လူဆိုးကေလး

အန္တြန္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕ အတိုေနာက္တပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ Злой мальчик မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)က စာေတြကို အစုံေရးပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ဘဝအျမင္ေတြကို ေရးသလို၊ ဖတ္လိုက္ရင္ ၿပဳံးေပ်ာ္သြားေစတဲ့ စာမ်ိဳးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ တခါတေလၾကလည္း ဆရာ ဦးေအာင္သင္းေျပာတဲ့ ရယ္စရာ ေမာစရာ ဆိုသလို၊ ရယ္စရာ ၿပဳံးစရာေတြေနာက္က ရင္ေမာစရာေတြလည္း ပါေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ သူ ၁၈၆၀ မွာေမြးၿပီး ၁၉၀၄ မွာ ဆုံးသြားပါတယ္။ အခုအပုဒ္က ၁၈၈၃ မွာေရးထားတာပါ။ အခု ၂၀၀၈ ဆိုရင္ ဒီစာေရးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၅ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလွၿပီ ဆိုေပမယ့္ သူ႔စာေတြက အခုေခတ္ဖတ္လည္း ေရွးက စာလို႔ မထင္ရပါဘူး။

အခုအပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးကို ေနရာ ေျပာင္းေပးထားပါတယ္။ မတရားရာ ေရာက္မွာ စိုးလို႔ပါ။



လူဆိုးကေလး


႐ုပ္ရည္ေျပျပစ္ေခ်ာေမာတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ ေမာင္လုံးနဲ႔ အပ်ိဳကေလး မျဖဴ ႏွစ္ေယာက္သား ျမစ္ေဘးကို ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ထိုင္ခုံရွည္ေပၚမွာထိုင္ၾကပါတယ္။ ခုံတန္းရွည္က ျမစ္ဘက္ကမ္းမွာရွိၿပီးေတာ့ ေဘးတဝိုက္က သစ္ပင္ၿခဳံေတြနဲ႔ ကြယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး သူတို႔ကို ငါးေတြက လြဲၿပီး ဘယ္သူက မွ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။

- ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတာ ဝမ္းသာတယ္ကြာ။
ကိုလုံးက ေဘးဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေငးရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
- မင္းေလးကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ရွိေနပါတယ္ မျဖဴရယ္။
- မင္းကေလးကို စၿပီး ျမင္လိုက္တယ္ဆိုကတည္းက ငါ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတယ္၊ ႐ိုးသားႀကိဳးစားတဲ့ ငါ့ဘဝတခုလုံးကို ေပးအပ္ရမယ့္သူ၊ ငါ့ဘဝရဲ႕ ထိပ္ထားဟာ မင္းပဲ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ျမင္ျမင္းခ်င္းကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိတာပါ။ ငါ့မွာ ေမတၱာေရာင္ျပန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမ်ား ရွိႏိုင္မလားဆိုတာကို ေျပာျပပါကြယ္။

အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုေမာင္လုံးက မျဖဴလက္ကေလးကို ဆြဲယူၿပီး၊ ေပြ႕ဖက္အနမ္းေတြ ေဝေနၾကပါတယ္။
အဲသေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာ တစ္ဘဝလုံးမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းပန္းေတြေဝေနတုန္းမွာပဲ ရယ္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ျမစ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေလာ့ ဘုရားေရ… သူတို႔နဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာ ေရထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနပါတယ္။ သူက ေမာင္လူေအးပါ။ မျဖဴရဲ႕ ေမာင္ အငယ္ဆုံးေလး။ သူက မျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ညစ္က်ယ္က်ယ္အၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေနတာပါ။

- ဟဲ ဟဲ ေမႊးေမႊးေတြ ေပးေနၾကတာေပါ့ေလ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္လား၊ ေျပာတာေတြလည္း အကုန္ၾကားတယ္၊ အားလုံးကို အေမ့ကို ျပန္ေျပာမယ္။

- ငါက မင္းကို လူ႐ိုးလူေကာင္းေလးလို႔ ထင္ေနတာ။ သူမ်ားကို ေခ်ာင္းၾကည့္တာ၊ ကိုယ့္ကို ေျပာတာ မဟုတ္တာေတြကို ခိုးနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာေတြက မေကာင္းဘူးကြ။ မင္းကို လူေကာင္းေလးလို႔ထင္ထားတာ..
ကိုေမာင္လုံးက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး မ်က္ႏွာနီႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

