EURO 2008

Austria - Poland နဲ႔ ပြဲေန႔
At Praterstern Underground (12.6.08)
Vienna

Read more...

Matryoshka doll

ရပ္ရွားျပည္(ျမန္မာဆရာတစ္ေယာက္က အဲသလို အသံထြက္တာ သေဘာက်လို႔လိုက္ေရးတာ)က လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခု အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ) အ႐ုပ္ေလးေတြပါ။ မာသ႐ိုရွကာ ဆိုတဲ့နာမည္ဘယ္ကေရာက္လာပါလိမ့္။ ႐ု႐ွားမိန္းကေလးေတြအမွည့္မ်ားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ Matrona(မာသ႐ိုနာ)ကို ခ်စ္စဖြယ္ေခၚလိုက္ေတာ့ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ)လို႔ျဖစ္သြားပါေလေရာ။


၁၈၉၀ ခုႏွစ္ေတြမ်ားက ႐ု႐ွားမွာ အ႐ုပ္ထုဆစ္တဲ့သူ ဗာစီးလီ ဇဗ်ိဳ႕ေဒါခ်ကင္ က ပထမဆုံးေသာ မာသ႐ိုရွကာ႐ုပ္ကို ထုဆစ္ခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီအ႐ုပ္ယဥ္ေက်းမႈက ဂ်ပန္ကေန ကူးစက္လာတယ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္စၿပီး ျမင္ဖူးတုန္းကဆို တအံ့တၾသနဲ႔ပါ။ ဒီလိုလက္မႈပညာေတြလည္း ဒီမွာ ထြန္းကားတာပဲဆိုၿပီး။ သစ္သားကိုထြင္းထုၿပီး ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ေဆးခ်ယ္တာပါ။ အရုပ္ကေလးေတြကို ဆင္တူေလးေတြထုဆစ္ပါတယ္။ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ေလးေတြပါ။ အ႐ုပ္အႀကီးႀကီးထဲကို အ႐ုပ္ေသးေသးေလးေတြထည့္ပါတယ္။ အဲဒီ အ႐ုပ္ႀကီးထဲထည့္ထားတဲ့ ပုံစံတူ အရုပ္ေသးထဲကို ေနာက္ထပ္ ပုံစံတူအရုပ္ေသးေလးထပ္ထည့္ပါတယ္။ အဲသလို ပုံစံတူအေသးေလးေတြထပ္ထည့္ထပ္ထည့္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအေသးဆုံးေလးထိဆိုရင္ အရုပ္ကေလး ၆ခုကေနၿပီး ဒီထက္မကရွိၾကပါတယ္။ အရုပ္ေပၚမွာလည္း ပုံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲၾကပါတယ္။ အႀကီးဆုံးအ႐ုပ္ႀကီးကေန အေသးဆုံးအ႐ုပ္ကေလးအထိ မိန္းကေလးပုံဆို တစ္ပုံတည္းေရးဆြဲတတ္သလို၊ အျခားပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ေရးဆြဲတတ္ပါတယ္။ အဲ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ပုံေတြလည္း ဆြဲတတ္ပါတယ္။ ေဆးေတြကလည္း အေရာင္စုံရင္ စုံသေလာက္ ေစ်းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အ႐ုပ္အရြယ္ကေလး အေတာ္ေသးေသးေလးေတြရွိသလို တစ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးေအာင္ေတြ ဒီထက္ႀကီးတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုေတာ့ တစ္မိုက္ေလာက္ အ႐ုပ္ကေလးေတြဆို အသင့္ေတာ္ဆုံးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က ယြန္းအစ္လိုဟာမ်ိဳးေတြ၊ ယြန္းဗူးလိုဟာေတြ၊ ယြန္းပန္းခ်ီေခၚမလား အဲသလိုေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္က အရင္က ဒီဘက္ေတြမွာလည္း အဲသလို လက္မႈပညာေတြ ထြန္းကားတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ဆီပဲ ရွိတယ္မွတ္ေနတာကိုး။ သူတို႔ဆီက လက္ရာေတြကပိုၿပီး သပ္ရပ္၊ ပိုလွေနသလိုလိုပါ။ သပ္ရပ္တာေတာ့ ပိုတယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ဒီဘေလာ့ဂ္ဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ႐ု႐ွားကလက္ေဆာင္ပစၥည္းအလွအပေလးေတြ ျမင္ဖူးေအာင္ရယ္၊ အျခားသူေတြကိုလည္း ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသမွာ အဲသလိုေလးေတြ ရွိရင္လည္း ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အင္တာနက္မွာ ပုံေတြရွာတင္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ အလွၾကည့္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။

ျမန္မာျပည္က ယြန္းပစၥည္းလိုမ်ိဳးေတြ





ေသာ့ခ်ိတ္ကေလးေတြ

ၾကက္ဥလုံးေလးေတြ အလွေပါ့


မာသ႐ိုရွကာ အရုပ္ကေလးေတြ






အ႐ုပ္ကေလးေတြကို ဒီလိုအတြင္းထဲ ငုံၿပီးထည့္တာ
အထင္ကရ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ

Read more...

သူဆိုေသာမိန္းကေလး

တိုးတိုးေလး…
ဒါေပမယ့္ ဟိုး..အနက္ရိႈင္းဆံုးထိ
အဲဒါသူ႔အသံေလးေပါ့။
ဖြဖြေလး…
ဒါေပမယ့္ အထိေရာက္ဆံုးက်ဴးေက်ာ္မႈ
အဲဒါသူ႔အနမ္းေလးေပါ့။
အညင္သာဆံုး…
ဒါေပမယ့္ အားလံုးကိုသိမ္းက်ံဳးယူငင္သြားတယ္
အဲဒါသူ႔အထိအေတြ႔ေလးေပါ့။
အႏူးညံ႔ဆံုး…
ဒါေပမယ့္အရာအားလံုးထက္သာတယ္
အဲဒါသူ႔စကားလံုးေတြေပါ့။
အျမတ္ႏိုးဆံုး
အားလံုးနဲ႔မလဲႏိုင္တယ္

အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ “သူ”ဆိုေသာမိန္းကေလး။ ။

Read more...

ဘေလာ့ဂင္း၊ ဘေလာ့ဂင္း

အခုတေလာ က်ေနာ္နဲ႔မဇနိ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ မဇနိတေယာက္ က်ေနာ့္ကို တတြတ္တြတ္နဲ႔ အျပစ္ေတြတင္ေနတာပါ။ သူမက “ရွင့္ေၾကာင့္ေလ ရွင့္ေၾကာင့္”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း “ဟာကြာ ငါ့ေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူးဟ။ တျခားလူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ သူတို႔ကိုလည္း ေျပာဦးမွေပါ့” ဆိုတာလည္း သူမက မရပါဘူး လူရင္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပဲ နာနာႏွက္ေနေတာ့တာေပါ့။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သူ႔ျပန္ႏွက္ရမွန္းမသိေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီ ဂူဂယ္ကို ခက္တယ္ေျပာတာေပါ့။ ရွိရွိသမွ် အကုန္အလကားေပးေန။ အလကားရေတာ့ လက္အၿငိမ္မေနႏိုင္။ အလကားရတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကို အင္စေတာလုပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂင္းေနမိတာေပါ့။ (ေက်းဇူးရွင္ေတြကို စိတ္ထဲက ေစာ္ကားေသးတာ။) ဘေလာ့ဂင္းေနေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့သူ နည္းရင္ ဒီျပႆနာကေပၚလာတာပဲ။


ဘေလာ့ဂ္ လူလာနည္းလို႔ အျပစ္ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာေလာက္ပါတယ္။ အခုျဖစ္ေနတာက ဘယ္အခ်ိန္႐ိုက္သတ္သတ္ရတယ္၊ အဲဒါ ကိုယ္ၿခံထဲက ၾကက္လို႔ ယူဆထားတဲ့ ကိုေမာင္ျဖဴတို႔၊ ကိုေမာင္လုံးတို႔ကေတာင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ ဘက္ကို ေျခမခ်၊ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ပါဘူး။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ စစ္ကိုင္းသူနဲ႔ မေမေအာင္တို႔ကလည္း ဘယ္ေနရာမွာေပ်ာ္ေမႊ႔ေနၿပီလဲ။ ေျခရာေတြေပ်ာက္ေနပါေရာလား။ သံေယာဇဥ္မ်ား ျဖတ္ႏုိုင္လိုက္ၾကတာ ကိုပီဆာက်ယ္နဲ႔ ကိုအန္ေအဆိုတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည့္ၾကည့္ရဲ႕လားမသိ။ စာေရးေကာင္းလို႔ ေခၚထားရတဲ့ ကိုလူေအးကလည္း ဘေလာ့ဂ္ကို အရွင္လတ္လတ္နဲ႔ ျဖတ္ထားရစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ၿပီး ကြန္ထရီျဗဴတာလစ္(စ)ကေတာင္ ထြက္ႏိုင္ေသးတာ၊ အလည္လည္း ေရာက္ေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုေသာၾကာကလည္း စီေဘာက္မွာ တခ်က္တခ်က္ေပၚေတာ္မူလာၿပီး ေခြးလွည္းေလး စီးတဲ့အခါ စီးရဲ႕။ သူလည္း ၾကာၾကာမေနပါဘူး။

ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ေရးထားတာေလးေတြ လာဖတ္သူေတြမ်ားတယ္ဟ၊ အဲ ကြန္မန္႔ေတြ တပုံႀကီးရတယ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာက ဘေလာ့ဂင္းရဲ႕ အရသာေလ။ စီေဘာက္မွာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေရးသြားတာ မဟုတ္ေတာင္ လာလည္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ လည္လည္လာပါတယ္ရွင့္ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနရတာမဟုတ္လား။

ေနာက္တခ်က္ခက္တာက က်ေနာ္က မဇနိကို statcounter ဘယ္လို႔ၾကည့္ရတယ္ဆိုတာကို သင္ေပးထားတာဆိုေတာ့ သူမက ဘယ္လို အိုင္ပီ အဲဒရက္(စ)နဲ႔လာရင္ ေက်ာ္ခြလာတာ၊ statcounter ထဲမွာ ေပၚတဲ့ အိုင္ပီကို စီေဘာက္ အိုင္ပီနဲ႔တြဲတိုက္ဆိုင္ၿပီး ဘယ္သူလာတယ္ဆိုတာကို label ထိုးလို႔ရတယ္ဆိုတာေတြပါ သင္ေပးထားေတာ့ ဒီေန႔ဆို ဘယ္သူေတြလာတယ္၊ Visit Length က ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ Returning Visits က ဘယ္ေလာက္၊ Page Loads ေတြ၊ Unique Visitor ေတြ၊ Returning Visitors လည္း အကုန္သိေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘားဂရပ္ႀကီးထိုးက်ေနရင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာေတာ့ ဆိုေတာ့တာပဲ။ ရွင္ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဒီလို အလကားဖတ္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ လူမ်ားမ်ား လာေအာင္ မစည္း႐ုံးႏိုင္ဘူး၊ အဲ ေနာင္အခ်ိန္ တူႏွစ္ကိုယ္ဘ၀မွာ စီးပြားရွာ ေစ်းဆိုင္ေတြမ်ား ဖြင့္ရင္ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္စားမလဲတဲ့။ အိမ္ဦးနတ္ေလာင္းႀကီးကို သူမိုလို႔ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ဒီကလည္း ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ ေဟ့ မင္းကလည္း ဒီဘေလာ့ဂ္က မင္းလည္း ဆိုင္တာပဲကြ။ မင္းလည္း နည္းလမ္းရွာႀကံရမွာေပါ့။ မင္း အိမ္လည္မ်ားမ်ားထြက္ကြာ၊ ကြန္႔မန္႔ေတြေရး၊ စီေဘာက္ေတြမွာ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ဆိုေတာ့ က်မလည္း သြားတာပဲ။ တခါတခါ အလုပ္႐ႈပ္ေတာ့ အၿမဲက်လည္း မသြားႏိုင္ဘူးေပါ့တဲ့။ ရွင့္ ကိုျဖဴေတြ၊ ကိုလုံးေတြကို ခိုင္းပါ့လားတဲ့။ ဟ မင္းကလည္း ဘယ္နတ္မိမယ္ေတြက ဟိုေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ မင္းသိလို႔လား။ ေတာ္ၾကာ သူမ်ားေတြ အကြဲကြဲ အၿပဲၿပဲျဖစ္ေနဦးမယ္လို႔ေျပာရတယ္။

ဒီေတာ့ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ မဇနိက သူတို႔ဆီက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းအေရာင္းျမွင့္တင္ေရးလုပ္သလို ဘေလာ့ဂ္အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးလုပ္မယ္တဲ့၊ ဟာ မင္းကလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ လူလာျမွင့္တင္ေရးလုပ္မယ္လုပ္စမ္းပါဆိုၿပီး လူလာမ်ားေအာင္ စၿပီး စဥ္းစားလာၾကရတယ္။ မင္းတို႔ဆီက ေစ်းဆိုင္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ ေျပာစမ္းပါဦးဆိုေတာ့ သူမက သူမဆီမွာ ရွိတဲ့ point card ေလးကို ထုတ္၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး ပို႔ေပးတယ္။ ၿပီး ရွင္းျပေလေရာ။ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ၀န္းထမ္းေလသံနဲ႔ သူမေျပာေနတာကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

ဒီကဒ္မွာေတာ့ အကြက္ ၅၀ ကြက္ျပည့္ရင္ ၅၀၀ ယန္း ျပန္သံုးလို႔ရတဲ့စနစ္ေလးလုပ္ထားတယ္။ အကြက္အကုန္ျပည့္မွ ယန္း ၅၀၀ ရမွာဆိုေတာ့ အကြက္ ၅၀ ျပည့္ေအာင္၀ယ္ရတာေလ။ ဒီေတာ့ ေနာက္တခါလည္း ဒီဆိုင္မွာလာ၀ယ္ခ်င္စိတ္ေပၚတာေပါ့။



ဒီကဒ္က gold point card ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ အဖိုးတန္တဲ့ကဒ္ပါ။ သူက အီလက္တေရာနစ္ပစၥည္း၀ယ္ရတာဆိုေတာ့ ၂၀ % ေလာက္ ပြိဳင့္ထည့္လိုက္ရင္ အမ်ားႀကီး၀င္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေတာ့ မေပ်ာက္ေအာင္သိမ္းတယ္။ သူကလည္း ၂၀% discount ကို ပိုက္ဆံမေပးဘူး။ သူ႔ဆိုင္မွာ ျပန္၀ယ္တဲ့အခါ သံုးရတယ္။

အဲဒါေတြ ျပလည္းၿပီးေရာ သူမက ဆက္ေျပာတယ္။ ဒီလိုလုပ္မယ္ေလတဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို ဘယ္ႏွေခါက္(Returning Visits) လာသလဲဆိုတာရယ္ ၊ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနသလဲ (Visit Length) ဆိုတာရယ္၊ comment ဘယ္ႏွခုေရးသလဲ၊ စီေဘာက္မွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေအာ္သြားစလဲဆိုတာေပၚမူတည္ၿပီး အလည္လာသူေတြအတြက္ point card ေလးေတြလုပ္ၾကမယ္တဲ့။ ဒါမွ အျပင္မွာ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေစ်း၀ယ္သလို point ေတြျပည့္ေတာ့မွာ သြားထားမွ ဆိုၿပီး ခဏခဏအလည္လာၾကမွာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မင္းကေတာ့ အိုက္ဒီယာ ေကာင္းသိပ္ထြက္ပဲ၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အၾကင္နာပိုရတာဆိုေတာ့ အေရးထဲ အသားယူေနတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဗိုက္ေခါက္ လိမ္ဆြဲဖို႔ အႀကိမ္ေရးမွတ္ထားတဲ့ စာရြက္မွာ တာလီတေခ်ာင္းတိုးလိုက္ေသးသတဲ့။

အိုက္ဒီယာေကာင္းေတာ့ရၿပီဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတာေပါ့။ ဟဲ ဟဲ တို႔ေတြလည္း စဥ္းစားတတ္တာပဲကြဆိုၿပီး မာန္တတ္ေနတဲ့ အၿပဳံးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ၊ point card မွာ point ေတြျပည့္ေတာ့ တို႔ေတြက ဘာအခြင့္အေရးေတြေပးမွာတုန္းဆိုေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံး အိုက္ဒီယာ က်မေပးၿပီးၿပီ၊ က်န္တာေတာ့ ရွင္စဥ္းစားတဲ့။ ခက္ေတာ့တာပဲ ဒီက ထူပါတယ္ဆိုမွ။ ကဲဟာ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္မယ္။ point card ျပည့္သြားတဲ့ မိန္းကေလး visitor ေတြဆိုရင္ လူပ်ိဳႀကီး ေမာင္ျဖဴရဲ႕ဓာတ္ပုံျပမယ္၊ ဂ်ီေတာ့မွာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ခ်က္ခြင့္ေပးမယ္။ ဟီးဟီး။ အဲ point card ျပည့္သြားတဲ့ ေယာက္်ားေလး visitor ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္က ကြန္ထရီျဗဴတာ အပ်ိဳႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းသူရယ္၊ မေမေအာင္ရယ္ရဲ႕ ဓာတ္ပုံျပေတြျပမယ္၊ ဂ်ီေတာ့မွာ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ေပးမယ္။ ဟီးဟီး သူတို႔ဆီကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ လုပ္လိုက္တာ အႀကံမပိုင္လားဗ်ာ။ သေဘာတူရင္ လက္ခုပ္တီးပါဗ်ိဳ႕။
(ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ ဒီအခြင့္အေရးေတြ ရမွာေၾကာက္ၿပီး ဒီဘေလာ့ဂ္ကို လုံး၀အလည္မလာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။)

အေပ်ာ္ေရးထားတာဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ပဲဖတ္ေနာ္။ မမေတြ ခ်ိတ္ခ်ိဳးၾကနဲ႔ေနာ္။

Read more...

