ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆးစစ္ျခင္း ႏွင့္ သြားေ၀ဒနာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာေလးရွိပါတယ္။ သြားနာ၊သြားကိုက္မ်ားျဖစ္ရင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မေနရဘူး၊ ေဆးခန္းသြားရတယ္။ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္က သြားနာရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ အရင္ကနားမလည္ခဲ့ဘူး။


တျခားႏိုင္ငံကို ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ေဆးမစစ္မေနရ စစ္ရပါတယ္။ ေဆး႐ုံေတြကို ေျပးရတာလည္း ေမာလို႔။ ေပးရတဲ့ပိုက္ဆံကလည္း ေနရာတိုင္း။ ရြာသာႀကီးေတာင္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေနျပည္ေတာ္မွာ တေန႔တည္းၿပီးတယ္ဆိုလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္မွတ္ရမယ္။ ေဟာက္ဆာဂ်င္မေတြကလည္း နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေငါက္တတ္ၾကတယ္။ အေမေျပာသလို စကားကို သာသာယာယာေျပာၾကပါ “သာသာေျပာလည္း ဒီစကား၊ နာနာေျပာလည္း ဒီစကား”တဲ့။ အဲလိုပါပဲ။ OG သြားစစ္တဲ့ေန႔က အဆိုးဆံုးပါ။ ဒီကုတင္ေပၚတက္ခိုင္းတာကို “တက္ ျမန္ျမန္တက္၊ ဒီဖက္က မတက္နဲ႔ လူထိုင္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ သြား ဟိုဖက္က တက္”လို႔ ေငါက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စေကာ္လာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္မည့္သူေတြ သူတို႔ေတာင္းသေလာက္ အလွဴေငြထည့္ထားတာ သူတို႔သိပါတယ္။ လူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္း လာလည္ဖူးတဲ့ တႏွစ္တည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔အေမတို႔လို နယ္ကလာတဲ့ လူႀကီးေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားဆက္ဆံမလဲ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့ေလ။

ေသြးစစ္တဲ့ေနရာမွာ လုိက္လုပ္ေပးတဲ့သူဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္တဲ့။ result ျမန္ျမန္လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကိုလည္း ေပးရမယ္တဲ့။ ဓါတ္မွန္ခန္း၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔က မွာေသးတယ္။ ဖလင္ေဆးတဲ့လူက ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ မေပးနဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ႔ဆိုလို႔ အဲဒီကုလားကို သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးခဲ႔ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ ေဆးစစ္ရတယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္က ျမန္တဲ့သူ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္တာနဲ႔ ၃ ရက္နဲ႔ အၿပီးသြားေတာ့ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ အတူလိုက္စစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၁ ရက္ ၿပီး ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ကၽြန္မေလာတိုင္း လိုက္ေလာရတာ ပင္ပန္းတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

စစခ်င္းေန႔မွာ ေသြးစစ္၊ ECG ၀င္၊ သြား အဲဒီ ၃ ခု ဆက္တိုက္သြားပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ မထိုးခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ကို ေက်ာက္ကပ္ဆီေျပးရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္ကုန္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက အခ်ိန္ကန္႔သတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက ေန႔သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ အေရျပား၊ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာေျပးရပါတယ္။ ေနလည္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုကို အေျပးသြားရျပန္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုမွာလည္း အထုေထာင္းခံရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးစစ္တုန္းကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ျပန္လာတဲ့ေန႔ဆို မ်က္ႏွာမေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔လည္း မရပါဘူး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္းကို အေစာႀကီးသြားရတယ္။ အဲဒီက ျမန္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးကို သြားရတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားရင္ မွီမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တကၠစီငွားရပါတယ္။ မိန္းကေလး၂ ေယာက္တည္း သြားရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တေနကုန္ေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္စက္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းပါတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔လမ္းတန္းတန္း မသြားဘဲ ကၽြန္မတို႔ဆီလာၿပီး သူ႔လာေတြ႔တာလားလို႔ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးေမးလို႔ သူငယ္ခ်င္းက အသံခပ္မာမာနဲ႔ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အလာပ သလာပ စကားေတြေျပာေနတာကို ၄ နာရီေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။

