ဓါတ္ပံုပို႔ေပးတယ္။ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြပါ ၀ယ္လို႔ရတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ ပိစိေညွာင့္အပင္ေလးေတြကို ေန႔တိုင္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာလို႔ သတ္မွတ္လာတယ္။ အိမ္တိုင္းလည္း ပန္းပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးေတြမွာလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေျမႀကီးထုပ္ေလးေတြကလည္း ယန္း ၁၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ေျမၾသဇာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အပင္ေပါက္ပါ့မလားလို႔ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး။ ရက္လည္းမၾကာဘဲ အပင္ေတြကလည္း ဖြင့္ၿဖိဳးလွပါတယ္။ အခုမွအပင္ေပါက္ေလးေတြကို ကၽြန္မက အေတာ္သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖ၊အေမတို႔လို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ခိုင္မာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိေနတယ္။ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ရွိမေနဘူးဆိုရင္ အရာရာအတြက္ စိတ္ပူေနမလား၊ လြမ္းဆြတ္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တာေလးေတြ ရွင္သန္လာလို႔ ဂုဏ္ယူေနမလားဆိုတာ စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆးစစ္ျခင္း ႏွင့္ သြားေ၀ဒနာ

>> Monday, June 23, 2008

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာေလးရွိပါတယ္။ သြားနာ၊သြားကိုက္မ်ားျဖစ္ရင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မေနရဘူး၊ ေဆးခန္းသြားရတယ္။ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္က သြားနာရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ အရင္ကနားမလည္ခဲ့ဘူး။

တျခားႏိုင္ငံကို ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ေဆးမစစ္မေနရ စစ္ရပါတယ္။ ေဆး႐ုံေတြကို ေျပးရတာလည္း ေမာလို႔။ ေပးရတဲ့ပိုက္ဆံကလည္း ေနရာတိုင္း။ ရြာသာႀကီးေတာင္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေနျပည္ေတာ္မွာ တေန႔တည္းၿပီးတယ္ဆိုလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္မွတ္ရမယ္။ ေဟာက္ဆာဂ်င္မေတြကလည္း နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေငါက္တတ္ၾကတယ္။ အေမေျပာသလို စကားကို သာသာယာယာေျပာၾကပါ “သာသာေျပာလည္း ဒီစကား၊ နာနာေျပာလည္း ဒီစကား”တဲ့။ အဲလိုပါပဲ။ OG သြားစစ္တဲ့ေန႔က အဆိုးဆံုးပါ။ ဒီကုတင္ေပၚတက္ခိုင္းတာကို “တက္ ျမန္ျမန္တက္၊ ဒီဖက္က မတက္နဲ႔ လူထိုင္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ သြား ဟိုဖက္က တက္”လို႔ ေငါက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စေကာ္လာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္မည့္သူေတြ သူတို႔ေတာင္းသေလာက္ အလွဴေငြထည့္ထားတာ သူတို႔သိပါတယ္။ လူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္း လာလည္ဖူးတဲ့ တႏွစ္တည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔အေမတို႔လို နယ္ကလာတဲ့ လူႀကီးေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားဆက္ဆံမလဲ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့ေလ။

ေသြးစစ္တဲ့ေနရာမွာ လုိက္လုပ္ေပးတဲ့သူဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္တဲ့။ result ျမန္ျမန္လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကိုလည္း ေပးရမယ္တဲ့။ ဓါတ္မွန္ခန္း၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔က မွာေသးတယ္။ ဖလင္ေဆးတဲ့လူက ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ မေပးနဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ႔ဆိုလို႔ အဲဒီကုလားကို သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးခဲ႔ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ ေဆးစစ္ရတယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္က ျမန္တဲ့သူ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္တာနဲ႔ ၃ ရက္နဲ႔ အၿပီးသြားေတာ့ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ အတူလိုက္စစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၁ ရက္ ၿပီး ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ကၽြန္မေလာတိုင္း လိုက္ေလာရတာ ပင္ပန္းတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

