လြမ္းမိတဲ့အရာ

လြမ္းမိတဲ့အရာ
မဇနိ
4 June 2008

မေမေအာင္ရဲ့ ခါ၀ႆန္ကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မဆီမဆိုင္ အိမ္က ထမင္း၀ိုင္းကို သတိရမိတယ္။ သာမန္မဟုတ္တဲ့ မိုးေလးတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားက ထမင္း၀ိုင္းပါ။ “မိုးကေလးညိဳညိဳ၊ လြမ္းမ်က္ရည္ေလးလည္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရပါတယ္….“ ဒီလိုေလး သီခ်င္းဆိုရရင္ အလြမ္းမ်ားေျပမလား စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ မိုးရြာတိုင္း လြမ္းမိတာက ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြပါသလို မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးလည္း ပါပါတယ္။


အိမ္မွာေနတုန္းက မိုးရြာရင္ အေဖက အလုပ္မသြားရေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ မနက္လင္းလို႔ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားရရင္ “ဒီေန႔ေတာ့ ဇိမ္က်ေတာ့မယ္ေဟ့“လို႔ အေဖက ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အေမရဲ႕ ေၾကးစည္ထုအမွ်ေ၀သံပါ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အေမက ထၾကေတာ့ဆိုရင္ စားေတာ္ပဲျပဳတ္၊ ငါးပိေထာင္းနဲ့ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ပါတဲ့ ထမင္းပူပူေလးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ထမင္းပူပူေလး စားၿပီးရင္ အေဖက အိမ္မွာ ျပဳျပင္စရာေလးေတြ ျပင္တယ္။ ဘုရားစင္ကို ရွင္းလင္းတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အငယ္ေတြကေတာ့ ဆူးပုပ္ညြန့္၊ ၾသဇာညြန္႔၊ ကင္ပြန္းညြန့္စတာေတြကို ခေမာက္ေလးေတြေဆာင္းၿပီး ခူးၾကတယ္။ အေမ့ကို ကူခ်င္ၾကတာ ျပာယာခတ္ေနေအာင္ပါပဲ။ အေမကေတာ့ ေန႔လည္စာခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ရြာကအေဒၚေတြ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ေျမပဲအစိုေတြကို သန္႔စင္ၿပီး ေျမပဲျပဳတ္အိုးလည္း အေမက ျပင္ၿပီးပါၿပီ။

အိမ္မွာအေဖဆီကပ္ေနဖို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနရာလုရပါတယ္။ အေဖက မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီး ဘုရားေဟာဇာတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ျပမွာမလို႔ပါ။ ၿပီးအေဖ့နားမွာ အတင္းတိုးေ၀ွ႔အိပ္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္က အေဖ့ေဘးမွာ ေနရာရပါတယ္။ အဲဒီခါက်ေတာ့ အေဖက ငါးစပ္ေစာင္လို႔ေခၚတဲ့ အညာေစာင္အႀကီးႀကီးကို ကၽြန္မတို႔အားလံုးလံုေအာင္ ၿခံဳေပးၿပီး စာဖတ္ျပတယ္။ ပံုျပင္ေတြေျပာျပပါတယ္။ ခဏေနရင္ ေမာင္ငယ္ေတြက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ အေဖလည္း မ်က္မွန္ႀကီးတပ္လ်က္နဲ့ အိပ္ခ်င္အိပ္သြားတတ္တယ္။

