မီးပြိဳင့္

အခုစာေရးဆရာ Фазиль Искандер(ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္) က Abkhazia တြင္ ၆၊မတ္လ၊၁၉၂၉ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕စာတပုဒ္ကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွ သင္ခဲ့ဖူးလို႔ အင္တာနက္မွာ လိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ အခုဘာသာျပန္လိုက္တဲ့ အတိုတပုဒ္နဲ႔အတူ သူရဲ႕အျခားစာေတြလည္းကိုပါ ေတြ႔ပါတယ္။ အျခားစာေတြကိုလည္း ေနာက္အလ်င္းသင့္ရင္လည္း ဘာသာျပန္ပါဦးမယ္။ သူဟာ စာေပဆုမ်ားစြာရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမာ္စကိုမွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။



မီးပြိဳင့္
ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္


အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဂ်ာမန္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝင္အနည္းငယ္ပါတဲ့ ရုရွားကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ တည္းခိုတဲ့ ဟိုတယ္ကေလးကို ညမိုးခ်ဳပ္ေနာက္က်ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမကို ျဖတ္ကူးမယ္ဆိုေတာ့ မီးပြိဳင့္က အနီေရာင္ျပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လမ္းမေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ကားမွ မရွိေတာ့ လမ္းကို ျဖတ္ကူးၾကမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတြက လမ္းကူးဖို႔လုပ္ေတာ့ ဂ်ာမန္တခ်ိဳ႕ဆီက လမ္းကူးမွာကို မႀကိဳက္တဲ့အသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚမွာ မီးစိမ္းကို ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကားတစီးမွမရွိဘဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။

အဲဒါက ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဟိုးအနိမ့္ဆုံးမွာရွိေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရးႀကီးအဆင့္အတန္းမွာ ရွိေနတာလား။ ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားက ဖြင့္ေျပာမထားတဲ့ အမ်ားဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္လိုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူးလား။

ျပည္သူေတြက မလိုက္နာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က လိုက္ၿပီးျဖည့္စည္းေပးရမဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေစာင့္မၾကည့္ေပမယ့္လည္း ျပည္သူေတြက လိုက္နာျဖည့္စည္းရမယ့္ ကိစၥေတြလည္းရွိပါတယ္။

ျပည္ႀကီးသားပီသတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ေဆးလိပ္အစီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ့္အလုပ္ကေတာ့ သိပ္မကြာေဝးလွတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ထားေပးရမွာ မဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္မွ ျပည္သူတစ္ေယာက္က သူ႔ပုဂၢလိက အက်ိဳးအတြက္ ရဲေတြေစာင့္မေနေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေသာက္ၿပီးသား စီးကရက္ ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတတ္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကေတာ့ လမ္းမေပၚရဲေတြ ခ်ထားတာထက္ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ပိုၿပီးခ်ထားေပးမယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္။ အဲဒါမွသာ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အလုပ္ပါ။

အဲဒါက ဘယ္လို စျဖစ္လာမွာလဲဆိုရင္ အထက္ကေန ေအာက္ကို၊ ေအာက္ကေန အထက္ကို ဆိုသလို တခ်ိန္တည္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့ ဥပမာတခုေျပာၾကည့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အားလုံးအတြက္ ျမင္သာထင္သာအရွိဆုံးတခုကေတာ့ (ဂ႐ုတစိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကို ႐ႈျမင္ၾကလိမ့္မယ္။) ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာပါပဲ။ ျပည္သူေတြက အာဏာကို႐ႈျမင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကို ဘာေတြျပန္ေျပာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ - "ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မခိုးၾကဘူး။ ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မလိမ္ညာၾကဘူး။ ၾကည့္စမ္း မေန႔က မွားခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔မွာ (ေနာက္ႏွစ္မွ မဟုတ္ဘူး) မေန႔က မွားခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံမယ္။ ကိုယ့္ေဆးလိပ္ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံဆီကို သယ္သြားၾကေရာ။"

မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။