နိပြန္ျပည္နဲ႔ကၽြန္မ

(နိပြန္ ေခၚ ဂ်ပန္ျပည္ကို Kanji ျဖင့္ေရးထားပုံ။)

“နိပြန္ၾကီးက တိုက်ိဳေခၚ၊ ဘိရုမာေတြ အရမ္းပဲေပ်ာ္။“ ..ဒီသီခ်င္းထဲကလို နိပြန္ေခၚ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဘိရုမာသူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မနဲ့ေတာ့ အေတာ့္ကို သဟဇာတမတည့္တာေလးေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကပဲ အမ်ားနဲ႔ မတူေနလို႔လား။ ကာလံေဒသံဆိုတဲ့ ကာလေဒသနဲ႔မ်ား လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ အေနမတတ္ဘူးလား။ နိပြန္ျပည္သားေတြကပဲ တခုခုလြဲေနလား။

ေျပာရရင္ေတာ့ စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔ထိဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မစေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္ကို က်ဴတာလာၾကိဳပါတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ ဂ်ပန္မ ၀တုတ္တုတ္ေလးပါ။ သူက ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မလိုအပ္တာ ကူညီေပးရမယ့္ ကိုယ္ပိုင္က်ဴတာဆိုပါေတာ့။ စေရာက္တဲ့ေန႔က လာၾကိဳျပီး အေဆာင္လိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာ။ ပင္ပမ္းလာေတာ့ အိပ္လိုက္ခ်င္တာ။ အေဆာင္ရံုးက မမဂ်ပန္ၾကီးေလ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ မွာတမ္းေျခြေနလို႔။ သူ႔စကားလဲ ဆံုးေရာ သူ႔လက္ကလြတ္ ကၽြတ္ျပီထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ မေရႊက်ဴတာက အခန္းမွာ ပစၥည္းထားျပီးေရာ လာသြားၾကမယ္ ရပ္ကြက္ရံုးတဲ့။ သူ႔မွာပါလာတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားစရာေတြအမ်ားၾကီး။ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခ်မ္းလြန္းလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူးဆို။ ကဲ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ တေနကုန္သြားရေတာ့တာပဲ။ ဘာမွလည္းမစားရဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွ ဗိုက္ဆာျပီလားတဲ့။ အမေလး ေမးေဖၚရေသးပလုိ့ ကိုယ့္လည္း ၀မ္းသာအားရ ေခါင္းျငိမ့္မိတယ္။ ဒုကၡနဲ႔စေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လိုအနံ့မွန္းမသိတဲ့ ေခါက္ဆြဲကို ငါးအစိမ္းေတြနဲ့။ ဗိုက္ဆာတာေတြေတာင္ ဘယ္ဆီေျပးကုန္လဲ မသိေတာ့။ ဒီလိုနဲ့ အဲဒီေန႔က ေျခတိုေအာင္သူ႔ေနာက္က လုိက္ေနခဲ့ရတာ။ ေနာက္မွသိလာရတယ္။ အေတာ္လမ္းေလ်ွာက္ႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္မေတြပါလားလို႔။ ေဒါက္ဖိနပ္အျမင့္နဲ႔ လက္ကိုင္အိတ္နဲ႔ အလွမပ်က္ ေျပးလႊားေနတာ သူတို႔ေတြပဲ။