က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ကၽြန္မတို့အိမ္မွာ စားပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ခါးတက္ပင္ဆိုတာ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ အရြက္ႏုကိုခူး ေရေဆးျပီး စဥ့္အိုးသန္႔သန္႔မွာ ဆန္ေဆးရည္နဲ႔ စိမ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေနပူမွာထားရပါတယ္။ ၃ ညအိပ္ၿပီးေလာက္ဆိုရင္ စားလို႔ရပါၿပီ။ ခါးတက္ခ်ဥ္လို႔ေခၚေပမယ့္ အခ်ဥ္အရသာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါးပိခ်က္နဲ႔ အတို႔အျမဳပ္လုပ္ႏိုင္သလို သုပ္စားလည္း စိမ့္တဲ့အရသာ ရွိပါတယ္။ ခါးတက္ရြက္သုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျမပဲဆန္ေလွာ္ကို ေထာင္းရပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးဆီခ်က္ၿပီး ပုဇြန္ေျခာက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတလံုးနဲ့ ခါးတက္ရြက္ကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ ႏုတ္ႏုတ္ကိုက္ၿပီး သုပ္ရပါတယ္။ အေတာ္စားေကာင္းလွပါတယ္။ ေမာင္ေလးေတြက မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္ႏိုးတဲ့ေန႔ဆို အပင္ေပၚတက္ျပီး အရြက္ႏုေတြ ခူးပါတယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔ခူးလာတဲ့အရြက္ေတြ သန္႔စင္ၿပီး အေမကို ေပးရပါတယ္။ စားလို႔ရတဲ့အေနအထားေရာက္လာၿပီဆိုရင္ အိမ္နားနီးခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို လိုက္ေ၀ငွေပးပါတယ္။ ရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕ကလည္း ခါးတက္ခ်ဥ္ရွိရင္ ေပးပါလို႔ လာေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ရွိေတာ့လည္း ေပးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဒါလည္း ဘာအစပ္အဟပ္တည့္တယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေမလုပ္တဲ့ ခါးတက္ခ်ဥ္က ပိုအရသာရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့မယ္ဆို ခါးတက္ခ်ဥ္က တပုလင္းအၿမဲပါတတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ႀကိဳက္ေတာ့ ယူသြားရပါတယ္။ ခါးတက္ခ်ဥ္ကေတာ့ အိမ္မွာ မျပတ္ရွိတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးေတြလည္း ခူးၾကေသးရဲ႕လား မေမးမိေတာ့ဘူး။

က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ၾသဇာပင္၊ ဆူးပုပ္ေလးပင္၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ပင္၊ ပင္စိမ္းပင္နဲ႔ ေရွာက္ပင္စတာေလးေတြ အေမက စိုက္ထားတတ္တယ္။ ၾသဇာပင္က စစခ်င္းဆို ၃ လံုးသီးတယ္တဲ့။ ၾသဇာပင္ ၃ လံုးစသီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မေက်ာင္းက ျပန္လာတတ္တယ္တဲ့ အေမကေတာ့ အဲလို မွတ္ထားတတ္တယ္။ ဆူးပုပ္ေလးပင္ဆိုတာ အရြက္အေသးေလးေတြနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ရတယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ေၾကာ္စားရတယ္။ တပင္ရွိရင္ ခူးစားလို႔ မႏိုင္ပါဘူး။ ဆူးပုပ္ရြက္ခူးတဲ့ေနရာမွာလည္း ေမာင္ေလးက ေတာ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခူးရင္ အရြက္လည္းမရဘူး။ ဆူးစူးလို႔လည္း ငိုရပါတယ္။ ကင္မြန္းရြက္လည္း ေမာင္ေလးပဲ ခူးေပးတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္လည္း ထည့္တတ္တယ္။ ႏွမ္းေစ့၊ ေျမပဲေစ့ကေန ဆီထုတ္ျပီး က်န္ေနတဲ့ အဖတ္ကို ႏွမ္းဖတ္လို႔ေခၚပါတယ္။ စက္ကေနထြက္လာတာကို မသံုးပါဘူး။ ႏြားဆံုနဲ႔နယ္ၿပီးထြက္လာ တဲ့ အဖတ္ကိုမွ အခ်ဥ္ထည့္ပါတယ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေပါ့ေနာ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ကို ေရွာက္ရြက္ေလးနဲ႔သုပ္စားရင္ အေတာ္အရသာရွိပါတယ္။ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ကို ၀က္သားနဲ႔စပ္စပ္ေလးလည္း ခ်က္စားလို့ေကာင္းပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ အညာဖက္ေတြက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေစ်းေပါေပါလည္းရတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လည္း ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေစ်းမွာ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းဆိုရင္ အနီးအနားကရြာေတြက လာေရာက္ေရာင္းခ်တဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားလွပါတယ္။ ဧရာ၀တီၿမစ္ကမ္းတေလ်ွာက္ရွိ ရြာေတြက လာေရာက္ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔႕လည္း စက္ေလွနဲ႔လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေျခလ်င္လာၾကတယ္။ ခရမ္းသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြါးသီး၊ ငရုတ္သီးအစို၊ အေျခာက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးစံု၀ယ္လို႔ေကာင္းလွတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆို ၅၀ သား၊ ၁ပိသာ အနည္းဆံုးထား ၀ယ္ရတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ခပ္စိမ္းစိမ္းေတြကလည္း သုပ္စားလို႔အေနေတာ္ေတြေပါလွတယ္။ ခရမ္းသီးဆိုတာ အစိမ္းေရာင္ အၾကီးၾကီးေတြပါ။ တလံုးကို ၅၀ က်ပ္သားေလာက္ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲလိုအရြယ္ခပ္ႀကီးႀကီးခရမ္းသီးကို မီးဖုတ္ျပီး နံနံပင္ေလးနဲ႔ ပဲဆီေမႊးေမႊးေလးနဲ႔သာ သုတ္စားလိုက္ရရင္ ထမင္းစားၿမိန္ၿပီပဲ။ ၀က္သားနဲ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္မယ္ဆိုလည္း စားလို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ခရမ္းသီး အညိဳေရာင္ေတြ အေတြ႕ရမ်ားပါတယ္။ ငရုပ္သီးစိမ္းပံုေတြက ႀကီးလြန္းလို႔ ေစ်းသည္ကိုေတာင္ ကြယ္လုနီးနီးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စားစရာ အသီးေတြကလည္း မ်ိဳးစံုေပါလွပါတယ္။ အေမနဲ႔ေစ်းလိုက္ရင္ အျပန္မွာ မနည္းသယ္ရတယ္။



ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေရွ႕ကိုလည္း ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြ လာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေစ်းကို မနက္အေစာထသြား ေဖာက္သည္ယူလာၿပီး ေတာင္းနဲ႔ေခါင္းေပၚရြက္ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တက္ လည္ေရာင္းပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္းကအေတာ္ေလးကြာေတာ့ အေမကေတာ့ အေရးႀကီးလွမွ ၀ယ္ပါတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္တစည္းကို ၂ က်ပ္ေလာက္အိမ္ေရွ႕မွာေပး၀ယ္ရရင္ ေစ်းမွာဆို ၁၀ဖိုး ၁၅ စည္းေလာက္ရပါတယ္။ အပိုဆိုတာ ၂စည္း ၃စည္းေပးလိုက္ေသးတယ္။ ငရုပ္သီးစီမ္း၂က်ပ္ဖိုးဆို လက္တဆုပ္စာေလာက္ရတဲ့ဟာက ေစ်းမွာဆို ၅က်ပ္ဖိုးေလာက္၀ယ္ရင္ သံုးေပေတာ့။ သံပုရာသီး၊ ဒညင္းသီးဆို ေတာင္ပံုရာပံုေပါလွတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဟင္းအိုးတည္ေနရင္ လိုလာတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ဆီမွာ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေစ်းသြားမည့္သူမရွိတာ၊ သြားမ၀ယ္ခ်င္တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြကို ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေဖာက္သည္အိမ္ဆို ေစ်းသည္ေတြက ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေျဖစားရင္း၊ ဖက္ေဆးလိပ္ေလးေသာက္ရင္း တေမ့တေမာ ေစ်းေရာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေစ်းသည္ေတြကလည္း ဧရာ၀တီျမစ္တေလ်ွာက္ရြာေတြကေန ေလွနဲ႔လိုက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႕မွာ ေတာင္းအခြံနဲ႔ ထမင္းထုပ္ေလးေတြပဲ ပါတတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ ေစ်းကို ေဖာက္သည္သြားယူၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ လွည့္လည္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ေနအေတာ္ျမင့္ရင္ေတာ့ သူတို႔လိုတာေလးေတြ ၿမိဳ႕ကေန၀ယ္ၿပီး သူတို႔ရြာေလးဆီ ျပန္သြားၾကရင္း တေန႔စာ ၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းၾကပါတယ္။ မနက္ ၃နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ဆို ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီလာေနတဲ့ စက္ဘီးသံ၊ ဆိုက္ကားသံေတြကို ေတာလမ္းဖက္ဆီမွာ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လေရာင္ေအာက္မွာ ေရွ႕ေနာက္အထုပ္ၾကီး၊ အထုပ္ငယ္အသြယ္သြယ္တင္ျပီး သီခ်င္းေလးေတာင္ညည္းလာတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