စစခ်င္းေန႔မွာ ေသြးစစ္၊ ECG ၀င္၊ သြား အဲဒီ ၃ ခု ဆက္တိုက္သြားပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ မထိုးခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ကို ေက်ာက္ကပ္ဆီေျပးရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္ကုန္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက အခ်ိန္ကန္႔သတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက ေန႔သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ အေရျပား၊ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာေျပးရပါတယ္။ ေနလည္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုကို အေျပးသြားရျပန္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုမွာလည္း အထုေထာင္းခံရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးစစ္တုန္းကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ျပန္လာတဲ့ေန႔ဆို မ်က္ႏွာမေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔လည္း မရပါဘူး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္းကို အေစာႀကီးသြားရတယ္။ အဲဒီက ျမန္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးကို သြားရတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားရင္ မွီမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တကၠစီငွားရပါတယ္။ မိန္းကေလး၂ ေယာက္တည္း သြားရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တေနကုန္ေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္စက္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းပါတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔လမ္းတန္းတန္း မသြားဘဲ ကၽြန္မတို႔ဆီလာၿပီး သူ႔လာေတြ႔တာလားလို႔ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးေမးလို႔ သူငယ္ခ်င္းက အသံခပ္မာမာနဲ႔ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အလာပ သလာပ စကားေတြေျပာေနတာကို ၄ နာရီေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။

လိုတာေတြ မနက္ခင္းမွာ စစ္ၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ သြားေဆးခန္းကို ၃ ခါသြားရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကရွိတဲ့ သြားပိုးေပါက္ပိစိက ဘယ္တုန္းကမွ မနာ၊ မကိုက္ပါဘူး။ အဲဒါကို ျခစ္၊ ခ်ဲ႕လုပ္ရပါတယ္။ အေငါက္လည္း ခံရပါတယ္။ အသားလည္း နာ၊ အေငါက္လည္း ခံ၊ ပိုက္ဆံလည္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေပးရပါတယ္။ သြားဖာေပးလိုက္တာပါ။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးမွာ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးရံုက လက္မွတ္ရႏိုင္တာဆိုေတာ့ မလုပ္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ လက္မွတ္က အေရးႀကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူျပဳသမွ်ွႏုခဲ့ရပါတယ္။ အမတေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့လည္း အဲဒီဆရာလုပ္ေပးလိုက္တာ အေၾကာထိၿပီး အခု ႏႈတ္ခမ္းမွာ တခုခုဆို မသိေတာ့ဘူတဲ့။

ကၽြန္မသြားဖာေပးလိုက္တာကေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီး ၂ လေလာက္အၾကာမွာ ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီး အေခါင္းေပါက္အက်ယ္ပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ ေဆးခန္းလည္း မျပရဲပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္လို႔ ၾကားဖူးေတာ့ ေဆးခန္းျပဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းေနရာကေန တေန႔က်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေအာင္ နားထင္ေၾကာေတြပါ ကိုက္လာပါတယ္။ လူကလည္း အားေတြနည္းၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ကို မနည္းအားယူေနရပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး health insurance လည္း ရွိတာနဲ႔ သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဆရာက ၆ ခါလာရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ေတာ့မွာမို႔ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ၄ ခါနဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အပတ္စဥ္ သြားျခစ္တယ္။ ေဆးထည့္တယ္။ treatment ေပးတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ ညင္သာတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးပါ။ သြားျခစ္ေတာ့လည္း ျမန္မာမွာ ေသြးေတြထြက္တယ္။ တံေတြးေထြးခ်င္ရင္ အေငါက္ခံၿပီးမွ ေထြးရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ သူ႔အလိုလိုစက္နဲ႔ျခစ္ရင္း အညစ္အေၾကးေတြပါ စုပ္သြားတာ။ ဘာမွေတာင္ မျမင္မသိရပါဘူး။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းနာရင္ ငိုခ်င္လာေတာ့ ေဘးက အကူနာ့စ္က နာလား၊ နာလား လို႔ အျမဲေမးေပးေနပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေဆးကုလည္း ေစ်းသိပ္မႀကီးပါဘူးဆိုတာပါ။ ၄ ခါသြားျပၿပီး သြားဖာေပးလိုက္တာကို ယန္ ၂၁၀၀၀ က်ပါတယ္။ အဲဒါကို က်န္းမာေရးကဒ္ရွိေတာ့ ၃၅%ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ယန္း ၇၃၅၀ေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သြားေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေဘာင္ခ်ာကို မိတၱဴကူယူၿပီး ၃၅% ထပ္ၿပီး ဘဏ္မွာထည့္ေပးပါတယ္။ ယန္း ၂၅၇၃ ကို ၂ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရပါတယ္။ ကၽြန္မက်သင့္ေငြက ယန္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ အစစ အရာရာေစ်းကြာလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သြားေဆးခန္းျပတာ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္တဲ့သူမ်ား ေနမေကာင္းလည္း ေဆးခန္းသြားခိုင္းတယ္။ သြားမေကာင္းရင္ သြားေဆးခန္းသြားလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ေျပာမိေနေတာ့တယ္။ သြားနာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားဖူးေတာ့ သြားေဆးခန္းကို အျမန္သြားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျမင္မိေနတာပါ။ ဒီေန႔ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ အေကာင့္ထဲမွာ အရင္လက တင္ထားတဲ့ ယန္း ၂ ေထာင္ေက်ာင္၀င္ေနလို႔ သတိရၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

