မသိုးအလွျမတ္သကၤန္းလွဴၾကမယ္

မဇနိ
5 July 2008




၀ါဆိုလျပည့္ေန႔နီးလာၿပီဆိုေတာ့ ၀ါဆိုပန္း၊ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ဖို႔ အေမျပင္ဆင္ေလာက္ၿပီလို႔ သတိရမိပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ကထိန္သကၤန္း၊ မသိုးသကၤန္းကပ္လွဴၾကတဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလကိုလည္း သတိရမိသြားတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္ရင္ ကထိန္ပြဲေတြရွိေတာ့ ေစ်း၀ယ္သြားရတယ္။ ပေဒသာပင္သီးရတယ္။ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြေရာ အိမ္ရွိလူကုန္ပါမက်န္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ၾကပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး ရြာကအမေတြ မသိုးသကၤန္းယက္ၿပိဳင္ပြဲလာမွာဆိုေတာ့ ဂ်င္းေပါက္ေတြ ၀ယ္ရတယ္။ လက္ဖက္ႏွပ္ရတယ္။ အမေတြက ၁၄ ရက္ေန႔ည မသိုးသကၤန္းၿပိဳင္ပြဲလာမယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားလာရင္ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။



ကၽြန္မတို႔အေဒၚတို႕ရြာက အညာထည္အမ်ိဳးမ်ိဳးရက္လုပ္ပါတယ္။ တရြာလံုး ေကာင္မေလးေတြက ယကၠန္းအလုပ္ပဲ အားထားလုပ္ကိုင္ၾကေတာ့ လက္ကသြက္တယ္။ ခ်ည္ေစာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ျမန္မာလြယ္အိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္ပါတယ္။ အေမဆို ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က သူ႔အမေတြပို႔ေပးတဲ့ လံုခ်ည္ကသာ ထူထူထဲထဲရွိတာဆိုၿပီး အျမတ္တႏိုး၀တ္တာပါ။ အခုမွသာ အေမရယ္ ခ်ည္လံုခ်ည္ေတြက ထူေတာ့ ေလးလို႔ပါဆိုၿပီးေျပာမွ သိပ္မ၀တ္ေတာ့တာ။ အဲလို ယကၠန္းအဓိကထားတာရယ္ ဥကၠဌႀကီးက စည္း႐ံုးေရးေကာင္းတာရယ္ ရြာကလူညီတာရယ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ မသိုးသကၤန္းရက္ၿပိဳင္ပြဲဆိုရင္ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး ဆုရတယ္။ သူတို႔အေခၚေတာ့ ဘႀကီးသာဒိုးလို႔ သူႀကီးကို ေခၚသံၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီသူႀကီးကလည္း ခ်ည္ပုဆိုးအကြက္က်ဲႀကီး၀တ္လို႔ တိုက္ပံုအက်ီၤပင္နီေရာင္နဲ႔ ခ်ည္တဘက္ႀကီး ေခါင္းေပါင္လို႔။ ရြာက အိမ္ေထာင္သည္ထဲက ခ်မ္းခ်မ္းသာသာမိန္းမႀကီးေတြ သူတို႔က ယကၠန္းလည္း ႏိုင္နင္းတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီးေတြေပါ့။

မသိုးသကၤန္းကို တစ္ညထဲ အၿပီးရက္လုပ္ၿပီး မနက္အာရံုတက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဆက္ကပ္လွႈဒါန္းလို႔ ရက္မကူးတာေၾကာင့္ မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚတာပါ။ ကထိန္ခင္းတဲ့ေနာက္ဆံုးရက္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္မွာ အမွီဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္ တခုပါ။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ သီဟိုရ္ရွင္(ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။) ဘုရားပရ၀ုဏ္အတြင္းမွာ အဖြဲ႔ ၇ ဖြဲ႔အနည္းဆံုးေလာက္ ၀င္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ ၀ိသာခါ စင္ေတာ္၊ သုမနေဒ၀ီစင္ေတာ္စသည္ျဖင့္ နာမည္လွလွေလးေတြ ေပးၾကၿပီး ေနရာယူထားၾကပါတယ္။ မသိုးသကၤန္းၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြက အသက္ ၃၅ ပတ္၀န္းက်င္ေတြပါ။ အပ်ိဳႀကီးေခၚတဲ့ အသက္ ၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကလည္း ၄ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ ၂၅ ပတ္၀န္းက်င္ေတြက ၄ ေယာက္ေလာက္ပါပါတယ္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ ကေလးမေပါက္စေတြက ၄ ေယာက္ေလာက္ရယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ျမန္တဲ့သူက ၂ ေယာက္ေလာက္ပါရပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးသန္သန္မာမာက ၄၊ ၅ ေယာက္ပါေသးတယ္။