အေမကေတာ့ ငရုပ္သီးေပၚခ်ိန္၊ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ဆို အဲဒီေစ်းသည္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရြာကမွာလိုက္တယ္။ ေစ်းလည္း အေတာ္ခ်ိဳတယ္ေလ။ ပင္ရင္းကရသလိုဆိုေတာ့ မ်ားမ်ား၀ယ္ၿပီး တႏွစ္စာအေျခာက္လွမ္းထားတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို ငရုတ္သီးေထာင္းစားခ်င္ရင္ အေမလွမ္းတဲ့ ငရုတ္သီးမွည့္ နီနီရဲရဲေတြထဲက ေျပးယူၿပီး ေထာင္းစားရတာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ရြာေတြက လက္ပံေကာင္းေျခာက္လည္း မွာလို႔ရပါတယ္။ လက္ပံပြင့္ကို အေျခာက္လွမ္းထားၿပီး ၁၆ ျပည္ဆန့္တဲ့တစ္တင္းမွ ၄၀ က်ပ္ေလာက္ေပးရတာပါ။ လက္ပံေခါင္းေျခာက္ကို ပုန္းရည္ႀကီး၊ ၀က္သား၊ မ်ွစ္ေျခာက္၊ ပဲပင္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔ေရာၿပီးခ်က္ရင္ေတာ့ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းၿပီေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေစ်းသည္ေတြဆီကေန ပ်ားရည္စစ္စစ္လည္း မွာလို႔ရသဗ်။ သရက္သီးေျခာက္၊ မွ်စ္ေျခာက္၊ လက္ပံပြင့္ေျခာက္ေတြကို မ်ားမ်ား၀ယ္ထားတာက မိုးရာသီဆို အေတာ္အသံုး၀င္တာကိုး။

ေနာက္တမ်ိဳးက ေန႔လည္ခင္းဆိုရင္ ရြာေတြက လာေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြပါ။ သူတို႔ကလည္း ကန္စြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ သမုန္းရြက္၊ သမုန္းဖူး၊ ကင္းမံုရြက္၊ ကင္းမံုသီး၊ ကင္းမုန္ခ်ဥ္၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖူး၊ အေ၀ရာရြက္၊ ျမင္းခြာရြက္စတာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ေတာကန္းစြန္းေခၚတဲ့ အညိဳေရာင္အရိုးနဲ႔ ကန္းစြန္းရြက္ညြန္႔ေလးေတြက ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အေမကေျပာပါတယ္။ သူတို႔ဆီက စေကာတခ်ပ္နဲ႔ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ဖို႔ အရြက္စံုထည့္ပါဆိုရင္ ၁၀ ဖိုးဆို တအိမ္လံုးစားေပေတာ့။ ျမင္းခြာရြက္ေတြက ေျပာင္းခင္းေတာမွာ အေတာ္ေပါဆိုပဲ။ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ေလးလည္း စားရရင္သိပ္ေကာင္းလွပါတယ္။ ကင္းမုန္ရြက္၊ ကင္းမုန္သီး၊ မန္က်ည္းရြက္ေလးနဲ႔သိပ္ထားတဲ့ ကင္းမုန္းခ်ဥ္ကိုလည္း ငါးပိနဲ႔ေၾကာ္လိုက္ရင္ စားလို႔ျမိန္တဲ့ ဟင္းတခြက္ရပါတယ္။


က်မယခုေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ စိုက္ခင္းတခုေတြ႔လို႔အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားတာေလးပါ။