သစ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင့္ ေတြးမိတဲ့အရာ

အိပ္ယာက ႏိုးလာရင္ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ မနက္ခင္းစာကို ၀တ္ေက်တန္းေက်စားရဦးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရထားတိုးစီးရဦးမယ္။ လမ္းေတြေလ်ွာက္ရဦးမယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားခဲ႔တဲ့ေန႔ေတြ မနည္းခဲ့ပါဘူးဆိုတာ သတိရမိတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးၿပီး နည္းနည္းၿပံဳးလာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြကို လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ မနက္ခင္းအိပ္ယာႏိုးလာရင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရလာခဲ့ၿပီ။



မနက္ႏိုးလာရင္ ကၽြန္မစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ အပင္ေလးေတြ ေပါက္ေနၿပီလား။ အရြက္ေလးေတြ ထြက္ေနၿပီလားဆိုတာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က အိပ္ယာျမန္ျမန္ထေစတဲ့ အေၾကာင္းတခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သတိရမိေတာ့ တေယာက္ထဲၿပံဳးမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေမစိုက္ေပးတဲ့ အပင္ေလးေတြကို အရြက္ထြက္လာၿပီလား၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ လုၿပီး ေန႔တိုင္းသြားသြားၾကည့္ခဲ့ၾကတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးလ်ွင္ ဘယ္အပင္က ဘယ္လိုဆိုတာ အေမ့ကို အလုအယက္ေျပာၾကမည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မလုရေအာင္ အပင္ခြဲတန္းခ် မဲႏိႈက္တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ဟု သေဘာတူခဲ့တာေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္ေလးေတြကို သေဘာအက်ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရြက္ႏုအသစ္ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကေတာ့ ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို သူပိုင္ သေဘၤာပင္မွ သေဘၤာသီး မမွည့္တမွည့္ ခူးၿပီး အတူစားဖို႔ အၿမဲစိတ္ကူးေနတတ္ပါတယ္။ မမွည့္တမွည့္ဆိုတာက သူ႔အပင္ကို အၿမဲၾကည့္ၿပီး နည္းနည္း၀င္းလာရင္ ခူးတတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အသီးမွည့္ေအာင္ သူမေစာင့္လို႔ ေျပာတာပါ။

အေမတို႔က သူတို႔ေမြးဖြားခဲ႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးလာတဲ့အပင္ေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး မွတ္သားထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မကိုေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က သားသမီးအဦးဆိုေတာ့ အေဖက သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သမီးေလးေမြးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ တမာပင္ေျပးစိုက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကို ေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေနာက္မွာ မန္က်ည္းပင္စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလးငယ္ငယ္ကဆို မန္က်ည္းပင္နားသြားၿပီး “သားနဲ႔သူနဲ႔ သားက အရပ္ပိုရွည္ေနၿပီ“လို႔ ေျပာတာမွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အျမြာေလးေမြးလို႔ အေဖက ဧကရာဇ္ပင္ ၂ ပင္စိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ရြယ္တူ မန္က်ည္းပင္က မန္က်ည္းသီးေတြေတာင္ သီးတဲ့အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြကိုျမင္တိုင္း အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို သတိရတတ္တယ္တဲ့။


အိမ္မွာ သစ္ပင္စိုက္တုန္းကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးခ်ၿပီးရင္ အေညွာင့္ထြက္လာမွ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါ။ မ်ိဳးေစ့ေအာင္ပါ့မလား။ ေျမကေကာင္းရဲ႕လားလို႔ အျမဲစိတ္ပူခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေျမေတြက နည္းနည္းမာေတာ့ စိတ္ပူရပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းကေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ေနစဥ္က အပင္စိုက္ဖို႔ သတိမရမိပါဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ ပန္းအိုးေတြ ေတြ႔ေတာ့လည္း စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ အခု ကိုယ္တိုင္ငွားေနတဲ့အိမ္မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး အပင္ေလးေတြ စိုက္လို႔ရတာရယ္၊ ကိုဇနိက သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာရယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အပင္စိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲလိုေတြးတတ္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္ မ်က္လံုးပြင့္ၿပီး သြားခ်င္လာတယ္။ ဟိုေငးဒီးေငးေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကို စက္ဘီးေတာင္ မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အပင္ေတြေငးသြားရင္ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။

ပန္းအိုးေတြ ေစ်းဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္၊ ဘယ္မွာ၀ယ္ရတာလဲဆိုတာကို အမတေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔စိုက္ခင္းေလးကိုပါ ဓါတ္ပံုပို႔ေပးတယ္။ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြပါ ၀ယ္လို႔ရတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ ပိစိေညွာင့္အပင္ေလးေတြကို ေန႔တိုင္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာလို႔ သတ္မွတ္လာတယ္။ အိမ္တိုင္းလည္း ပန္းပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးေတြမွာလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေျမႀကီးထုပ္ေလးေတြကလည္း ယန္း ၁၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ေျမၾသဇာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အပင္ေပါက္ပါ့မလားလို႔ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး။ ရက္လည္းမၾကာဘဲ အပင္ေတြကလည္း ဖြင့္ၿဖိဳးလွပါတယ္။ အခုမွအပင္ေပါက္ေလးေတြကို ကၽြန္မက အေတာ္သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖ၊အေမတို႔လို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ခိုင္မာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိေနတယ္။ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ရွိမေနဘူးဆိုရင္ အရာရာအတြက္ စိတ္ပူေနမလား၊ လြမ္းဆြတ္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တာေလးေတြ ရွင္သန္လာလို႔ ဂုဏ္ယူေနမလားဆိုတာ စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆးစစ္ျခင္း ႏွင့္ သြားေ၀ဒနာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာေလးရွိပါတယ္။ သြားနာ၊သြားကိုက္မ်ားျဖစ္ရင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မေနရဘူး၊ ေဆးခန္းသြားရတယ္။ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္က သြားနာရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ အရင္ကနားမလည္ခဲ့ဘူး။


တျခားႏိုင္ငံကို ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ေဆးမစစ္မေနရ စစ္ရပါတယ္။ ေဆး႐ုံေတြကို ေျပးရတာလည္း ေမာလို႔။ ေပးရတဲ့ပိုက္ဆံကလည္း ေနရာတိုင္း။ ရြာသာႀကီးေတာင္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေနျပည္ေတာ္မွာ တေန႔တည္းၿပီးတယ္ဆိုလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္မွတ္ရမယ္။ ေဟာက္ဆာဂ်င္မေတြကလည္း နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေငါက္တတ္ၾကတယ္။ အေမေျပာသလို စကားကို သာသာယာယာေျပာၾကပါ “သာသာေျပာလည္း ဒီစကား၊ နာနာေျပာလည္း ဒီစကား”တဲ့။ အဲလိုပါပဲ။ OG သြားစစ္တဲ့ေန႔က အဆိုးဆံုးပါ။ ဒီကုတင္ေပၚတက္ခိုင္းတာကို “တက္ ျမန္ျမန္တက္၊ ဒီဖက္က မတက္နဲ႔ လူထိုင္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ သြား ဟိုဖက္က တက္”လို႔ ေငါက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စေကာ္လာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္မည့္သူေတြ သူတို႔ေတာင္းသေလာက္ အလွဴေငြထည့္ထားတာ သူတို႔သိပါတယ္။ လူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္း လာလည္ဖူးတဲ့ တႏွစ္တည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔အေမတို႔လို နယ္ကလာတဲ့ လူႀကီးေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားဆက္ဆံမလဲ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့ေလ။

ေသြးစစ္တဲ့ေနရာမွာ လုိက္လုပ္ေပးတဲ့သူဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္တဲ့။ result ျမန္ျမန္လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကိုလည္း ေပးရမယ္တဲ့။ ဓါတ္မွန္ခန္း၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔က မွာေသးတယ္။ ဖလင္ေဆးတဲ့လူက ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ မေပးနဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ႔ဆိုလို႔ အဲဒီကုလားကို သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးခဲ႔ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ ေဆးစစ္ရတယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္က ျမန္တဲ့သူ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္တာနဲ႔ ၃ ရက္နဲ႔ အၿပီးသြားေတာ့ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ အတူလိုက္စစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၁ ရက္ ၿပီး ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ကၽြန္မေလာတိုင္း လိုက္ေလာရတာ ပင္ပန္းတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

စစခ်င္းေန႔မွာ ေသြးစစ္၊ ECG ၀င္၊ သြား အဲဒီ ၃ ခု ဆက္တိုက္သြားပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ မထိုးခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ကို ေက်ာက္ကပ္ဆီေျပးရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္ကုန္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက အခ်ိန္ကန္႔သတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက ေန႔သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ အေရျပား၊ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာေျပးရပါတယ္။ ေနလည္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုကို အေျပးသြားရျပန္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုမွာလည္း အထုေထာင္းခံရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးစစ္တုန္းကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ျပန္လာတဲ့ေန႔ဆို မ်က္ႏွာမေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔လည္း မရပါဘူး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္းကို အေစာႀကီးသြားရတယ္။ အဲဒီက ျမန္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးကို သြားရတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားရင္ မွီမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တကၠစီငွားရပါတယ္။ မိန္းကေလး၂ ေယာက္တည္း သြားရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တေနကုန္ေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္စက္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းပါတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔လမ္းတန္းတန္း မသြားဘဲ ကၽြန္မတို႔ဆီလာၿပီး သူ႔လာေတြ႔တာလားလို႔ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးေမးလို႔ သူငယ္ခ်င္းက အသံခပ္မာမာနဲ႔ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အလာပ သလာပ စကားေတြေျပာေနတာကို ၄ နာရီေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။

လိုတာေတြ မနက္ခင္းမွာ စစ္ၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ သြားေဆးခန္းကို ၃ ခါသြားရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကရွိတဲ့ သြားပိုးေပါက္ပိစိက ဘယ္တုန္းကမွ မနာ၊ မကိုက္ပါဘူး။ အဲဒါကို ျခစ္၊ ခ်ဲ႕လုပ္ရပါတယ္။ အေငါက္လည္း ခံရပါတယ္။ အသားလည္း နာ၊ အေငါက္လည္း ခံ၊ ပိုက္ဆံလည္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေပးရပါတယ္။ သြားဖာေပးလိုက္တာပါ။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးမွာ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးရံုက လက္မွတ္ရႏိုင္တာဆိုေတာ့ မလုပ္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ လက္မွတ္က အေရးႀကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူျပဳသမွ်ွႏုခဲ့ရပါတယ္။ အမတေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့လည္း အဲဒီဆရာလုပ္ေပးလိုက္တာ အေၾကာထိၿပီး အခု ႏႈတ္ခမ္းမွာ တခုခုဆို မသိေတာ့ဘူတဲ့။