- ဒါဆို ပိုက္ဆံေပးေလ..ျပန္မတိုင္ဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ျပန္ကိုတိုင္မွာ။

ကိုေမာင္လုံးတစ္ေယာက္လည္း အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံကို ထုတ္ၿပီး ေမာင္လူေအးကိုေပးရရွာပါတယ္။ ေမာင္လူေအးက ပိုက္ဆံကို စြတ္ကနဲ႔ယူ၊ ျမစ္ထဲကို ဝုန္းကနဲ႔ ခုန္၊ ေရကူးၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ မျဖဴတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း အဲဒီေန႔မွာ အနမ္းပန္းေတြ ထပ္မေဝႏိုင္ရွာဘူးေပါ့။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကိုေမာင္လုံးက ေမာင္လူေအးဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေရာင္စုံခဲတံေတြ၊ ေဘာလုံးေတြ ဝယ္လာေပးရသလို၊ အမႀကီး မျဖဴကလည္း သူ႔ေက်ာင္းလြယ္အိပ္ကေလး ေမာင္လူေအးကို ေပးရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း အဲဒီကေလးဆိုးကေလးကို လက္ေဆာင္ကေလးေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာဖို႔ရတယ္။ လူဆိုးကေလး ေမာင္လူေအးက ရမွန္းသိေတာ့ ပိုလိုခ်င္၊ ခဏခဏေခ်ာင္းလုပ္လာပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာသြားသြား အဲဒီေကာင္က ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တေႏြလုံးေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္းလိုက္၊ အေမ့ကို တုိုင္ေျပာမယ္ေျပာလိုက္၊ လိုခ်င္တာေတြ ေတာင္းလိုက္လုပ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး နာရီဝယ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလို႔ ခ်စ္လွ်က္နဲ႔ ကံဆိုးေနသူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဝယ္ေပးရတာေပါ့။

တစ္ခါ ညေနစာစားေနတုန္း ေမာင္လူေအးက အက်ယ္ႀကီးထရီၿပီး ကိုေမာင္လုံးဘက္လွည့္ၿပီး
- ဟဲ ဟဲ ေျပာလိုက္ရမလား။ ဘယ္လိုလဲ..

ကိုေမာင္လုံးခမ်ာ မ်က္နာႀကီး ရဲခနဲျဖစ္သြားသလို၊ မျဖဴလည္း ရွက္လို႔ ထမင္းစာပြဲကထၿပီး အခန္းထဲ အျမန္ ေျပးဝင္သြားေလရဲ႕။

မျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ၾသဂတ္(စ)လကုန္အထိ ကိုေမာင္လုံးက မျဖဴကို လက္ထပ္ခြင့္ မေတာင္းမျခင္း ဒီလိုအေနအထားႀကီးနဲ႔ ေနၾကရပါတယ္။ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးေန႔တစ္ေန႔ေရာက္လာပါၿပီ။ ေမာင္လုံးက မျဖဴ႕မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူခြင့္ရတာနဲ႔ ေမာင္လူေအးကို ရွာဖို႔ ပန္းၿခံထဲ ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ေမာင္လူေအးကို ေတြ႕လည္းေတြ႕ေရာ ကိုေမာင္လုံး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲလာတယ္၊ မျဖဴကလည္း အေပ်ာ္နဲ႔ ေျပးလာ ေမာင္လူေအးေလးရဲ႕ က်န္တဲ့ နားတစ္ဖက္ကို ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေပၚ ပီတိေတြ ျဖာေနသလို၊ ေမာင္လူေအးေလးခမ်ာ နာလြန္းလို ေအာ္ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
- အကို အမတို႔ရယ္၊ ေနာက္ေနာင္က် မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေမာင္လုံးႏွင့္ မျဖဴ သည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲရသည့္ေန႔ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာေန႔ မရွိပါဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။


နာမည္ရင္းမ်ား

ေမာင္လုံး - အီဗန္ အီဗန္ႏိုဗိ(ခ်္)
မျဖဴ - အန္နာ ဆယ္မ်ိဳႏိုဗာ
ေမာင္လူေအး - ကိုးလ်ာ