ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ဒီေန႔ ဆရာတေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္ၾကမယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ ပါတီလုပ္မယ္ဆိုတာ သိေနခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ကိုယ့္ေရွ႕ကို ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္လြန္းလို႔ ခင္မိၿပီးသားလူေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မျဖစ္မေနႏႈတ္ဆက္ရရင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေတြ႔ႀကံဳဆံုကြဲေလာကႀကီးမွာ ဒါေတြကို ေရွာင္လႊဲမရဘူးဆိုေတာ့လည္း တေန႔ေတာ့ ႀကံဳေတြ႔ၾကရမွာပဲ။ အခုဆရာကေတာ့ ထုိင္းလူမ်ိဳးဆရာပါ။ သူရွိေနေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေနနဲ႔ တအားရွိတာပါပဲ။ ဂ်ပန္စကားနဲ႔ေျပာလို႔ လိုရာမေရာက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္ခ်င္ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ တေန႔ကလည္း ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသူတေယာက္က ဂ်ပန္ေက်ာင္းသာေလးကို စာေမးေနတာၾကားတယ္။ သူလည္းစာေမးေနရင္း လိုရာမေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေတြေျပာလာတယ္။ ဒါလည္း ေက်ာင္းသားေလးက နားမလည္ဘူး။ ၾကားေနတဲ့ကိုယ္က သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြ ခန္႔မွန္းလို႔ရေနၿပီ။ ဒီလို အခက္အခဲေတြကို ထိုင္းဆရာတေယာက္က အမ်ားဆံုးအကူအညီေပးပါတယ္။ ျမန္မာမရွိတဲ့ဌာနတခုမွာ ဒီဆရာက ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္ေလးကူညီေပးတယ္။ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာလာဆံုၾကေတာ့ ကၽြန္မအေပၚကို ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္လို နားလည္မႈေပးပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ႔လာတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္ေတာ့ ေျဖရွင္းမေပးတတ္ဘူး။ ျပႆနာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ လက္ခ်ာေခၚေပးပါတယ္။ သူေပးလိုက္တဲ့လက္ခ်ာတခ်ိန္ကလည္း တခ်ိန္ဆိုသေလာက္ အသံုး၀င္တယ္။ နားလည္လြယ္ေအာင္လည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေတြလည္း လမ္းညႊန္ေပးတယ္။

ညေနခင္းမွာ ပါတီလုပ္ဖို႔အတြက္ လက္ေဆာင္သြား၀ယ္ၾကတဲ့အထိ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြနဲ႔ ေရႊေရာင္စာရြက္ျပားေလးလာခ်မွ အမွတ္တရစကားေရးေပးဖို႔ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါေတြဟာ သူတို႔လူမ်ိဳးမွာလည္း ရွိတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုေဆာင္တဲ့ အျပာေရာင္ခဲတန္ေလးနဲ႔ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ဆရာက ကၽြန္မဆုေတာင္းေလးကို သေဘာက်တယ္လို႔လာေျပာတယ္။ တခါကေလည္း တျခားလူမ်ိဳးက ကၽြန္မကို အသက္နဲ႔စာရင္ ငယ္တယ္ထင္ရတယ္လို႔ ေျပာလာတဲ့အခါ ျမန္မာေတြမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ရွိတယ္လို႔ ထိုင္းဆရာက ၀င္ေျပာဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ တရားထိုင္လို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြေအးခ်မ္းၿပီး ႏုပ်ိဳေနတာပါတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာသလို ေန႔တိုင္းေတာ့ ကၽြန္မတရာမထိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာခံရတဲ့အတြက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေပၚအျမင္ကို သိခြင့္ရလို႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဆယ္တန္းစားေမးပြဲေျဖခါနီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အခန္းထဲမွာ ေအာ္တိုစာအုပ္ေတြ ေျဗာင္းဆန္ေနခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေလးမွာေရးလိုက္တဲ့ စာတေၾကာင္းက ႏွစ္အေတာ္ၾကာခြဲခြာဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ မေတြ႔ရတာၾကာမွ သိလိုက္ရတယ္။ “ေျမျဖဴႏွင့္တုတ္ လက္ႏွင့္မကြာ ကေလးမ်ားကို ပညာသင္တဲ့ ဆရာမေလးျဖစ္ပါေစ” ၊ “ေဆးထိုးအပ္ပိုင္ နားၾကပ္ကိုင္ လူနာခ်စ္တဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ပါေစ”၊ ဒီလိုဆုေတာင္းေလးေတြနဲ႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကရတယ္။ ဆုေတာင္းအတိုင္း ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနသူေတြ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနသူေတြ ဘ၀လမ္းေတြခြဲကုန္ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းနဲ႔လြဲခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို ျပန္ဆံုဖို႔ဆိုတာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ျပန္ေတြ႔ႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕သူေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းႏွစ္က အတူထိုင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္မွာ သူ႔လက္ကိုယ့္လက္ေထာင္ၾကည့္ရင္း ငါ့လက္က ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ ဆရာ၀န္ျဖစ္မည့္လက္၊ ငါ့လက္ကမွ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မည့္လက္နဲ႔ အေပ်ာ္တမ္းျငင္းခံုခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခြဲခြာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း လိုရာဆႏြအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တေနရာစီ ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။

တလမ္းထဲအတူေနတဲ့ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ခြဲခြာၾကရတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ေဆြမ်ိဳးလိုေနခဲ့တဲ့ အိမ္းနားနီးခ်င္းေတြကို တသက္လံုးအတူေနရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္းခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔လမ္းနဲ႔ေ၀းရာကို ေျပာင္းသြားသူေတြ ခ်န္ထားခဲ့သူေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔အိမ္ေျပာင္းခါနီးလို႔ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာခံစားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ဘ၀အေျချမင့္သြားလို႔ ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ ၀မ္းသာၾကရတယ္။ တနယ္ကို ေျပာင္းၾကမယ္ဆို အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဘ၀ေတြနိမ့္သြားလို႔ ဒီအိမ္ ဒီလမ္းေလးကို စြန္႔ခြာဖို႔ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့အတြက္ပါ။

ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနည္းတူ သူတို႔ေတြလည္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို ခံစားတတ္ၾကလို႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းခံစားမႈက စိတ္ပင္ပန္းေစလို႔ ခင္မင္သူမ်ားကို ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ပါဘူး။ မျဖစ္မေနႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း တေန႔မွာ ျပန္ဆံုၾကရတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။

မဇနိ