ကၽြန္မသြားဖာေပးလိုက္တာကေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီး ၂ လေလာက္အၾကာမွာ ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီး အေခါင္းေပါက္အက်ယ္ပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ ေဆးခန္းလည္း မျပရဲပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္လို႔ ၾကားဖူးေတာ့ ေဆးခန္းျပဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းေနရာကေန တေန႔က်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေအာင္ နားထင္ေၾကာေတြပါ ကိုက္လာပါတယ္။ လူကလည္း အားေတြနည္းၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ကို မနည္းအားယူေနရပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး health insurance လည္း ရွိတာနဲ႔ သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဆရာက ၆ ခါလာရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ေတာ့မွာမို႔ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ၄ ခါနဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အပတ္စဥ္ သြားျခစ္တယ္။ ေဆးထည့္တယ္။ treatment ေပးတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ ညင္သာတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးပါ။ သြားျခစ္ေတာ့လည္း ျမန္မာမွာ ေသြးေတြထြက္တယ္။ တံေတြးေထြးခ်င္ရင္ အေငါက္ခံၿပီးမွ ေထြးရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ သူ႔အလိုလိုစက္နဲ႔ျခစ္ရင္း အညစ္အေၾကးေတြပါ စုပ္သြားတာ။ ဘာမွေတာင္ မျမင္မသိရပါဘူး။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းနာရင္ ငိုခ်င္လာေတာ့ ေဘးက အကူနာ့စ္က နာလား၊ နာလား လို႔ အျမဲေမးေပးေနပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေဆးကုလည္း ေစ်းသိပ္မႀကီးပါဘူးဆိုတာပါ။ ၄ ခါသြားျပၿပီး သြားဖာေပးလိုက္တာကို ယန္ ၂၁၀၀၀ က်ပါတယ္။ အဲဒါကို က်န္းမာေရးကဒ္ရွိေတာ့ ၃၅%ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ယန္း ၇၃၅၀ေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သြားေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေဘာင္ခ်ာကို မိတၱဴကူယူၿပီး ၃၅% ထပ္ၿပီး ဘဏ္မွာထည့္ေပးပါတယ္။ ယန္း ၂၅၇၃ ကို ၂ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရပါတယ္။ ကၽြန္မက်သင့္ေငြက ယန္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ အစစ အရာရာေစ်းကြာလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သြားေဆးခန္းျပတာ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္တဲ့သူမ်ား ေနမေကာင္းလည္း ေဆးခန္းသြားခိုင္းတယ္။ သြားမေကာင္းရင္ သြားေဆးခန္းသြားလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ေျပာမိေနေတာ့တယ္။ သြားနာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားဖူးေတာ့ သြားေဆးခန္းကို အျမန္သြားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျမင္မိေနတာပါ။ ဒီေန႔ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ အေကာင့္ထဲမွာ အရင္လက တင္ထားတဲ့ ယန္း ၂ ေထာင္ေက်ာင္၀င္ေနလို႔ သတိရၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

Million scarlet roses

ဒီေန႔ေတာ့ ႐ု႐ွားသီခ်င္းတပုဒ္ကို ဘေလာဂ္မွာ တင္ပါ့မယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔လည္း ဆိုထားတာ႐ွိပါတယ္။ သီခ်င္းေလးက နား၀င္ခ်ိဳပါတယ္။ မဇနိ ဂ်ပန္စာသင္တုန္းက အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာအေနနဲ႔ နားေထာင္ရတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ ႐ု႐ွားစာသင္တုန္းကလည္း အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဖြင့္ၿပီး ေနာက္က လိုက္ဆိုရလို႔ပါ။ ႐ု႐ွားစကားသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးဆရာမႀကီး Елена Александровна Романова ကိုလည္းလြမ္းမိပါတယ္။


သီခ်င္းကို ျမန္မာလို ဘာသာမျပန္ေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကိုပဲ ဖတ္ၿပီးခံစားေစခ်င္ပါတယ္။

Million scarlet roses

Once upon a time there was an artist.
He had a cottage and canvasses.
But He loved an actress.
You, who loved flowers.
Therefore he sold his house,
Sold paintings and shelter.
And with all the money he bought
An entire sea of flowers.

Million, million, million scarlet roses
From the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious.
Would turn his life into flowers for you.

In the morning you stand by the window,
Perhaps you've gone insane?
Like the continuation of a dream,
The square is full of flowers.
Your heart goes cold.

Why these miraculous riches?
But beneath the window, barely breathing.
Stands the poor artist.

A million, million, million scarlet roses
from the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious,
Would turn his life into flowers for you.

The meeting was short,
That night her train left,
But in her life there was
A crazy song of roses.
The artist lived out his life alone,
He went through many tragedies,
But in his life there had been
A whole square full of flowers!

A million, million, million scarlet roses
from the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious,
Would turn his life into flowers for you.



႐ု႐ွားသီခ်င္းစာသားဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ အတြက္လည္း ႐ု႐ွားလို စာသားတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

«Миллион алых роз»

Жил-был художник один,
Домик имел и холсты.
Но он актрису любил,
Ту, что любила цветы.
Он тогда продал свой дом,
Продал картины и кров
И на все деньги купил
Целое море цветов.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен, и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы.

Утром ты встанешь у окна,
Может, сошла ты с ума, -
Как продолжение сна,
Площадь цветами полна.
Похолодеет душа:
Что за богач здесь чудит?
А под окном, чуть дыша,
Бедный художник стоит.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы.

Встреча была коротка,
В ночь ее поезд увез,
Но в ее жизни была
Песня безумия роз.
Прожил художник один,
Много он бед перенес,
Но в его жизни была
Целая площадь цветов.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы



ဂ်ပန္လိုလည္း နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္လို စာသားေတြလည္းတင္ေပးပါတယ္။


ひゃくまんぼんの　ばら

ちいさい　いえと　きゃそばす　ほかにわ　なにも　ない
chiisai ieto kyasobasu hokaniwa nanimo nai
まずしい　えかきが　じょゆうに　こいをした
mazushii ekakiga jyoyuuni koiwoshita

だいすきな　あのひとに　ばらの　はなを　あげたい
daisukina anohitoni barano hanawo agetai
あるひ　まちじゅうの　ばらを　かいました
aruhi machijyuuno barawo kaimashita

　　＊　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo
　　　　あなたに　あなたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばを
madokara madokara mieru hirobawo
　　　　まっかな　ばらで　うめつくして
makkana barade umetsukushite


ある　あさ　かのじょは　まっかな　ばらの　うみを　みて
aru asa kanojyo wa makkana barano umiwo mite
どこかの　おかねもちが　ふざけたのだと　おもった
dokokano okanemochiga fuzaketanodato omotta
ちいさな　いえと　きゃそばす　すべてを　うって　ばらの　はな
chiisana ieto kyasobasu subetewo utta barano hana

かった　まずしい　えかきは　まどの　したで　かのじょ　を　みてた
katta mazushii ekaki wa madono shitade kanojyo wo miteta

　　　　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo

　　　　あなたに　あにたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばは
madokara madokara mieru hirobawa
　　　　まっかな　まっかな　ばらの　うみ
makkana makkana barano umi


であいは　それで　あわり　じょゆうは　べつの　まちへ
deai wa sorede awari jyoyuu wa betsuno machihe
まっかな　ばらの　うみは　はなやかな　かのじょの　じんせい
makkana barano umi wa hanayakana kanojyono jinsei
まずしい　えかきは　こどくな　ひびを　おくった
mazushii ekaki wa kodokuna hibiwo okutta
けれど　ばらの　おもいでは　こころに　きえなかった
keredo barano omoidewa kokoroni kienakatta

＊　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo
　　　　あなたに　あなたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばを
madokara madokara mieru hirobawo
　　　　まっかな　ばらで　うめつくして
makkana barade umetsukushite


Youtube မွာလည္းရွာေတြ႔လို႔ ဗြီဒီယိုဖိုင္တင္လိုက္ပါတယ္...



ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

ဂုဏ္ျပဳ မုန္႕ဟင္းခါး

မေန႔ညက အိုးေဝမွာ ေကဖိုးနဲ႕ေတြ႕တယ္။ သူက သူခ်က္ထားတာေတြကို သြားရည္က်ေအာင္ လာေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စားခ်င္တဲ့၊ လြမ္းေနတဲ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ေတြကို ထိုင္ေျပာၾကေတာ့တာပါပဲ။ လွည္းတန္းက ၾကာဇံခ်က္၊ မင္းလမ္းက ရခိုင္မုန္႕တီ၊ YKKO က ေၾကးအိုး၊ ေရႊရည္က ျမန္မာမုန္႕မ်ိဳးစံု၊ လွည္းကေလးနဲ႕ ဒိန္ခ်ဥ္၊ စံုလို႔ပါပဲ။ အဲဒါေတြ မေျပာခင္က အိုးေဝမွာ ၃ ေယာက္ရွိေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး ေမးၾကေသးတယ္။ ထြက္ေတာ္မူမလာဘူး။ အစားအေသာက္ အသံၾကားမွပဲ သြားရည္ေတြက်ၿပီး ထြက္လာေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမ်ားမွတ္ေန။ Blog ပိုင္ရွင္ႀကီးေပါ့။


သူလဲ စားခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူလဲ ဘာရမလဲ ဒီေန႔ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စားမယ္လို႔ သူသြားရည္ပိုက်ေအာင္ ေျပာပစ္လိုက္တာေပါ့။ ခ်က္စားမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္စားရတာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ အေဖာ္ကလဲ မရွိ။ ေနာက္မွ သြားသတိရတယ္။ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စားမွာေပါ့လို႔။ လာလည္တဲ့သူေတြကိုလဲ ေကၽြးမယ္ေလ။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ညက အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာအထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးရပါ့လို႕ စဥ္းစားျပန္ေတာ့၊ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကလဲ ၿပီးသြားတာ ၾကာေပါ့။ ဇနိေမာင္ႏွံတို႕လို အျပန္အလွန္ ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပေပးစရာလူကလဲ မရွိဆိုေတာ့ကာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့။ အို မုန္႔ေကၽြးတာပဲ ဘာလို႔ေကၽြးေကၽြး စားတဲ့သူက စားမွာပဲ သူတို႕ကို ေကၽြးခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတာင္းမေနပါဘူး။ မနက္ျဖန္ ခ်က္ျဖစ္ေအာင္ခ်က္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မုန္႕ဟင္းခါးကို ဘယ္အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးတယ္လို႔ ေျပာစရာ ရသြားေပါ့။ မေန႔ညက တီဗြီဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Star Sport နဲ႕ ESPN ျပန္ရေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကန္မဲ့အသင္းက အီတလီ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ စစ္ကိုင္းသူကလဲ အီတလီအသင္းဆို အရမ္းသေဘာက်ပဲ။ ၁၉၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲ ကတည္းကေပါ့။ အသင္းစြဲဆိုတာထက္ လူကစ စြဲတာလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ေရာဘတ္တို ဘက္ဂီယိုေဘာလံုးကန္တာကို အရမ္းသေဘာက်တာနဲ႕ အီတလီအသင္းကို အားေပးလာတာ အခုအခ်ိန္ထိဆိုပါေတာ့။

ၾကားျဖတ္ၿပီး ၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲအေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ။ ကမၻာ့ဖလားပြဲဆိုတာ အဲဒီႏွစ္ကမွ စၾကားဖူး၊ ၾကည့္ဖူးတာပါ။ 555 က sponsor လို႔ထင္တာပဲ။ ပြဲတိုင္းကိုေတာ့ မျပပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို ဘယ္လိုၾကည့္ရလဲဆိုတာ ေျပာရဦးမယ္။ တီဗြီကလာတဲ့ပြဲေတြေတာ့ တစ္ဝန္းထဲေနတဲ့ ဦးေလးအိမ္မွာ ၾကည့္လို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့ပြဲေတြက် ေဘးအိမ္က ဗြီဒီယုိရံုမွာ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီကို သြားၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗြီဒီယိုရံုပိုင္ရွင္က ၾကည့္တဲ့သူ အရမ္းမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာ မျပဘဲ အျပင္မွာ ထုတ္ျပပါတယ္။ အဲဒါကို စစ္ကိုင္းသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ဒီဖက္ကေန အေဖ့က်ဴရွင္ခန္းထဲက ခံုေတြကိုထုတ္ အဲဒီအေပၚမွာ ကုလားထုိုင္တင္ၿပီး၊ ဝန္းထရံ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကတာပါ။

အီတလီပြဲၾကည့္တိုင္း ခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပဦးမယ္။ ရင္ဘတ္ထဲ ဘင္ခရာတီးဝိုင္းႀကီး ေရာက္ေနလားမွတ္ရ။ စိတ္ထဲမွာသာ အဲလိုျဖစ္ေနတာ။ လူက တျခားပြဲေတြၾကည့္သလို အသံလံုးဝမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ဘုရားစာ ရြတ္ေနရလို႔ေလ။ ေဘာလံုးက အီတလီေျခထဲမွာ ရွိရင္ ဂါထာတစ္ခုရြတ္၊ တစ္ဖက္အသင္းေျခထဲေရာက္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းရြတ္နဲ႕ မအားႏိုင္ရေအာင္ပါပဲ။ အရင္ အီတလီပြဲေတြတုန္းက ပြဲတိုင္းၾကည့္တယ္။ Final ပြဲက်ေတာ့ လာတာက ည ၂ နာရီေလာက္ႀကီး။ ၾကည့္လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ ရံုကလဲ အဲဒီအခ်ိန္က် လူက ညဦးပိုင္းေလာက္ မမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာပဲ ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြီဒီယိုရံုနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူ အိပ္တဲ့ အခန္းနဲ႕က ၾကားထဲမွာ အသား ဝန္းထရံရယ္၊ ၄၊ ၅ ေပေလာက္ ကြက္လပ္ေလးရယ္ပဲ ျခားေတာ့၊ အသံေတြက အကုန္ၾကားေနရပါတယ္။ အသံပဲ ၾကားရၿပီး မျမင္ရေတာ့ ပိုၿပီး အသည္းယားပါတယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီႏွစ္က Penalty နဲ႕ အီတလီေလး ရံႈးသြားပါေရာလား။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ ဘက္ဂီယို Penalty ကန္တာ မဝင္တာပါတဲ့။ သူ႕အတြက္လဲ စိတ္မေကာင္း၊ အသင္းအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္းေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ တီဗြီက အဲဒီပြဲကို ျပန္ျပေတာ့ လံုးဝကို မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည့္ႏိုင္တဲ့အင္အားကို မရွိေတာ့လို႔ပါ။ စစ္ကိုင္းသူက Unlucky လား မသိပါဘူး။ စစ္ကိုင္းသူ အားေပးတဲ့ အသင္းဆို ႏိုင္ခဲတယ္။ (ကိုဇနိတို႔ အသင္းရႈံးတာလဲ အဲဒါေၾကာင့္မ်ားလားမသိ။)

ကဲကဲ မုန္႕ဟင္းခါးကိစၥျပန္ဆက္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ေကဖိုးတို႔၊ ကိုဇနိတို႔က ဒီ စစ္ကိုင္းသူႏွယ္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမဲ့ အေရး မေကၽြးဘဲ ေပရွည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလို႔ ဒီဘဝတင္မကဘဲ ေနာက္ဘဝပါ မစြံ ျဖစ္ေနမွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္။

ဒီေန႔ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အလည္ေရာက္လာၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔က အီတလီအသင္းရဲ႕ ေအာင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္တကြ ေအာက္တြင္ တည္ခင္း ဧည့္ခံထားေသာ မုန္႕ဟင္းခါးကို အဝ စားေသာက္သြားႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။



ေၾသာ္ တစ္ခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ လက္ရာကို သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မစားၾကမွာမို႔၊ စစ္ကိုင္းသူ လက္ရာမဟုတ္ဘဲ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ႕လက္ရာသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် စားသံုးႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

မုန္႕ဖတ္မရွိလို႔ ေခါက္ဆြဲနဲ႕ပဲ ေကၽြးရတာရယ္၊ အဂါၤမစံုလင္ (နံနံပင္၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ၾကက္သြန္ဥမပါ)တာရယ္အတြက္လဲ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း။

Read more...

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...

မေန႔က ပါတီအျပန္ သူငယ္ခ်င္းက စေန၊တနဂၤေႏြဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲလို႔ စကားစလာေတာ့ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီ weekend ကို shuumatsu (しゅうまつ) လို႔ေခၚၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ေရာက္ရင္ shuumatsu မွာ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းက အၿမဲလိုလိုေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂ္ လိုက္လည္ရင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြကို ေပ်ာ္ေနၾကတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ မခင္ဦးေမဆီမွာဆို ခ်စ္စရာပံုေလးေတြေတြ႔ရၿပီး ညီမေမမိုးဆိုရင္ သူ႔စီေဘာက္မွာ ေပ်ာ္ေနတာေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့သူ၊ ရံုးတက္ရတဲ့သူေတြအတြက္ တပတ္စာပင္ပန္းသမွ်ေတြကို စေန၊တနဂၤေႏြေရာက္မွ အပန္းေျဖႏိုင္တာကိုး။


ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္အျပည့္အ၀ရတဲ့ ဒီ ၂ ရက္မွာေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးမွာ ေၾကာက္ၾကတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။ ဒီရက္ေလးမွာပဲ တပတ္စာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေစ်း၀ယ္၊ မီးပူတိုက္ရတယ္။ မိသားစုရွိတဲ့သူဆိုရင္ ထမင္းလက္ဆံုစားႏိုုင္တဲ့ေန႔ေလးေတြပါ။ ကၽြန္မက ေသာၾကာေန႔ညေနဆို သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြညေရာက္လာရင္ ငိုခ်င္တယ္။ ဒီေန႔လည္း တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္စိတ္ကူးၿပီး အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ အ၀တ္ေလ်ွာ္ ဘာညာနဲ႔ ေန႔လည္မွ ေစ်း၀ယ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီပိတ္ရက္ေလးမွာ ဟင္းလည္း ဂရုတစိုက္ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေပးခ်က္ရမည့္ ဟင္းမ်ိဳးကို ဒီေန႔ေတြမွာခ်က္တယ္။ တပတ္စာ အသားေၾကာ္ထားခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဒီေန႔မွာပဲ ေၾကာ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ဒီေန႔လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ ဓါတ္ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ပါတယ္။