မဇနိ

Million scarlet roses

>> Saturday, June 21, 2008

ဒီေန႔ေတာ့ ႐ု႐ွားသီခ်င္းတပုဒ္ကို ဘေလာဂ္မွာ တင္ပါ့မယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔လည္း ဆိုထားတာ႐ွိပါတယ္။ သီခ်င္းေလးက နား၀င္ခ်ိဳပါတယ္။ မဇနိ ဂ်ပန္စာသင္တုန္းက အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာအေနနဲ႔ နားေထာင္ရတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ ႐ု႐ွားစာသင္တုန္းကလည္း အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဖြင့္ၿပီး ေနာက္က လိုက္ဆိုရလို႔ပါ။ ႐ု႐ွားစကားသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးဆရာမႀကီး Елена Александровна Романова ကိုလည္းလြမ္းမိပါတယ္။

ဂုဏ္ျပဳ မုန္႕ဟင္းခါး

>> Wednesday, June 18, 2008

မေန႔ညက အိုးေဝမွာ ေကဖိုးနဲ႕ေတြ႕တယ္။ သူက သူခ်က္ထားတာေတြကို သြားရည္က်ေအာင္ လာေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စားခ်င္တဲ့၊ လြမ္းေနတဲ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ေတြကို ထိုင္ေျပာၾကေတာ့တာပါပဲ။ လွည္းတန္းက ၾကာဇံခ်က္၊ မင္းလမ္းက ရခိုင္မုန္႕တီ၊ YKKO က ေၾကးအိုး၊ ေရႊရည္က ျမန္မာမုန္႕မ်ိဳးစံု၊ လွည္းကေလးနဲ႕ ဒိန္ခ်ဥ္၊ စံုလို႔ပါပဲ။ အဲဒါေတြ မေျပာခင္က အိုးေဝမွာ ၃ ေယာက္ရွိေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး ေမးၾကေသးတယ္။ ထြက္ေတာ္မူမလာဘူး။ အစားအေသာက္ အသံၾကားမွပဲ သြားရည္ေတြက်ၿပီး ထြက္လာေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမ်ားမွတ္ေန။ Blog ပိုင္ရွင္ႀကီးေပါ့။