အေရးၾကီးတာ ေျပာရရင္ ကၽြန္မနဲ႔ ပါတီဒုကၡ။ ကိုယ္က အလိုလိုမွ ျမန္မာျပည္မွာ အက်င့္မွ မရွိတာ။ သူတို႔က ေတာ္ရံုလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္လကို ၄ ခါ ၅ ခါ လုပ္တယ္။ တစ္ခါကို ယန္း၃၀၀၀ ဆိုတာ အနည္းဆံုး။ ပိုက္ဆံေပးရျပီး စိတ္၀င္စားရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ lab ခန္းမွာက က်ဴတာရယ္ ဆီးရီးယားက မိန္ကေလးရယ္ ကၽြန္မရယ္ပဲ မိန္းကေလးရွိတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၂၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတာပါ။ က်ဴတာက ပါတီမွာ လိုတာေတြ စီစဥ္ရတယ္။ ဆီးရီးယားသူက သူ႔အမိ်ဳးသားက ဂ်ပန္ဆိုေတာ့ သူက အားလံုးကို သိျပီးသား။ အရက္လဲ အိုေကတဲ့သူ။ ကိုယ္က ဘာလုပ္လို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေအာင္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ပါတီမွာ အရက္ေသာက္ၾကတာေတာ့ အံ့ေတြမ်ားေၾသာလို႔။ အရက္ပုလင္းဆိုတာ ေတာင္ပံုရာပံု။ လာပို႔တဲ့လူ မႏိုင္ေအာင္ကုန္တာ။ သူတို့ယဥ္ေက်းမွဴဆိုျပီး အခ်င္းခ်င္း အရက္ထည့္ေပးရေသးတယ္။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ သူတို႔အရက္ျမည္းတဲ့ စားစရာကို ကိုယ့္မွာ မၾကိဳက္လဲစား ၾကိဳက္လဲစားရတယ္။ ဆရာေတြ ေက်နပ္ေအာင္ စားျပေနရတယ္။ တခါတေလေတာ့ ရူးရူးမိုက္မိုက္ေတြးမိတယ္ ငါဘာလို႔ ဒီအရက္၀ိုင္းမွာလာျပီး အရက္ျမည္းေတြ စားေနရလဲလို့။ ေနာက္ေတာ့လည္း စိတ္ကို ေျပာင္းလဲယူတတ္လာပါျပီ။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္လိုက္ေအာင္ ကရေတာ့မယ္လို့ေလ။

မေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပါးစပ္မပိတ္ ျပံဳးေနရတယ္။ ရယ္စရာမေကာင္းတဲ့ စကားတလံုးကို အတင္းလိုက္ ရယ္ေနရတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ဘာမွမရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ အျပင္မွာဆို သူမ်ားကိစၥ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးၾကီး စိတ္၀င္စားမေပးဘူး။ အေတာ္အသဲမာတယ္။ ဟန္ေဆာင္တတ္တယ္လို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲ ပထမပါတီက ၂ နာရီေလာက္ ၾကာတတ္တယ္။ အစားအစာေတြ အဲဒီမွာ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ အေတာ္အသင့္ စားၾကတယ္။ သိပ္မျပင္းတဲ့ အရက္၊ ဘီယာေလာက္ ေသာက္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္မေတြလည္း အေတာ္ေသာက္တယ္ေနာ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာလွလွေတြ နီရဲေနေအာင္ ေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ နာရီၾကည့္ေနရတယ္။ ပ်င္းလြန္းလို႔ လိမ္ဖည္ေနျပီ။ မဟုတ္လဲ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ရိုက္ေနရတယ္။

အစားအစာတခုစားျပီဆိုရင္ အရသာမေကာင္းလဲ “အိုအိရွိ“ လို႔ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ရွုံ႔မဲ့ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္ မ်က္ႏွာ ၂မိ်ဳးရွိတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ ေရွ့မွာေတာ့ အရမ္းေတာ္တယ္ေျပာေပမယ့္ ဒီလူကြယ္သြားရင္ မ်က္ႏွာမဲ့တတ္တယ္။ လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စက္ရုပ္လူေတြမ်ားတယ္။ဘာသာစကားအတန္းတက္ရင္ေတာ့ ဂ်ပန္တစ္ေယက္မွမပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က သူတို႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကေတာ့တာ။ မုန္႔တခုစားရင္ မ်က္ႏွာက ရွုံ့မဲ့ေနျပီး ပါးစပ္ကေတာ့ အိုအိရွိ လို့ ေျပာျပီး ရယ္ၾကတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာပါတယ္။ မၾကိဳက္ရင္ မၾကိဳက္ဘူးေပါ့တဲ့။ အရသာမရွိဘဲေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ပစၥည္းတစ္ခု၊ ကေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔တဲ့အခါ ဂ်ပန္မေတြလို “ခ၀အိအိ“လို႔ လွလိုက္တာလို႔ ကၽြန္မတို႔ အတန္းေဖာ္ေတြ ေအာ္တတ္လာတယ္။ ေအာ္ျပီးရင္ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ျပိင္တူရယ္ပစ္လိုက္တာပဲ။