ဒီလိုအဆင္သင့္ ထမင္းဗူးေလးေတြလည္း ၀ယ္လို႔ရတယ္။


Onigiri အတုံးေလးေတြလည္း ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။


Tempura မ်ိဳးစုံလည္း ၀ယ္ၿပီး တစ္ခါတည္း တန္းစားလုိ႔ရပါတယ္။


ပုဇြန္ Tempura ကေတာ့ က်မအႀကိဳက္ဆုံးေပါ့။


အာလူးေတြ၊ၾကက္သြန္ေတြလည္း ၀ယ္ခဲ့တယ္။




အသားမ်ိဳးစုံပါ။


အိုအိရွိ sushi လည္း ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။

DAISO, 100 yen shop

အသီးအရြက္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ လိုခ်င္တာရယ္၊ တိုလီမိုလီေလးေတြပါ ၀ယ္ခ်င္ေတာ့ ယန္း ၁၀၀ ဆိုင္ကိုပါ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ယန္း၁၀၀ ဆိုင္က ပစၥည္းစံုလင္လွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းက ယန္း ၁၀၀ ထက္ေစ်းႀကီးတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းက ယန္း ၁၀၀ ထက္ေစ်းနည္းတာရယ္ရွိပါတယ္။ အားလံုးကို ပ်မ္းမ်ွထားလိုက္ၿပီး ဘာပစၥည္းယူယူ ယန္း၁၀၀ နဲ႔ေရာင္းလို႔ ဂ်ပန္မွာ ယန္း ၁၀၀ဆိုင္က စိတ္၀င္စားဖြယ္ေနရာတခုပါ။ အပ္ခ်ည္လံုး၊ အပ္၊ စာေရးကိရိယာ၊ ဆပ္ျပာမ်ိဳးစံုကအစ ဂ်ပန္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေသးေသးေလးေတြပါ အမွတ္တရ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းလည္း စံုလင္လွတာမို႔ ေသးေသးမႊားမႊားလုိတာရွိရင္ မသြားမေနသြားရတဲ့ ယန္း ၁၀၀ ဆိုင္ေတြပါ။

တိုလီမိုလီထည့္စရာေလးေတြ။


ပန္းအိုး၊ေျမနဲ႔ မ်ိဳးေစ့ေတြ။


တိတ္၊စတစ္ကာမ်ိဳးစုံေတြ။


ပလက္စတစ္အသုံးအေဆာင္ခြက္ေတြ။


စာေရးကိရိယာေတြ။


ေစ်း၀ယ္ၿပီး အေမာေျပ အေအးေလးေသာက္သြားပါဦး။

အပ်င္းေျပ ပို႔စ္ဖတ္ရင္း ဘေလာ့ဂ္ေစ်းလည္း ၀ယ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ စေန၊ တနဂၤေႏြေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

လြမ္းမိတဲ့အရာ

လြမ္းမိတဲ့အရာ
မဇနိ
4 June 2008

မေမေအာင္ရဲ့ ခါ၀ႆန္ကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မဆီမဆိုင္ အိမ္က ထမင္း၀ိုင္းကို သတိရမိတယ္။ သာမန္မဟုတ္တဲ့ မိုးေလးတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားက ထမင္း၀ိုင္းပါ။ “မိုးကေလးညိဳညိဳ၊ လြမ္းမ်က္ရည္ေလးလည္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရပါတယ္….“ ဒီလိုေလး သီခ်င္းဆိုရရင္ အလြမ္းမ်ားေျပမလား စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ မိုးရြာတိုင္း လြမ္းမိတာက ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြပါသလို မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးလည္း ပါပါတယ္။


အိမ္မွာေနတုန္းက မိုးရြာရင္ အေဖက အလုပ္မသြားရေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ မနက္လင္းလို႔ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားရရင္ “ဒီေန႔ေတာ့ ဇိမ္က်ေတာ့မယ္ေဟ့“လို႔ အေဖက ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အေမရဲ႕ ေၾကးစည္ထုအမွ်ေ၀သံပါ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အေမက ထၾကေတာ့ဆိုရင္ စားေတာ္ပဲျပဳတ္၊ ငါးပိေထာင္းနဲ့ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ပါတဲ့ ထမင္းပူပူေလးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ထမင္းပူပူေလး စားၿပီးရင္ အေဖက အိမ္မွာ ျပဳျပင္စရာေလးေတြ ျပင္တယ္။ ဘုရားစင္ကို ရွင္းလင္းတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အငယ္ေတြကေတာ့ ဆူးပုပ္ညြန့္၊ ၾသဇာညြန္႔၊ ကင္ပြန္းညြန့္စတာေတြကို ခေမာက္ေလးေတြေဆာင္းၿပီး ခူးၾကတယ္။ အေမ့ကို ကူခ်င္ၾကတာ ျပာယာခတ္ေနေအာင္ပါပဲ။ အေမကေတာ့ ေန႔လည္စာခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ရြာကအေဒၚေတြ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ေျမပဲအစိုေတြကို သန္႔စင္ၿပီး ေျမပဲျပဳတ္အိုးလည္း အေမက ျပင္ၿပီးပါၿပီ။

အိမ္မွာအေဖဆီကပ္ေနဖို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနရာလုရပါတယ္။ အေဖက မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီး ဘုရားေဟာဇာတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ျပမွာမလို႔ပါ။ ၿပီးအေဖ့နားမွာ အတင္းတိုးေ၀ွ႔အိပ္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္က အေဖ့ေဘးမွာ ေနရာရပါတယ္။ အဲဒီခါက်ေတာ့ အေဖက ငါးစပ္ေစာင္လို႔ေခၚတဲ့ အညာေစာင္အႀကီးႀကီးကို ကၽြန္မတို႔အားလံုးလံုေအာင္ ၿခံဳေပးၿပီး စာဖတ္ျပတယ္။ ပံုျပင္ေတြေျပာျပပါတယ္။ ခဏေနရင္ ေမာင္ငယ္ေတြက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ အေဖလည္း မ်က္မွန္ႀကီးတပ္လ်က္နဲ့ အိပ္ခ်င္အိပ္သြားတတ္တယ္။

က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ကၽြန္မတို့အိမ္မွာ စားပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ခါးတက္ပင္ဆိုတာ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ အရြက္ႏုကိုခူး ေရေဆးျပီး စဥ့္အိုးသန္႔သန္႔မွာ ဆန္ေဆးရည္နဲ႔ စိမ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေနပူမွာထားရပါတယ္။ ၃ ညအိပ္ၿပီးေလာက္ဆိုရင္ စားလို႔ရပါၿပီ။ ခါးတက္ခ်ဥ္လို႔ေခၚေပမယ့္ အခ်ဥ္အရသာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါးပိခ်က္နဲ႔ အတို႔အျမဳပ္လုပ္ႏိုင္သလို သုပ္စားလည္း စိမ့္တဲ့အရသာ ရွိပါတယ္။ ခါးတက္ရြက္သုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျမပဲဆန္ေလွာ္ကို ေထာင္းရပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးဆီခ်က္ၿပီး ပုဇြန္ေျခာက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတလံုးနဲ့ ခါးတက္ရြက္ကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ ႏုတ္ႏုတ္ကိုက္ၿပီး သုပ္ရပါတယ္။ အေတာ္စားေကာင္းလွပါတယ္။ ေမာင္ေလးေတြက မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္ႏိုးတဲ့ေန႔ဆို အပင္ေပၚတက္ျပီး အရြက္ႏုေတြ ခူးပါတယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔ခူးလာတဲ့အရြက္ေတြ သန္႔စင္ၿပီး အေမကို ေပးရပါတယ္။ စားလို႔ရတဲ့အေနအထားေရာက္လာၿပီဆိုရင္ အိမ္နားနီးခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို လိုက္ေ၀ငွေပးပါတယ္။ ရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕ကလည္း ခါးတက္ခ်ဥ္ရွိရင္ ေပးပါလို႔ လာေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ရွိေတာ့လည္း ေပးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဒါလည္း ဘာအစပ္အဟပ္တည့္တယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေမလုပ္တဲ့ ခါးတက္ခ်ဥ္က ပိုအရသာရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့မယ္ဆို ခါးတက္ခ်ဥ္က တပုလင္းအၿမဲပါတတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ႀကိဳက္ေတာ့ ယူသြားရပါတယ္။ ခါးတက္ခ်ဥ္ကေတာ့ အိမ္မွာ မျပတ္ရွိတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးေတြလည္း ခူးၾကေသးရဲ႕လား မေမးမိေတာ့ဘူး။