သူလဲ စားခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူလဲ ဘာရမလဲ ဒီေန႔ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စားမယ္လို႔ သူသြားရည္ပိုက်ေအာင္ ေျပာပစ္လိုက္တာေပါ့။ ခ်က္စားမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္စားရတာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ အေဖာ္ကလဲ မရွိ။ ေနာက္မွ သြားသတိရတယ္။ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စားမွာေပါ့လို႔။ လာလည္တဲ့သူေတြကိုလဲ ေကၽြးမယ္ေလ။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ညက အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာအထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးရပါ့လို႕ စဥ္းစားျပန္ေတာ့၊ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကလဲ ၿပီးသြားတာ ၾကာေပါ့။ ဇနိေမာင္ႏွံတို႕လို အျပန္အလွန္ ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပေပးစရာလူကလဲ မရွိဆိုေတာ့ကာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့။ အို မုန္႔ေကၽြးတာပဲ ဘာလို႔ေကၽြးေကၽြး စားတဲ့သူက စားမွာပဲ သူတို႕ကို ေကၽြးခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတာင္းမေနပါဘူး။ မနက္ျဖန္ ခ်က္ျဖစ္ေအာင္ခ်က္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မုန္႕ဟင္းခါးကို ဘယ္အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးတယ္လို႔ ေျပာစရာ ရသြားေပါ့။ မေန႔ညက တီဗြီဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Star Sport နဲ႕ ESPN ျပန္ရေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကန္မဲ့အသင္းက အီတလီ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ စစ္ကိုင္းသူကလဲ အီတလီအသင္းဆို အရမ္းသေဘာက်ပဲ။ ၁၉၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲ ကတည္းကေပါ့။ အသင္းစြဲဆိုတာထက္ လူကစ စြဲတာလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ေရာဘတ္တို ဘက္ဂီယိုေဘာလံုးကန္တာကို အရမ္းသေဘာက်တာနဲ႕ အီတလီအသင္းကို အားေပးလာတာ အခုအခ်ိန္ထိဆိုပါေတာ့။

ၾကားျဖတ္ၿပီး ၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲအေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ။ ကမၻာ့ဖလားပြဲဆိုတာ အဲဒီႏွစ္ကမွ စၾကားဖူး၊ ၾကည့္ဖူးတာပါ။ 555 က sponsor လို႔ထင္တာပဲ။ ပြဲတိုင္းကိုေတာ့ မျပပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို ဘယ္လိုၾကည့္ရလဲဆိုတာ ေျပာရဦးမယ္။ တီဗြီကလာတဲ့ပြဲေတြေတာ့ တစ္ဝန္းထဲေနတဲ့ ဦးေလးအိမ္မွာ ၾကည့္လို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့ပြဲေတြက် ေဘးအိမ္က ဗြီဒီယုိရံုမွာ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီကို သြားၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗြီဒီယိုရံုပိုင္ရွင္က ၾကည့္တဲ့သူ အရမ္းမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာ မျပဘဲ အျပင္မွာ ထုတ္ျပပါတယ္။ အဲဒါကို စစ္ကိုင္းသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ဒီဖက္ကေန အေဖ့က်ဴရွင္ခန္းထဲက ခံုေတြကိုထုတ္ အဲဒီအေပၚမွာ ကုလားထုိုင္တင္ၿပီး၊ ဝန္းထရံ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကတာပါ။

အီတလီပြဲၾကည့္တိုင္း ခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပဦးမယ္။ ရင္ဘတ္ထဲ ဘင္ခရာတီးဝိုင္းႀကီး ေရာက္ေနလားမွတ္ရ။ စိတ္ထဲမွာသာ အဲလိုျဖစ္ေနတာ။ လူက တျခားပြဲေတြၾကည့္သလို အသံလံုးဝမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ဘုရားစာ ရြတ္ေနရလို႔ေလ။ ေဘာလံုးက အီတလီေျခထဲမွာ ရွိရင္ ဂါထာတစ္ခုရြတ္၊ တစ္ဖက္အသင္းေျခထဲေရာက္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းရြတ္နဲ႕ မအားႏိုင္ရေအာင္ပါပဲ။ အရင္ အီတလီပြဲေတြတုန္းက ပြဲတိုင္းၾကည့္တယ္။ Final ပြဲက်ေတာ့ လာတာက ည ၂ နာရီေလာက္ႀကီး။ ၾကည့္လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ ရံုကလဲ အဲဒီအခ်ိန္က် လူက ညဦးပိုင္းေလာက္ မမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာပဲ ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြီဒီယိုရံုနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူ အိပ္တဲ့ အခန္းနဲ႕က ၾကားထဲမွာ အသား ဝန္းထရံရယ္၊ ၄၊ ၅ ေပေလာက္ ကြက္လပ္ေလးရယ္ပဲ ျခားေတာ့၊ အသံေတြက အကုန္ၾကားေနရပါတယ္။ အသံပဲ ၾကားရၿပီး မျမင္ရေတာ့ ပိုၿပီး အသည္းယားပါတယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီႏွစ္က Penalty နဲ႕ အီတလီေလး ရံႈးသြားပါေရာလား။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ ဘက္ဂီယို Penalty ကန္တာ မဝင္တာပါတဲ့။ သူ႕အတြက္လဲ စိတ္မေကာင္း၊ အသင္းအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္းေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ တီဗြီက အဲဒီပြဲကို ျပန္ျပေတာ့ လံုးဝကို မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည့္ႏိုင္တဲ့အင္အားကို မရွိေတာ့လို႔ပါ။ စစ္ကိုင္းသူက Unlucky လား မသိပါဘူး။ စစ္ကိုင္းသူ အားေပးတဲ့ အသင္းဆို ႏိုင္ခဲတယ္။ (ကိုဇနိတို႔ အသင္းရႈံးတာလဲ အဲဒါေၾကာင့္မ်ားလားမသိ။)

