ကဲ ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး နားေရာ လည္ၾကရဲ႕လား။ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္လို႔ ေရးတာပါ။ ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲ ေပၚရာေတြ ေရးေတာ့မွာပါ။ အခုတေလာ (ၾကာပါၿပီေလ…) ဘေလာ့ဂ္ကို မေရးျဖစ္တာ။ မဇနိေလး ေရးလို႔သာ ဘေလာ့ဂ္အသက္ေလး ထြက္မသြားတာေလ။ ေက်းဇူးတင္ရပါေၾကာင္း မဇနိကို ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ အလည္လာတဲ့ ေဘာ္ဒါမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ညက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အာလာပ သလာပ ေျပာေတာ့ သူက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အထဲက “မတူး မေတာ္” ဆိုတဲ့ စကားကို သူအခုမွ စၾကားဖူးတာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ တနယ္တည္း အတူတူႀကီးတဲ့ သူခ်င္းကို ဒီစကားလုံး မၾကားဖူးဘူးဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အ့ံဩသြားတယ္။ သူကေျပာတယ္ “မတူး မေတာ္”ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို “မသင့္ေတာ္တာမ်ိဳး” ကို ေျပာတယ္ဆိုတာ နားကလည္ပါတယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ စကားလုံးေတြကို အနာလိုက္(ဇ) လုပ္လိုက္ေတာ့ “မေတာ္”တာက ဟုတ္ပါၿပီ၊ မေကာင္းတာေပါ့၊ “မတူး”ကေရာ ေကာင္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဟင္းအိုး ထမင္းအိုးေတြ မတူးရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ ဘာကိစၥ ဒီ ႏွစ္လုံးကို လာတြဲ တာလဲတဲ့၊ ခက္က်ပါေရာလား… ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတြကို စကားလုံးတခုခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္တို႔က မသိလို႔ ေမးလိုက္ရင္ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ “မတူးမေတာ္ က မတူးမေတာ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက စကားလုံးကို အဲသလို ခြဲမျပစ္နဲ႔ေလ၊ ခြဲလိုက္ရင္က် က်ေနာ္လည္း မသိဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ကေလးေတြကို သူတို႔ဘာသာစကား တခ်ိဳ႕စာလုံး အဓိပၸါယ္ကို ေမးရတာ သူတို႔က ျပန္ေျဖရင္ တခါတခါက် အလြန္ရီရတယ္။ “ဒါက ဒါေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒါကို ဒါလို႔ ေျပာတာေပါ့” ဆိုတဲ့ ရွင္းတာမ်ိဳးပဲ ကေလးေတြက လုပ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ဘာပဲေနေန ဘာသာစကားတခုကို အသစ္စက္စက္သင္ေနတာဆိုေတာ့ စကားလုံးတခုခုကို ၾကားလိုက္ရင္ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ခ်င္တာကိုး။ ကေလးေတြက်ေတာ့ အရွင္းရခက္ေနေတာ့တာေပါ့။
အဲသလို အရွင္းအလင္း ကိစၥက်ေတာ့ ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမေတြက သိပ္ေတာ္တယ္။ အံ့ဩေတာင္ ယူရတယ္။ ေက်ာင္းသားက ပါးစပ္လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ ဘာေျပာေတာ့မယ္၊ ဘာေမးေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနတာကိုး။ ရွင္းေအာင္လင္းေအာင္ တန္းေျပာႏိုင္တယ္။ ၾကားခံ ဘာသာစကားတခုမပါဘဲနဲ႔ သူတို႔ဘာသာစကား အစိမ္းသပ္သပ္ကို ရေအာင္ သင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားက ဒီလယ္ဗယ္ဆိုရင္ စကားလုံး ဒီေလာက္ပဲ သိတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။ အဲသေလာက္ စကားလုံးေလာက္နဲ႔ ေျပာခ်င္ရာကို ရေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ဆရာမေတြက ျပန္ေျပာတတ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို စာသင္ၿပီးသြားရင္၊ အျပင္က် စကားေျပာရတာ အေတာ္ခက္သတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စကားလုံးနည္းနည္းနဲ႔ လိုခ်င္ရာေရာက္ေအာင္ သြယ္ဝိုက္ေျပာရတာကို အက်င့္ပါေနတာကိုး။
ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလာတတ္ၾကတာ၊ မိသားစုလိုက္ေတြတဲ့။ ကေလးအေဖေတြက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာစကားသင္ရတယ္။ ကေလးေတြက ေပါက္စဆိုေတာ့ ကေလးအခ်င္းခ်င္းက အတူ ကစားရင္းက စကားက တတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ မိဘလုပ္တဲ့သူက အသက္ႀကီးေတာ့ သင္ေပမယ့္ စကားမတတ္ႏိုင္၊ ဘာမွ သင္ေပးစရာ မလိုတဲ့ ကေလးက စကားကို မႊတ္ေနတာ။ ဆရာမေတြက ကေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ “ေဖေဖ့ကို စကားသင္ေပးလိုက္ဦးလို႔” ေျပာေပးရသတဲ့။
မဇနိနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးငယ္ငယ္က အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ မိုးတြင္းမွာ ဖိနပ္ေတြ အထမ္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲလည္ၿပီး ေရာင္းတတ္ၾကေတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူက “မိုးစိုစီး၊ မိုးစိုစီး” ဆိုၿပီးေရာင္းသတဲ့။ သူ႔ေမာင္ေလးက အဲဒီအသံၾကားေတာ့ သူ႔အေမ့ကို ပူဆာသတဲ့ “အေမ မိုးစိုစီး စားခ်င္တယ္၊ အေမ မိုးစိုစီး စားခ်င္တယ္” လို႔ ပူဆာသတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း အားက်မခံ မဇနိကို “ႏိုင္ဂ်န္ဂါး စားခ်င္တယ္၊ ႏိုင္ဂ်န္ဂါး”လို႔ ပူဆာပါတယ္။ အခုတေလာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာလည္း “ႏိုင္ငံျခား” သြားတာေတြ ေခတ္စားေနတာမဟုတ္လား။
ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္လည္း ဒီနားတင္ရပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဗ်ာ။
ဇနိ
Read more...