က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ၾသဇာပင္၊ ဆူးပုပ္ေလးပင္၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ပင္၊ ပင္စိမ္းပင္နဲ႔ ေရွာက္ပင္စတာေလးေတြ အေမက စိုက္ထားတတ္တယ္။ ၾသဇာပင္က စစခ်င္းဆို ၃ လံုးသီးတယ္တဲ့။ ၾသဇာပင္ ၃ လံုးစသီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မေက်ာင္းက ျပန္လာတတ္တယ္တဲ့ အေမကေတာ့ အဲလို မွတ္ထားတတ္တယ္။ ဆူးပုပ္ေလးပင္ဆိုတာ အရြက္အေသးေလးေတြနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ရတယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ေၾကာ္စားရတယ္။ တပင္ရွိရင္ ခူးစားလို႔ မႏိုင္ပါဘူး။ ဆူးပုပ္ရြက္ခူးတဲ့ေနရာမွာလည္း ေမာင္ေလးက ေတာ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခူးရင္ အရြက္လည္းမရဘူး။ ဆူးစူးလို႔လည္း ငိုရပါတယ္။ ကင္မြန္းရြက္လည္း ေမာင္ေလးပဲ ခူးေပးတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္လည္း ထည့္တတ္တယ္။ ႏွမ္းေစ့၊ ေျမပဲေစ့ကေန ဆီထုတ္ျပီး က်န္ေနတဲ့ အဖတ္ကို ႏွမ္းဖတ္လို႔ေခၚပါတယ္။ စက္ကေနထြက္လာတာကို မသံုးပါဘူး။ ႏြားဆံုနဲ႔နယ္ၿပီးထြက္လာ တဲ့ အဖတ္ကိုမွ အခ်ဥ္ထည့္ပါတယ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေပါ့ေနာ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ကို ေရွာက္ရြက္ေလးနဲ႔သုပ္စားရင္ အေတာ္အရသာရွိပါတယ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ကို ၀က္သားနဲ႔စပ္စပ္ေလးလည္း ခ်က္စားလို့ေကာင္းပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ အညာဖက္ေတြက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေစ်းေပါေပါလည္းရတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လည္း ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေစ်းမွာ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းဆိုရင္ အနီးအနားကရြာေတြက လာေရာက္ေရာင္းခ်တဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားလွပါတယ္။ ဧရာ၀တီၿမစ္ကမ္းတေလ်ွာက္ရွိ ရြာေတြက လာေရာက္ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔႕လည္း စက္ေလွနဲ႔လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေျခလ်င္လာၾကတယ္။ ခရမ္းသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြါးသီး၊ ငရုတ္သီးအစို၊ အေျခာက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးစံု၀ယ္လို႔ေကာင္းလွတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆို ၅၀ သား၊ ၁ပိသာ အနည္းဆံုးထား ၀ယ္ရတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ခပ္စိမ္းစိမ္းေတြကလည္း သုပ္စားလို႔အေနေတာ္ေတြေပါလွတယ္။ ခရမ္းသီးဆိုတာ အစိမ္းေရာင္ အၾကီးၾကီးေတြပါ။ တလံုးကို ၅၀ က်ပ္သားေလာက္ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲလိုအရြယ္ခပ္ႀကီးႀကီးခရမ္းသီးကို မီးဖုတ္ျပီး နံနံပင္ေလးနဲ႔ ပဲဆီေမႊးေမႊးေလးနဲ႔သာ သုတ္စားလိုက္ရရင္ ထမင္းစားၿမိန္ၿပီပဲ။ ၀က္သားနဲ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္မယ္ဆိုလည္း စားလို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ခရမ္းသီး အညိဳေရာင္ေတြ အေတြ႕ရမ်ားပါတယ္။ ငရုပ္သီးစိမ္းပံုေတြက ႀကီးလြန္းလို႔ ေစ်းသည္ကိုေတာင္ ကြယ္လုနီးနီးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စားစရာ အသီးေတြကလည္း မ်ိဳးစံုေပါလွပါတယ္။ အေမနဲ႔ေစ်းလိုက္ရင္ အျပန္မွာ မနည္းသယ္ရတယ္။



ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေရွ႕ကိုလည္း ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြ လာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေစ်းကို မနက္အေစာထသြား ေဖာက္သည္ယူလာၿပီး ေတာင္းနဲ႔ေခါင္းေပၚရြက္ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တက္ လည္ေရာင္းပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္းကအေတာ္ေလးကြာေတာ့ အေမကေတာ့ အေရးႀကီးလွမွ ၀ယ္ပါတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္တစည္းကို ၂ က်ပ္ေလာက္အိမ္ေရွ႕မွာေပး၀ယ္ရရင္ ေစ်းမွာဆို ၁၀ဖိုး ၁၅ စည္းေလာက္ရပါတယ္။ အပိုဆိုတာ ၂စည္း ၃စည္းေပးလိုက္ေသးတယ္။ ငရုပ္သီးစီမ္း၂က်ပ္ဖိုးဆို လက္တဆုပ္စာေလာက္ရတဲ့ဟာက ေစ်းမွာဆို ၅က်ပ္ဖိုးေလာက္၀ယ္ရင္ သံုးေပေတာ့။ သံပုရာသီး၊ ဒညင္းသီးဆို ေတာင္ပံုရာပံုေပါလွတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဟင္းအိုးတည္ေနရင္ လိုလာတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ဆီမွာ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေစ်းသြားမည့္သူမရွိတာ၊ သြားမ၀ယ္ခ်င္တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြကို ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေဖာက္သည္အိမ္ဆို ေစ်းသည္ေတြက ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေျဖစားရင္း၊ ဖက္ေဆးလိပ္ေလးေသာက္ရင္း တေမ့တေမာ ေစ်းေရာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေစ်းသည္ေတြကလည္း ဧရာ၀တီျမစ္တေလ်ွာက္ရြာေတြကေန ေလွနဲ႔လိုက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႕မွာ ေတာင္းအခြံနဲ႔ ထမင္းထုပ္ေလးေတြပဲ ပါတတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ ေစ်းကို ေဖာက္သည္သြားယူၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ လွည့္လည္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ေနအေတာ္ျမင့္ရင္ေတာ့ သူတို႔လိုတာေလးေတြ ၿမိဳ႕ကေန၀ယ္ၿပီး သူတို႔ရြာေလးဆီ ျပန္သြားၾကရင္း တေန႔စာ ၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းၾကပါတယ္။ မနက္ ၃နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ဆို ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီလာေနတဲ့ စက္ဘီးသံ၊ ဆိုက္ကားသံေတြကို ေတာလမ္းဖက္ဆီမွာ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လေရာင္ေအာက္မွာ ေရွ႕ေနာက္အထုပ္ၾကီး၊ အထုပ္ငယ္အသြယ္သြယ္တင္ျပီး သီခ်င္းေလးေတာင္ညည္းလာတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

အေမကေတာ့ ငရုပ္သီးေပၚခ်ိန္၊ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ဆို အဲဒီေစ်းသည္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရြာကမွာလိုက္တယ္။ ေစ်းလည္း အေတာ္ခ်ိဳတယ္ေလ။ ပင္ရင္းကရသလိုဆိုေတာ့ မ်ားမ်ား၀ယ္ၿပီး တႏွစ္စာအေျခာက္လွမ္းထားတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို ငရုတ္သီးေထာင္းစားခ်င္ရင္ အေမလွမ္းတဲ့ ငရုတ္သီးမွည့္ နီနီရဲရဲေတြထဲက ေျပးယူၿပီး ေထာင္းစားရတာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ရြာေတြက လက္ပံေကာင္းေျခာက္လည္း မွာလို႔ရပါတယ္။ လက္ပံပြင့္ကို အေျခာက္လွမ္းထားၿပီး ၁၆ ျပည္ဆန့္တဲ့တစ္တင္းမွ ၄၀ က်ပ္ေလာက္ေပးရတာပါ။ လက္ပံေခါင္းေျခာက္ကို ပုန္းရည္ႀကီး၊ ၀က္သား၊ မ်ွစ္ေျခာက္၊ ပဲပင္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔ေရာၿပီးခ်က္ရင္ေတာ့ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းၿပီေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေစ်းသည္ေတြဆီကေန ပ်ားရည္စစ္စစ္လည္း မွာလို႔ရသဗ်။ သရက္သီးေျခာက္၊ မွ်စ္ေျခာက္၊ လက္ပံပြင့္ေျခာက္ေတြကို မ်ားမ်ား၀ယ္ထားတာက မိုးရာသီဆို အေတာ္အသံုး၀င္တာကိုး။

ေနာက္တမ်ိဳးက ေန႔လည္ခင္းဆိုရင္ ရြာေတြက လာေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြပါ။ သူတို႔ကလည္း ကန္စြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ သမုန္းရြက္၊ သမုန္းဖူး၊ ကင္းမံုရြက္၊ ကင္းမံုသီး၊ ကင္းမုန္ခ်ဥ္၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖူး၊ အေ၀ရာရြက္၊ ျမင္းခြာရြက္စတာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ေတာကန္းစြန္းေခၚတဲ့ အညိဳေရာင္အရိုးနဲ႔ ကန္းစြန္းရြက္ညြန္႔ေလးေတြက ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အေမကေျပာပါတယ္။ သူတို႔ဆီက စေကာတခ်ပ္နဲ႔ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ဖို႔ အရြက္စံုထည့္ပါဆိုရင္ ၁၀ ဖိုးဆို တအိမ္လံုးစားေပေတာ့။ ျမင္းခြာရြက္ေတြက ေျပာင္းခင္းေတာမွာ အေတာ္ေပါဆိုပဲ။ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ေလးလည္း စားရရင္သိပ္ေကာင္းလွပါတယ္။ ကင္းမုန္ရြက္၊ ကင္းမုန္သီး၊ မန္က်ည္းရြက္ေလးနဲ႔သိပ္ထားတဲ့ ကင္းမုန္းခ်ဥ္ကိုလည္း ငါးပိနဲ႔ေၾကာ္လိုက္ရင္ စားလို႔ျမိန္တဲ့ ဟင္းတခြက္ရပါတယ္။