လိုတာေတြ မနက္ခင္းမွာ စစ္ၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ သြားေဆးခန္းကို ၃ ခါသြားရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကရွိတဲ့ သြားပိုးေပါက္ပိစိက ဘယ္တုန္းကမွ မနာ၊ မကိုက္ပါဘူး။ အဲဒါကို ျခစ္၊ ခ်ဲ႕လုပ္ရပါတယ္။ အေငါက္လည္း ခံရပါတယ္။ အသားလည္း နာ၊ အေငါက္လည္း ခံ၊ ပိုက္ဆံလည္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေပးရပါတယ္။ သြားဖာေပးလိုက္တာပါ။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးမွာ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးရံုက လက္မွတ္ရႏိုင္တာဆိုေတာ့ မလုပ္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ လက္မွတ္က အေရးႀကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူျပဳသမွ်ွႏုခဲ့ရပါတယ္။ အမတေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့လည္း အဲဒီဆရာလုပ္ေပးလိုက္တာ အေၾကာထိၿပီး အခု ႏႈတ္ခမ္းမွာ တခုခုဆို မသိေတာ့ဘူတဲ့။

ကၽြန္မသြားဖာေပးလိုက္တာကေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီး ၂ လေလာက္အၾကာမွာ ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီး အေခါင္းေပါက္အက်ယ္ပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ ေဆးခန္းလည္း မျပရဲပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္လို႔ ၾကားဖူးေတာ့ ေဆးခန္းျပဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းေနရာကေန တေန႔က်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေအာင္ နားထင္ေၾကာေတြပါ ကိုက္လာပါတယ္။ လူကလည္း အားေတြနည္းၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ကို မနည္းအားယူေနရပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး health insurance လည္း ရွိတာနဲ႔ သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဆရာက ၆ ခါလာရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ေတာ့မွာမို႔ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ၄ ခါနဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အပတ္စဥ္ သြားျခစ္တယ္။ ေဆးထည့္တယ္။ treatment ေပးတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ ညင္သာတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးပါ။ သြားျခစ္ေတာ့လည္း ျမန္မာမွာ ေသြးေတြထြက္တယ္။ တံေတြးေထြးခ်င္ရင္ အေငါက္ခံၿပီးမွ ေထြးရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ သူ႔အလိုလိုစက္နဲ႔ျခစ္ရင္း အညစ္အေၾကးေတြပါ စုပ္သြားတာ။ ဘာမွေတာင္ မျမင္မသိရပါဘူး။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းနာရင္ ငိုခ်င္လာေတာ့ ေဘးက အကူနာ့စ္က နာလား၊ နာလား လို႔ အျမဲေမးေပးေနပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေဆးကုလည္း ေစ်းသိပ္မႀကီးပါဘူးဆိုတာပါ။ ၄ ခါသြားျပၿပီး သြားဖာေပးလိုက္တာကို ယန္ ၂၁၀၀၀ က်ပါတယ္။ အဲဒါကို က်န္းမာေရးကဒ္ရွိေတာ့ ၃၅%ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ယန္း ၇၃၅၀ေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သြားေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေဘာင္ခ်ာကို မိတၱဴကူယူၿပီး ၃၅% ထပ္ၿပီး ဘဏ္မွာထည့္ေပးပါတယ္။ ယန္း ၂၅၇၃ ကို ၂ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရပါတယ္။ ကၽြန္မက်သင့္ေငြက ယန္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ အစစ အရာရာေစ်းကြာလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သြားေဆးခန္းျပတာ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္တဲ့သူမ်ား ေနမေကာင္းလည္း ေဆးခန္းသြားခိုင္းတယ္။ သြားမေကာင္းရင္ သြားေဆးခန္းသြားလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ေျပာမိေနေတာ့တယ္။ သြားနာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားဖူးေတာ့ သြားေဆးခန္းကို အျမန္သြားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျမင္မိေနတာပါ။ ဒီေန႔ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ အေကာင့္ထဲမွာ အရင္လက တင္ထားတဲ့ ယန္း ၂ ေထာင္ေက်ာင္၀င္ေနလို႔ သတိရၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

မဇနိ