ပါတီက တစ္ညကို ၄ခါေလာက္လုပ္တယ္။ အေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းမိတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပတမပါတီျပီးရင္ ျပန္ေျပးၾကတာ။ ႏိုင္ငံျခားက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ အရက္ၾကိဳက္တဲ့သူကေတာ့ ေနာက္ပါတီေတြပါ တက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ပါတီေတြမွာ စားစရာသိပ္မပါေတာ့ဘူး။ အရက္ခပ္ျပင္းျပင္းေတြေသာက္တယ္။ ကာရာအိုေကဆိုတယ္။ ဂိမ္းကစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ညေတြဆို မနက္ ၅နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကတယ္တဲ့။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ပါတီရွိတယ္လို႔ လာေခၚမွာ အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ျငင္းလို႔လဲ မရဘူး။ မသြားရင္ ဆရာေတြကလဲ မၾကိဳက္ဘူး။ လူမွူေရးမရွိဘူးလို႔ ယူဆၾကတယ္။ အဲေတာ့ မေပ်ာ္လည္းသြား ေပ်ာ္လည္းသြားေနရတယ္။ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ျပီးခ်င္ေနျပီ။ ပါတီမသြားခ်င္လို့။


(ဂ်ပန္ေယာက္်ားေလးေတြပုံကို ျမင္ဖူးရေအာင္ အင္တာနက္မွာ ရွာေတြ႔တာကို တင္လိုက္တာပါ။)
ေနာက္တစ္ခုက ဂ်ပန္ေကာင္ေလးေတြ ရွက္တတ္တာ။ ေက်ာင္းမွာ သူတို႔က ကိုယ့္လာျပီး ရွက္ေနလို႔ ဘယ္လိုစကားေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ရပါ့။ သူတို႔က တျခားေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ အျပင္အဆင္ အေတာ္ကြာတယ္။ မိန္းကေလးကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေတြ သူတို႔က စတိုင္နဲ့လြယ္တယ္။ လက္ကိုင္အိတ္မ်ိဳးစံုကိုင္တယ္။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးေလ်ွာက္တယ္။ ေရာက္စကေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းတာ။ တေန႔က ျမန္မာက သူငယ္ခ်င္းလာလို႔ သူ႔ကို ကြန္ျပဴတာဆိုင္လိုက္ပို႔ပါတယ္။ သူေနရတဲ့ေက်ာင္းက နည္းနည္းျမိဳ႔အစြန္ဆိုေတာ့ လူသိပ္မရွုပ္ဘူးတဲ့။ ကြန္ျပဴတာဆိုင္သြားေတာ့ ဟာ..ေခါင္းလဲ မျဖီးၾကဘူး ေနာ္တဲ့။ တလမ္းလံုး ဒီစကားပဲ ထပ္ထလဲလဲ ေျပာေနလို႔ ကၽြန္မ ရယ္ခဲ့ရတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ သူမ်ားကို ျပမယ္ဆိုျပီး ေခါင္းစုုပ္ဖြားနဲ့ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြဆို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနေတာ့တာ။ ေကာင္ေလးေတြကိုလဲ အေျခာက္ေလးေတြလားလို့ ေမးလာေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေလဆိပ္ကေန သူေနတဲ့ဆီ သူ႔ဟာသူ သြားရေတာ့ ရထားမစီးခင္ လက္မွတ္၀ယ္ရတယ္။ သူက မ၀ယ္တတ္၊ ေမးေတာ့လဲ သူေျပာနားမလည္ ကိုယ္ေျပာနားမလည္နဲ့ မ၀ယ္ပဲ သူ႔ဟာသူ ပိတ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ေပါက္က္ု တိုး၀င္လာခဲ့တာတဲ့။ သူ႔နည္းကလည္း အေကာင္းသား။ ယန္း ၂၀၀၀ ေလာက္ကုန္မယ့္ခရီး အလကားေရာက္လာတာ။ ဒါလဲ သူ႔ကို ဘယ္လို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ မသိ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ တံခါးေတြတိုး၀င္ရင္ ရထားတာ၀န္ရွိေတြက လွမ္းေခၚတာပါ။ သူကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ ေနပါလိမ္႔မယ္။