က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ရြာကို အလည္သြားရင္ေတာ့ အေဒၚက မ်ွစ္စိမ္းဆန္ဟင္းအိုး တည္ထားတယ္။ အိမ္နားက ကေလးေတြနဲ႔ ေတာထဲလိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အေဒၚ့ဟင္းအိုးအတြက္ ဟင္းရြက္ခူးေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အတင္းလိုက္ခ်င္ေနလိုက္သြားဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရလို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ျခင္းေတာင္းတလံုးဆြဲၿပီး လိုက္သြား။ ဟိုေရာက္ရင္ အရြက္ေတြေပါလိုက္တာ။ ကုလားပဲရြက္၊ ေရနေဒါင္းရြက္၊ ပီေလာရြက္၊ ကန္းစြန္းရြက္၊ ပဲရြက္၊ ပဲသီးႏုႏု။ ဖရုံရြက္၊ ဖရံုသီးႏု၊ ခရဲသီးႏုစတာေတြေပါ့။ ရြာကန္သင္းက ဆူးပုပ္ရြက္ေလးရယ္၊ ပီေလာရြက္၊ ကန္စြန္းညြန္႔ေလးကို ေရေဆးၿပီး မ်ွစ္စိမ္းဆန္ဟင္းအိုးထဲထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ ဟင္းခ်ိဳအတြက္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္သီးကို ေျမပဲဆန္ေလးနဲ႕ေထာင္း၊ ငါးပိေကာင္ေၾကာ္ေလးနဲ႕ ဟင္းခ်ိဳသာေရာျပီး ေလြးလိုက္ရရင္ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမလားေနာ္။ အေဒၚတို႔အိမ္၀န္းထဲက တမာရြက္ကလည္း သိပ္မခါးလွဘူး။ တရြာလံုးက အဲဒီအပင္ကို စားတမာပင္လို႔ သတ္မွတ္ျပီး စားၾကတယ္။ တခါတေလ တမာရြက္တို႔ေလးနဲ႔ ငပိရည္ေဖ်ာ္ေလးလည္း လြမ္းမိပါတယ္။ ပဲပိစပ္ကေနလုပ္ထားတဲ့ ပဲပုပ္ျပားကလည္း အေဒၚတို႕ရြာဖက္က အမ်ားဆံုးထြက္တာပါ။ ၾကက္သြန္ျဖဴေတာင့္ေတြနဲ႔ေရာလုပ္ထားတဲ့ ပဲပုပ္ျပားကို ေၾကာ္စား၊ မီးကင္စား ႀကိဳက္သလိုစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ပဲပုပ္ျပားေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ၾကြပ္ေနေအာင္ေၾကာ္ၿပီး လာပို႔ေပးတဲ့အေဒၚကိုလည္း သတိမိပါတယ္။ မ်ွစ္စိမ္း၊ မ်ွစ္ဆူးထိုးဆိုတာေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ကတင္သြင္းတဲ့အထဲမွာ အေဒၚတို႔ဆီကလာတဲ့မ်ွစ္ကမွ အရသာေလးေလးပင္ပင္ရွိတယ္တဲ့။

ပဲရွည္သီးလို႔ေခၚတဲ့ ပဲလင္းေျမြသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ ကဆစ္သီးဆိုတာေတြကလည္း ရြာမွာေတာ့ အေတာ္ေပါပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးရြာေတြမွာဆိုရင္ ပန္းမံုလာပြင့္ေတြေရာင္းေနတာ အလကားေပးေနသလိုပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဖက္ကလူေတြျဖတ္သြားၾကရင္ ကားေတြရပ္ၿပီး ၀ယ္ၾကတာ အလုအယက္ပါ။ ကၽြန္္မတို႔အိမ္ကေတာ့ ၀ယ္မစားရတာမ်ားပါတယ္။ လူၾကံဳတိုင္းထည့္ေပးတတ္တဲ့ အေဒၚလက္္ေဆာင္ေတြနဲ႔တင္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြပါ ေပးလို႔ရပါတယ္။ တခါတေလ တနဲရည္လို႔ေခၚတဲ့ ထန္းလ်က္မလုပ္ခင္ သကာရည္ကိုလည္း ပို႔ေပးလို႔စားရပါတယ္။ ေပါက္ေပါက္ခပ္ထားတဲ့ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္၊ ဇီးထန္းလ်က္ကလည္း အိမ္မွာမျပတ္ပါဘူး။ ျပတ္ရင္လည္း အေမမွာ ၀ယ္ရတာပါ။ အိမ္က ေမာင္ေလးက ထန္းလ်က္ကို ဟိုဖက္ပါးေစာင္ ဒီဖက္ပါးေစာင္အျပည့္စားတတ္တယ္။ သူက ထန္းလ်က္မရွိရင္ အေမ့ကို ဂ်ီက်တတ္လို႔ အျမဲမျပတ္ေဆာင္ထားရပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကို ေနာက္လြမ္းစရာတခုကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္လွတဲ့ သနပ္ခါးပါ။ သနပ္ခါးဆိုရင္ အစြဲႀကီးတယ္ေျပာေျပာ ၿမိဳ႕ကသနပ္ခါးမွလိမ္းတတ္ပါတယ္။ အေပြးေကာင္းမွ အျဖဴမ်ိဳးမွဆိုၿပီးလည္း ကၽြန္မက ရွာေဖြ၀ယ္တတ္ပါတယ္။ သနပ္ခါးကိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ ေကာင္းမေကာင္းတန္းသိပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ အရင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀ိုင္းအေဟာင္းတခုရွိတယ္။ ခုေတာ့ သနပ္ခါးပြဲရံု၀ိုင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ အလည္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြ၊ တျခားၿမိဳ႕ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီမွာ သြား၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ေမႊးလားဆိုတာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေလးေတြနဲ႔ေသြးျပတတ္တယ္။ သနပ္ခါးအ၀ါမ်ိဳးကို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လိမ္းၿပီးနည္းနည္းၾကာရင္ အေရာင္မဲသြားလို႔ အ၀ါမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ အိမ္ေရွ႕ကိုလာေရာင္းတဲ့ေတာသည္ေတြဆီကေန ေက်ာက္ကုန္းသနပ္ခါးဆိုတာေလးေတြ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရြာေတြမွာ ယာခင္းေက်ာက္ကုန္းေျမေတြမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ကုန္းသနပ္ခါးက်စ္က်စ္ေလးေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ပိုင္ရွင္မရွိပဲ အေလ့က်ေပါက္တာဆိုေတာ့ လိုက္ရွာတူးၿပီး ေရာင္းခ်ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေျမတြင္းက တူးယူရပါတယ္။ အဲဒီသနပ္ခါးတံုးအက်စ္ေတြ ပိုေမႊးေတာ့ အေမက ေတာသည္ေတြဆီက ၀ယ္၀ယ္ထားပါတယ္။ အေမက ၀ယ္ထားလိုက္၊ ကၽြန္မက ေက်ာင္းကိုသယ္သြားလိုက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မဒီကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ “အေမတို႔လာရင္ သနပ္ခါးတုံးယူခဲ့ပါ။ ယူသြားခ်င္လို႔“ လို႔ေျပာမိပါတယ္။ အစ္ကိုေတြ၀ယ္ေပးလိုက္တာဆိုၿပီး တေတာင္ထြာေလာက္ရွိတဲ့ သနပ္ခါး၁၀တံုးသယ္ခ်လာလို႔ ရန္ကုန္က ဆရာမေတြဆီ ေျပးကန္ေတာ့ခဲ့ရပါတယ္။ “အကုန္သယ္သြားပါေအ“ လုပ္ေနလို႔ အေမ့ကို မနည္းေျပာခဲ့ရတာမွတ္မိပါတယ္။

ေန႔လည္စာကို ဆူးပုပ္ရြက္ပဲေလးဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပိေကာင္ခ်က္၊ မ်ွစ္ေထာင္းေလးနဲ႔ မန္းက်ည္းခ်ဥ္သုပ္နဲ့ အေမက ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ တခါေလြးၾကပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္စာၿပီးရင္ေတာ့ အေမျပဳတ္ထားတဲ့ ေျမပဲဲျပဳတ္ပူပူေလးစားရတယ္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆို အေမက ညစာခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ။ ေစာင္ၿခံဳထဲကေန ဟင္းနံ႔ေတြရလို႔ ဗိုက္ဆာလွပါၿပီ။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ မ်ွစ္နဲ႔ခ်ဥ္ေပါင္ကို ငရုတ္သီးစိမ္းစပ္စပ္ေလးခ်က္ရင္ခ်က္တယ္။ သရက္သီးေျခာက္နဲ႔ ၀က္သားေလးျဖစ္ျဖစ္။ မိုးေတြရြာေနတုန္း ဟိုအိမ္က ငါးပိေၾကာ္နံ႔၊ ဒီအိမ္က ခ်ဥ္ေပါင္ခ်က္နံ႕နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ဗိုက္ဆာလို႔ အေမ့နားသြားသြားေခ်ာင္းေနရပါတယ္။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ကလည္း ဘာဟင္းခ်က္ၾကလဲ၊ ဒို႔ေတာ့ က်က္ၿပီဆိုတာတဲ့ ေမးၾက၊ ေျဖၾက၊ ဟင္းေတြေ၀မွ်စားၾကတာေတြကို မိုးေအးေအးမွာ သတိရမိရင္း အညာေဒသရဲ႕ ေႏြးေထြးလႈိက္လွဲမႈက ဘယ္ေနရာနဲ႔မွ တူႏိုင္မယ္မထင္ဘူးလို႔ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...