သစ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင့္ ေတြးမိတဲ့အရာ

အိပ္ယာက ႏိုးလာရင္ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ မနက္ခင္းစာကို ၀တ္ေက်တန္းေက်စားရဦးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရထားတိုးစီးရဦးမယ္။ လမ္းေတြေလ်ွာက္ရဦးမယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားခဲ႔တဲ့ေန႔ေတြ မနည္းခဲ့ပါဘူးဆိုတာ သတိရမိတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးၿပီး နည္းနည္းၿပံဳးလာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြကို လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ မနက္ခင္းအိပ္ယာႏိုးလာရင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရလာခဲ့ၿပီ။



မနက္ႏိုးလာရင္ ကၽြန္မစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ အပင္ေလးေတြ ေပါက္ေနၿပီလား။ အရြက္ေလးေတြ ထြက္ေနၿပီလားဆိုတာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က အိပ္ယာျမန္ျမန္ထေစတဲ့ အေၾကာင္းတခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သတိရမိေတာ့ တေယာက္ထဲၿပံဳးမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေမစိုက္ေပးတဲ့ အပင္ေလးေတြကို အရြက္ထြက္လာၿပီလား၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ လုၿပီး ေန႔တိုင္းသြားသြားၾကည့္ခဲ့ၾကတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးလ်ွင္ ဘယ္အပင္က ဘယ္လိုဆိုတာ အေမ့ကို အလုအယက္ေျပာၾကမည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မလုရေအာင္ အပင္ခြဲတန္းခ် မဲႏိႈက္တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ဟု သေဘာတူခဲ့တာေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္ေလးေတြကို သေဘာအက်ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရြက္ႏုအသစ္ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကေတာ့ ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို သူပိုင္ သေဘၤာပင္မွ သေဘၤာသီး မမွည့္တမွည့္ ခူးၿပီး အတူစားဖို႔ အၿမဲစိတ္ကူးေနတတ္ပါတယ္။ မမွည့္တမွည့္ဆိုတာက သူ႔အပင္ကို အၿမဲၾကည့္ၿပီး နည္းနည္း၀င္းလာရင္ ခူးတတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အသီးမွည့္ေအာင္ သူမေစာင့္လို႔ ေျပာတာပါ။

အေမတို႔က သူတို႔ေမြးဖြားခဲ႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးလာတဲ့အပင္ေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး မွတ္သားထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မကိုေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က သားသမီးအဦးဆိုေတာ့ အေဖက သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သမီးေလးေမြးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ တမာပင္ေျပးစိုက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကို ေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေနာက္မွာ မန္က်ည္းပင္စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလးငယ္ငယ္ကဆို မန္က်ည္းပင္နားသြားၿပီး “သားနဲ႔သူနဲ႔ သားက အရပ္ပိုရွည္ေနၿပီ“လို႔ ေျပာတာမွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အျမြာေလးေမြးလို႔ အေဖက ဧကရာဇ္ပင္ ၂ ပင္စိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ရြယ္တူ မန္က်ည္းပင္က မန္က်ည္းသီးေတြေတာင္ သီးတဲ့အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြကိုျမင္တိုင္း အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို သတိရတတ္တယ္တဲ့။


အိမ္မွာ သစ္ပင္စိုက္တုန္းကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးခ်ၿပီးရင္ အေညွာင့္ထြက္လာမွ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါ။ မ်ိဳးေစ့ေအာင္ပါ့မလား။ ေျမကေကာင္းရဲ႕လားလို႔ အျမဲစိတ္ပူခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေျမေတြက နည္းနည္းမာေတာ့ စိတ္ပူရပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းကေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ေနစဥ္က အပင္စိုက္ဖို႔ သတိမရမိပါဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ ပန္းအိုးေတြ ေတြ႔ေတာ့လည္း စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ အခု ကိုယ္တိုင္ငွားေနတဲ့အိမ္မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး အပင္ေလးေတြ စိုက္လို႔ရတာရယ္၊ ကိုဇနိက သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာရယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အပင္စိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲလိုေတြးတတ္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္ မ်က္လံုးပြင့္ၿပီး သြားခ်င္လာတယ္။ ဟိုေငးဒီးေငးေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကို စက္ဘီးေတာင္ မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အပင္ေတြေငးသြားရင္ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။

ပန္းအိုးေတြ ေစ်းဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္၊ ဘယ္မွာ၀ယ္ရတာလဲဆိုတာကို အမတေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔စိုက္ခင္းေလးကိုပါ ဓါတ္ပံုပို႔ေပးတယ္။ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြပါ ၀ယ္လို႔ရတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ ပိစိေညွာင့္အပင္ေလးေတြကို ေန႔တိုင္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာလို႔ သတ္မွတ္လာတယ္။ အိမ္တိုင္းလည္း ပန္းပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးေတြမွာလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေျမႀကီးထုပ္ေလးေတြကလည္း ယန္း ၁၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ေျမၾသဇာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အပင္ေပါက္ပါ့မလားလို႔ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး။ ရက္လည္းမၾကာဘဲ အပင္ေတြကလည္း ဖြင့္ၿဖိဳးလွပါတယ္။ အခုမွအပင္ေပါက္ေလးေတြကို ကၽြန္မက အေတာ္သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖ၊အေမတို႔လို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ခိုင္မာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိေနတယ္။ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ရွိမေနဘူးဆိုရင္ အရာရာအတြက္ စိတ္ပူေနမလား၊ လြမ္းဆြတ္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တာေလးေတြ ရွင္သန္လာလို႔ ဂုဏ္ယူေနမလားဆိုတာ စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