အေဒၚတို႔ရြာက ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕နဲ႔ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ကားစီးရတယ္ဆိုေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄ ရက္ေန႔ မနက္ဆိုရင္ သူႀကီးအိမ္ေရွ႕မွာ ကားႀကီး ၂ စီးနဲ႔ ယကၠန္းပစၥည္း အစံုအလင္တင္ၾက၊ လူစုၾကနဲ႔ တရြာလံုးဆူညံေနပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီပတ္၀န္းက်င္ဆိုရင္ ဘုရား၀န္းထဲေရာက္ၿပီး ေနရာျပင္ၾကဆင္ၾကလုပ္ပါတယ္။ အေဒၚတို႔ရြာနဲ႔ အဆက္အစပ္ ၿမိဳ႕ေနေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ညထမင္းတာ၀န္ယူတဲ့အိမ္က ယူတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကေတာ့ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ေတြ ပို႔ပါတယ္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆိုရင္ အစ္ကိုလာေခၚတဲ့ ဂ်စ္ကားစုပ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးတသိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလိုက္ၾကပါတယ္။ ညေန ၅ နာရီမွာ ပြဲစတင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ၄ နာရီေလာက္ဆို အားလံုးေနရာယူၾကတာနဲ႔ ၾကည့္မည့္သူေတြကလည္း အလွေတြျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြကလည္း ကိုယ့္ရြာအဖြဲ႔ကို အားေပးဖို႔ ၀ိသာခါစင္ေတာ္ေဘးမွာ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကပါတယ္။

ညေန ၅ နာရီထိုးခါနီး ၁၅ မိနစ္အလိုေလာက္ဆိုရင္ တာ၀န္က်ရာေနရာအသီးသီးမွာ ေနရာယူေနၾကပါၿပီ။ ၅ နာရီထိုးတာနဲ႔ အႀကီးအမွဴးလူႀကီးမ်ားက စည္ေတာ္တီးၿပီး အခ်က္ေပးပါတယ္။ ဆိုင္းေတြ၀ိုင္းေတြကလည္း တက္တက္ႁကြႁကြ အားေပးေနပါတယ္။ တညလံုးလည္း အဆက္မျပတ္ နာမည္ႀကီးဆိုင္း၀ိုင္းေတြနဲ႔ အားေပးေနၾကပါတယ္။ ဘုရား၀န္းထဲမွာေတာ့ ေျခခ်စရာေတာင္ ေနရာမရွိေအာင္ လူေတြျပည့္သိပ္ေနပါတယ္။ ၀ိသာခါစင္ေတာ္၀န္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာအတြင္းမွာ လက္နဲ႔ လြန္းထိုးရတဲ့ လက္ယကၠန္းစင္အပု ၅ စင္၊ အ၀တ္ခ်ဳပ္စက္ ၂လံုး၊ ခ်ည္ဆိုးရန္ မိုးၿပဲဒယ္တင္ထားေသာ မီးဖို၊ ရဟတ္၊ ရစ္စတာေတြနဲ႔ ေနရာယူထားပါတယ္။ ပါ၀င္ၾကမည့္သူေတြက ရြာထြက္ခ်ည္ထည္လံုခ်ည္၊ အက်ီၤေတြကို ဆင္တူ၀တ္ဆင္ထားပါတယ္။ အပ်ိဳမေတြကေတာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ စပယ္ပန္းကံုးေတြကို ေဖြးေနေအာင္ပန္ထားၾကပါတယ္။ စပယ္ပန္းေတြကလည္း ရြာကသီကံုးၿပီး ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ ထုပ္လာၾကတာပါ။ ဖ်ာၾကမ္းေတြခင္းထားတဲ့အေပၚမွာ ၀ါေပါက္ေတြျဖန္႔ခင္းထားပါတယ္။

ပြဲစတာနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳ ၅ ေယာက္ေလာက္က ၀ါေကာက္ျခင္းလုပ္ငန္းကို စတင္ပါေတာ့တယ္။ သြက္လိုက္တဲ့လက္ေတြက ဇယ္စက္သလို ခဏခ်င္းၿပီးသြားပါတယ္။ ရလာတဲ့၀ါဂြင္းကို ၀ါႀကိတ္၊ ဗိုင္းေတာင့္လုပ္တဲ့အဆင့္ေတြကေတာ့ တကယ္ရက္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ခ်န္လွပ္ၿပီး ဗိုင္းငင္တဲ့အဆင့္ကို ေက်ာ္လိုက္ပါတယ္။ အဆင္သင့္ဗိုင္းေတာင့္ေတြကေန ရစ္နဲ႔ ဗိုင္းငင္ပါတယ္။ ရြာသူေပါက္စကေလးေတြက ဗိုင္းငင္တဲ့ေနရာမွာ ၿပိဳင္စံရွားပါ။ အျမန္ၿပီးေစဖို႔ ဖင္ခ်မထိုင္ဘဲ ဒူးေထာက္လ်က္ ဗိုင္းငင္ပါတယ္။ ခ်ည္ထြက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လက္သြက္တဲ့သူေတြကို ေရြးေခၚလာတာပါ။ ဗိုင္းငင္တဲ့ေနရာကထြက္လာတဲ့ ခ်ည္၀င္ေတြကို ခ်ည္ေသ့တဲ့သူက ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ ၾကားက ခ်ည္၀င္ေတြကို အားတဲ့လူက ခ်ည္ေသ့တဲ့ဆီ ပို႔ေပးေနတယ္။ သူႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း အားမလိုအားမရ ၀င္ကူေနတာလည္းရွိရဲ႕။ ဟိုေအာ္ရ ဒီေငါက္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ မိုးလင္းရင္ သူႀကီးခမ်ာ အသံမထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ရာမွာလည္း အမွန္ကန္ဆုံး၊ အသန္႔ရွင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အကဲျဖတ္ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက အဆက္မျပတ္လွည့္လည္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဗိုင္ေတာင့္ကေန ဗိုင္းငင္း၊ ခ်ည္ေသ့ၿပီးမွ ခ်ည္ခင္ရလာတဲ့ အဆင့္မွာ အခ်ိန္အေတာ္အတန္ေပးရတဲ့အတြက္ အဆင္သင့္ခ်ည္ခင္ေတြနဲ႔ အစားထိုးတာေတြရွိတတ္လို႔ပါ။ အျဖဴစင္ဆုံး အသန္႔ရွင္းဆုံး မသိုးသကၤန္းစစ္စစ္ျဖစ္ေစရန္အတြက္ လူႀကီးမ်ားက ေစာင့္ၾကပ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ခ်ည္ေသ့လို႔ရလာတဲ့ ခ်ည္ခင္ေတြကို ကိုကိုကာလသားတို႔ မီးဖိုေပၚမွာမိုးၿပဲဒယ္ႀကီးထဲမွာ ခ်ည္ဆိုးပါတယ္။ ဗိုင္းငင္တဲ့လူက ဆက္ငင္၊ ခ်ည္ေသ့တဲ့သူကေသ့၊ ခ်ည္ဆိုးတဲ့သူကဆိုးနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ လုပ္ေနရပါတယ္။ ဆိုင္း၀ိုင္းသံတညံညံ၊ လက္ခုပ္သံတေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ့သူေတြကို အားအင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ခ်ည္ေသ့ေနတဲ့လူက ရဟတ္ေလးမ်ား တခုခုပ်က္သြားရင္ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြမွာ “ဟာ၊ ဟင္”ေတြျဖစ္ရပါတယ္။ ခ်ည္ဆိုးရာကရလာတဲ့ ခ်ည္ခင္ေတြကို ခ်ည္စာတင္ရေတာ့မွာပါ။ မိန္းမႀကီးေတြက ဆန္ကြဲကိုခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ေရာၿပီး ေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ေျခေထာက္နဲ႔နင္းရပါတယ္။ ဒါကလည္း ခ်ည္စာတင္ကြ်မ္းက်င္တယ္လို႔ နာမည္ရွိတဲ့သူကလုပ္မွ ခ်ည္စာေကာင္းပါတယ္။ ခ်ည္စာေကာင္းမွ ယကၠန္းရက္တဲ့ေနရာမွာ ခဏခဏမျပတ္မွာပါ။ ခ်ည္စာတင္ၿပီးတဲ့ခ်ည္ေတြကို ျဖန္႔ၿပီး ယကၠန္းရွည္ရပါတယ္။ ယကၠန္းရွည္တယ္ဆိုတာ အထည္ရက္ဖို႔ အတိုင္ခ်ည္ရေအာင္လို႔ပါ။ ရလာတဲ့ အတိုင္ခ်ည္ေထြးႀကီးကို ရက္သြားမွာ ေကာ္စီေကာ္ရပါတယ္။ ဟိုဖက္ကခ်ည္ပင္ ဒီဖက္ေရာက္ေအာင္ ေကာ္စီေကာ္ၿပီးရင္ေတာ့ ယကၠန္းစတင္ရက္လို႔ရပါၿပီ။