ရြာကို အလည္သြားရင္ေတာ့ အေဒၚက မ်ွစ္စိမ္းဆန္ဟင္းအိုး တည္ထားတယ္။ အိမ္နားက ကေလးေတြနဲ႔ ေတာထဲလိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အေဒၚ့ဟင္းအိုးအတြက္ ဟင္းရြက္ခူးေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အတင္းလိုက္ခ်င္ေနလိုက္သြားဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရလို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ျခင္းေတာင္းတလံုးဆြဲၿပီး လိုက္သြား။ ဟိုေရာက္ရင္ အရြက္ေတြေပါလိုက္တာ။ ကုလားပဲရြက္၊ ေရနေဒါင္းရြက္၊ ပီေလာရြက္၊ ကန္းစြန္းရြက္၊ ပဲရြက္၊ ပဲသီးႏုႏု။ ဖရုံရြက္၊ ဖရံုသီးႏု၊ ခရဲသီးႏုစတာေတြေပါ့။ ရြာကန္သင္းက ဆူးပုပ္ရြက္ေလးရယ္၊ ပီေလာရြက္၊ ကန္စြန္းညြန္႔ေလးကို ေရေဆးၿပီး မ်ွစ္စိမ္းဆန္ဟင္းအိုးထဲထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ ဟင္းခ်ိဳအတြက္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္သီးကို ေျမပဲဆန္ေလးနဲ႕ေထာင္း၊ ငါးပိေကာင္ေၾကာ္ေလးနဲ႕ ဟင္းခ်ိဳသာေရာျပီး ေလြးလိုက္ရရင္ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမလားေနာ္။ အေဒၚတို႔အိမ္၀န္းထဲက တမာရြက္ကလည္း သိပ္မခါးလွဘူး။ တရြာလံုးက အဲဒီအပင္ကို စားတမာပင္လို႔ သတ္မွတ္ျပီး စားၾကတယ္။ တခါတေလ တမာရြက္တို႔ေလးနဲ႔ ငပိရည္ေဖ်ာ္ေလးလည္း လြမ္းမိပါတယ္။ ပဲပိစပ္ကေနလုပ္ထားတဲ့ ပဲပုပ္ျပားကလည္း အေဒၚတို႕ရြာဖက္က အမ်ားဆံုးထြက္တာပါ။ ၾကက္သြန္ျဖဴေတာင့္ေတြနဲ႔ေရာလုပ္ထားတဲ့ ပဲပုပ္ျပားကို ေၾကာ္စား၊ မီးကင္စား ႀကိဳက္သလိုစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ပဲပုပ္ျပားေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ၾကြပ္ေနေအာင္ေၾကာ္ၿပီး လာပို႔ေပးတဲ့အေဒၚကိုလည္း သတိမိပါတယ္။ မ်ွစ္စိမ္း၊ မ်ွစ္ဆူးထိုးဆိုတာေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ကတင္သြင္းတဲ့အထဲမွာ အေဒၚတို႔ဆီကလာတဲ့မ်ွစ္ကမွ အရသာေလးေလးပင္ပင္ရွိတယ္တဲ့။

ပဲရွည္သီးလို႔ေခၚတဲ့ ပဲလင္းေျမြသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ ကဆစ္သီးဆိုတာေတြကလည္း ရြာမွာေတာ့ အေတာ္ေပါပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးရြာေတြမွာဆိုရင္ ပန္းမံုလာပြင့္ေတြေရာင္းေနတာ အလကားေပးေနသလိုပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဖက္ကလူေတြျဖတ္သြားၾကရင္ ကားေတြရပ္ၿပီး ၀ယ္ၾကတာ အလုအယက္ပါ။ ကၽြန္္မတို႔အိမ္ကေတာ့ ၀ယ္မစားရတာမ်ားပါတယ္။ လူၾကံဳတိုင္းထည့္ေပးတတ္တဲ့ အေဒၚလက္္ေဆာင္ေတြနဲ႔တင္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြပါ ေပးလို႔ရပါတယ္။ တခါတေလ တနဲရည္လို႔ေခၚတဲ့ ထန္းလ်က္မလုပ္ခင္ သကာရည္ကိုလည္း ပို႔ေပးလို႔စားရပါတယ္။ ေပါက္ေပါက္ခပ္ထားတဲ့ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္၊ ဇီးထန္းလ်က္ကလည္း အိမ္မွာမျပတ္ပါဘူး။ ျပတ္ရင္လည္း အေမမွာ ၀ယ္ရတာပါ။ အိမ္က ေမာင္ေလးက ထန္းလ်က္ကို ဟိုဖက္ပါးေစာင္ ဒီဖက္ပါးေစာင္အျပည့္စားတတ္တယ္။ သူက ထန္းလ်က္မရွိရင္ အေမ့ကို ဂ်ီက်တတ္လို႔ အျမဲမျပတ္ေဆာင္ထားရပါတယ္။