တခါကလဲ ျမန္မာ အစ္မၾကီးတေယာက္နဲ့ ဖုန္းဘီလ္ေတြ မ်ားေနလို႔ သြားေျပာၾကတယ္။ ေရာက္စဆိုေတာ့ ဂ်ပန္စကားက သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။ ဆိုင္က ေကာင္မေလးက ဖုန္းေတြဆက္ျပီး အၾကာၾကီးလုပ္ေနတယ္။ အေျဖက ေပၚမလာဘူး။ အစ္မၾကီးကလဲ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ is it ok? ဆိုတဲ့ စကားကို မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး သြားေအာ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲေခၚခဲ့ရေသးတယ္။ သူတို႔က တခ်ိဳ႔က လံုး၀နားမလည္ဘူးေလ အဂၤလိပ္စကားကို။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ နားလည္တယ္။ ေျပာလဲေျပာတတ္တယ္။ ေျပာရမွာ ရွက္ေနတာ။ ကိုယ္ကလဲ သူတို႔စကား ေရလည္ေအာင္မေျပာတတ္၊ သူတို႔ကလည္း နားမလည္နဲ့ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မ်ားသြားမယ္ဆို စကားမေျပာတတ္ရင္ ျပန္လႊတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလို ၾကည့္ေကာင္းသလိုညွပ္ေပးေနာ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ေရွ့က ဘယ္ေလာက္ စင္တီမီတာ ေနာက္နားက ဘယ္ေလာက္ပါဆိုတာ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္က ေယာင္ခ်ာခ်ာဆိုရင္ သူတို႔က အရမ္းညွပ္မေပးဘူး ျပန္လႊတ္တာ။ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္ဆိုတာကို မယူဘူး။

ေနာက္တခုထူးဆန္းတာက မဂၤလာေဆာင္၊ ေမြးေန႔ အခမ္းအနား။ ဖိတ္ခံရျပီဆိုရင္ ယန္း ၂ ေသာင္းေလာက္ကေတာ့ အနည္းဆံုး။ ခန္းမ၀င္ေၾကး၊ အစားအေသာက္ေၾကးကို ကိုယ္က ေပးရတယ္၊ ကာယကံရွင္က ေပးစရာမလိုဘူး။ အဲဒီမွတင္ ၁ ေသာင္းက အနည္းဆံုးေပးရတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းက ၁ ေသာင္းဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာပိုက္ဆံ ၂ သိန္းေလာက္ ကုန္ျပီသာမွတ္ေတာ့။ ေနာက္ဂ်ပန္မေတြ အလွျပင္တာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ သူတို႔ နဂိုရုပ္ကို မျမင္ရဘူး။ ျမန္မာက အစ္ကိုၾကီးတေယာက္ေျပာတာ သတိရမိတယ္။ သူဒီကိုေရာက္စက ဂ်ပန္မေတြက အားလံုးရုပ္တူေနလို႔တဲ့။ စက္ရံုတစ္ခုထဲက ထြက္လာတဲ့လူေတြလိုပဲ သူမခြဲျခားတတ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔အလွျပင္တာက အရုပ္မေေတြလိုကို ျပင္တာ။ အဆင့္ဆင့္နဲ့။ မ်က္ေတာင္ကလဲ အတုတပ္တဲ့သူမ်ားတယ္။ သူတို႔က မနက္ဆို ရထားေပၚေရာက္မွ အလွျပင္တာ။ သူတို့ စလင္းဘက္အိတ္ထဲမွာ မိတ္ကပ္ပစၥည္းအစံုပါတယ္။ မ်က္ေတာင္တုတပ္တယ္။ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး ခ်ေနေတာ့တာ။ ေဘးကလူလဲ ဂရုကို မစိုက္ဘူး။ ထိုင္စရာေနရာမရလည္း သူတို့က ကိစၥမရွိဘူး။ မတ္တတ္ရပ္ကို အလွျပင္တတ္တယ္။ ကိုယ္ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ၃ လက္မေလာက္ ေဒါက္ဖိနပ္စာ မိတတ္တယ္။ တက္နင္းလဲ ေတာင္းပန္ခ်င္မွ ေတာင္းပန္တာ သူတို႔က အေရးၾကီးတဲ့ အလွျပင္အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ေလ။ကိုယ္ကပဲ ၾကည့္ေရွာင္ေပါ့ေနာ္။

အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ဒုကၡေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ၾကံဳရင္ ေျပာျပအံုးမယ္။ ကိုဇနိ၊ ကိုေမာင္ျဖဴ၊ ကိုေမာင္လံုးနဲ့ ကိုလူေအးတို႔လို အရက္ၾကိဳက္တတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရာခ်င္းသာ လဲလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာမွာလည္း ပါတီေတြ သြားေနရအံုးမယ္။ အင္း…ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီသံသရာဆံုးပါ့မလဲ။

မဇနိ