ကဲကဲ မုန္႕ဟင္းခါးကိစၥျပန္ဆက္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ေကဖိုးတို႔၊ ကိုဇနိတို႔က ဒီ စစ္ကိုင္းသူႏွယ္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမဲ့ အေရး မေကၽြးဘဲ ေပရွည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလို႔ ဒီဘဝတင္မကဘဲ ေနာက္ဘဝပါ မစြံ ျဖစ္ေနမွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္။

ဒီေန႔ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အလည္ေရာက္လာၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔က အီတလီအသင္းရဲ႕ ေအာင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္တကြ ေအာက္တြင္ တည္ခင္း ဧည့္ခံထားေသာ မုန္႕ဟင္းခါးကို အဝ စားေသာက္သြားႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ေၾသာ္ တစ္ခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ လက္ရာကို သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မစားၾကမွာမို႔၊ စစ္ကိုင္းသူ လက္ရာမဟုတ္ဘဲ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ႕လက္ရာသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် စားသံုးႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

မုန္႕ဖတ္မရွိလို႔ ေခါက္ဆြဲနဲ႕ပဲ ေကၽြးရတာရယ္၊ အဂါၤမစံုလင္ (နံနံပင္၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ၾကက္သြန္ဥမပါ)တာရယ္အတြက္လဲ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း။

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...

>> Saturday, June 14, 2008

မေန႔က ပါတီအျပန္ သူငယ္ခ်င္းက စေန၊တနဂၤေႏြဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲလို႔ စကားစလာေတာ့ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီ weekend ကို shuumatsu (しゅうまつ) လို႔ေခၚၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ေရာက္ရင္ shuumatsu မွာ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းက အၿမဲလိုလိုေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂ္ လိုက္လည္ရင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြကို ေပ်ာ္ေနၾကတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ မခင္ဦးေမဆီမွာဆို ခ်စ္စရာပံုေလးေတြေတြ႔ရၿပီး ညီမေမမိုးဆိုရင္ သူ႔စီေဘာက္မွာ ေပ်ာ္ေနတာေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့သူ၊ ရံုးတက္ရတဲ့သူေတြအတြက္ တပတ္စာပင္ပန္းသမွ်ေတြကို စေန၊တနဂၤေႏြေရာက္မွ အပန္းေျဖႏိုင္တာကိုး။

လြမ္းမိတဲ့အရာ

>> Thursday, June 12, 2008

လြမ္းမိတဲ့အရာ
မဇနိ
4 June 2008

မေမေအာင္ရဲ့ ခါ၀ႆန္ကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မဆီမဆိုင္ အိမ္က ထမင္း၀ိုင္းကို သတိရမိတယ္။ သာမန္မဟုတ္တဲ့ မိုးေလးတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားက ထမင္း၀ိုင္းပါ။ “မိုးကေလးညိဳညိဳ၊ လြမ္းမ်က္ရည္ေလးလည္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရပါတယ္….“ ဒီလိုေလး သီခ်င္းဆိုရရင္ အလြမ္းမ်ားေျပမလား စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ မိုးရြာတိုင္း လြမ္းမိတာက ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြပါသလို မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးလည္း ပါပါတယ္။