ဓာတ္ပုံကိုဒီေနရာကယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကို ေနာက္လြမ္းစရာတခုကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္လွတဲ့ သနပ္ခါးပါ။ သနပ္ခါးဆိုရင္ အစြဲႀကီးတယ္ေျပာေျပာ ၿမိဳ႕ကသနပ္ခါးမွလိမ္းတတ္ပါတယ္။ အေပြးေကာင္းမွ အျဖဴမ်ိဳးမွဆိုၿပီးလည္း ကၽြန္မက ရွာေဖြ၀ယ္တတ္ပါတယ္။ သနပ္ခါးကိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ ေကာင္းမေကာင္းတန္းသိပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ အရင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀ိုင္းအေဟာင္းတခုရွိတယ္။ ခုေတာ့ သနပ္ခါးပြဲရံု၀ိုင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ အလည္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြ၊ တျခားၿမိဳ႕ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီမွာ သြား၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ေမႊးလားဆိုတာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေလးေတြနဲ႔ေသြးျပတတ္တယ္။ သနပ္ခါးအ၀ါမ်ိဳးကို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လိမ္းၿပီးနည္းနည္းၾကာရင္ အေရာင္မဲသြားလို႔ အ၀ါမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ အိမ္ေရွ႕ကိုလာေရာင္းတဲ့ေတာသည္ေတြဆီကေန ေက်ာက္ကုန္းသနပ္ခါးဆိုတာေလးေတြ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရြာေတြမွာ ယာခင္းေက်ာက္ကုန္းေျမေတြမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ကုန္းသနပ္ခါးက်စ္က်စ္ေလးေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ပိုင္ရွင္မရွိပဲ အေလ့က်ေပါက္တာဆိုေတာ့ လိုက္ရွာတူးၿပီး ေရာင္းခ်ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေျမတြင္းက တူးယူရပါတယ္။ အဲဒီသနပ္ခါးတံုးအက်စ္ေတြ ပိုေမႊးေတာ့ အေမက ေတာသည္ေတြဆီက ၀ယ္၀ယ္ထားပါတယ္။ အေမက ၀ယ္ထားလိုက္၊ ကၽြန္မက ေက်ာင္းကိုသယ္သြားလိုက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မဒီကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ “အေမတို႔လာရင္ သနပ္ခါးတုံးယူခဲ့ပါ။ ယူသြားခ်င္လို႔“ လို႔ေျပာမိပါတယ္။ အစ္ကိုေတြ၀ယ္ေပးလိုက္တာဆိုၿပီး တေတာင္ထြာေလာက္ရွိတဲ့ သနပ္ခါး၁၀တံုးသယ္ခ်လာလို႔ ရန္ကုန္က ဆရာမေတြဆီ ေျပးကန္ေတာ့ခဲ့ရပါတယ္။ “အကုန္သယ္သြားပါေအ“ လုပ္ေနလို႔ အေမ့ကို မနည္းေျပာခဲ့ရတာမွတ္မိပါတယ္။

ေန႔လည္စာကို ဆူးပုပ္ရြက္ပဲေလးဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပိေကာင္ခ်က္၊ မ်ွစ္ေထာင္းေလးနဲ႔ မန္းက်ည္းခ်ဥ္သုပ္နဲ့ အေမက ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ တခါေလြးၾကပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္စာၿပီးရင္ေတာ့ အေမျပဳတ္ထားတဲ့ ေျမပဲဲျပဳတ္ပူပူေလးစားရတယ္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆို အေမက ညစာခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ။ ေစာင္ၿခံဳထဲကေန ဟင္းနံ႔ေတြရလို႔ ဗိုက္ဆာလွပါၿပီ။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ မ်ွစ္နဲ႔ခ်ဥ္ေပါင္ကို ငရုတ္သီးစိမ္းစပ္စပ္ေလးခ်က္ရင္ခ်က္တယ္။ သရက္သီးေျခာက္နဲ႔ ၀က္သားေလးျဖစ္ျဖစ္။ မိုးေတြရြာေနတုန္း ဟိုအိမ္က ငါးပိေၾကာ္နံ႔၊ ဒီအိမ္က ခ်ဥ္ေပါင္ခ်က္နံ႕နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ဗိုက္ဆာလို႔ အေမ့နားသြားသြားေခ်ာင္းေနရပါတယ္။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ကလည္း ဘာဟင္းခ်က္ၾကလဲ၊ ဒို႔ေတာ့ က်က္ၿပီဆိုတာတဲ့ ေမးၾက၊ ေျဖၾက၊ ဟင္းေတြေ၀မွ်စားၾကတာေတြကို မိုးေအးေအးမွာ သတိရမိရင္း အညာေဒသရဲ႕ ေႏြးေထြးလႈိက္လွဲမႈက ဘယ္ေနရာနဲ႔မွ တူႏိုင္မယ္မထင္ဘူးလို႔ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