တေယာက္က ရက္လုပ္ေနရင္ တေယာက္က ေနာက္ကခ်ည္ေထြးႀကီးကို ရွင္းေလးေပးေနပါတယ္။ ခ်ည္ေတြ မျပတ္ေအာင္ရွင္းေပးရတာပါ။ လြန္းက်ရင္ အနားမွာေစာင့္ေနတဲ့သူက အဆင္သင့္တျခားလြန္းေပးပါတယ္။ တေယာက္လက္အံေသသြားရင္ ေနာက္တေယာက္က အစား၀င္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ည ၁၂ နာရီေလာက္မွာ ဗိုင္းငင္တာ ရက္ေဖာက္ေယာက္တာေတြ အားလံုးလက္စသိမ္းၿပီးလို႔ ရက္လုပ္ျခင္းတခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ သူႀကီးကလည္း ဂ်င္းသုပ္ေလးစားလိုက္ ဟိုလူ႔ေအာ္လိုက္ ဒီလူ႕ေအာ္လိုက္ေပါ့။ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြကလည္း တျခားစင္ေတာ္ေတြကို သြားၾကည့္ရေသးတယ္။ ဘယ္စင္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္ၿပီးၿပီနဲ႔ ၾကည့္ရတာ ေမာလွပါတယ္။ ခ်ည္ဆိုးပါလာတဲ့ ကိုရင္သာေအးကလည္း ယကၠန္းရက္ေနတဲ့ မေရႊမိကို ေခ်ာင္းရတာေရာ ၿပီးေစခ်င္တာေတြေရာနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းမွာ ေခၽြးျပန္ေနပါတယ္။ မနက္ ၄ နာရီအာ႐ံုမတက္ခင္ ေနာက္ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ ၂ နာရီေလာက္ဆိုရင္ တခ်ိဳ႕စင္က အထည္ရေနပါၿပီ။ စက္ခ်ဳပ္တဲ့သူက ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေငြလင္ဗန္းႀကီးနဲ႔ စင္ေတာ္ေရွ႕မွာ ႁကြားထားပါၿပီ။ မနက္ ၃ နာရီပတ္၀န္းက်င္ဆိုရင္ စင္ေတာ္အသီးသီးေရွ႕မွာ သကၠန္း ၁ စံု၊ ၂စံုရေနၾကပါၿပီ။ ပထမရတဲ့ ၀ိသာခါစင္ေတာ္ေခၚ အေဒၚတို႔ရြာက စင္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ၀န္းက်င္ဆို အားလံုးၿပီးစီးလို႔ အကဲျဖတ္လူႀကီးေတြက ေငြလင္ဗန္းလာယူသြားပါၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားကို ကပ္လွဴတာေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီးရင္ေတာ့ လျပည့္ေန႔မနက္မွာပဲ ဆုေပးပြဲေတြ က်င္းပေပးပါတယ္။ ဆုရတဲ့ရြာက သူႀကီးကေတာ့ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ ဆုဖလားတက္ယူပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔လို ေငးေမာအားေပးတဲ့လူေတြကလည္း ဆုေပးပြဲၿပီးမွ အိမ္ျပန္ၿပီး အေမခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းပူပူေလးစား အိပ္ယာ၀င္လိုက္ၾကတာ ညေနေစာင္းမွ အႏိုင္ႏိုင္ႏိုးၾကပါေတာ့တယ္။

မဇနိ