ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းဟင္း

မဇနိနဲ႔ က်ေနာ္ အခုရက္ပိုင္းေလးမွာ အလုပ္ေတြက နည္းနည္းေလး႐ႈပ္ေနေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဖက္ကို မလွည့္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္မရွိေတာ့ အလည္လာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အားလည္းနာမိတယ္၊ အလည္လာလို႔ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အားနာရတဲ့သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုအန္ဒီပါ။ သူ႔ ဝီရွီမီမွာ က်ေနာ္တို႔ဘေလာ့အတြက္ ရွယ္ယာသုံးေနရာေပးထားေတာ့ ကိုယ္က အခုအခ်ိန္ ပို႔စ္မတင္ႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲက အားနာေနတာပါ။ တဆက္တည္းပဲ အကယ္ဒမီေပး(မခင္ဦးေမ စတိုင္နဲ႔ေျပာတာပါ)တဲ့ ကိုအန္ဒီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က မဇနိလုပ္စားျဖစ္တဲ့ ဟင္းေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။


ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းဟင္း

ပထမဆုံး ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းကို ေရးစင္ေအာင္ေဆးပါတယ္။ ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းထဲကို ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေထာင္းထားတာရယ္၊ ငံျပာရည္ ဆႏြင္းမႈန္႔အနည္းငယ္ရယ္ ထည့္နယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရျမွဳပ္ေလာက္ရုံထည့္ျပဳတ္ပါတယ္။ ေရခန္းသြားၿပီဆိုရင္ မီးဖိုေပၚက ခ်ထားလိုက္မယ္။ ငရုတ္ပြသီးကို ေလးစိပ္ စိပ္ထားပါတယ္။ ပဲသီးကို အေနေတာ္ေလးေတြ သင္ထားလိုက္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္ေအာင္ ဆီပူပူမွာ ထည့္လွိမ့္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္ရင္ ျပဳတ္ထားတဲ့ ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းကို ထည့္ေမႊပါတယ္။ ငရုတ္ပြသီးရယ္၊ ပဲသီးရယ္ကိုထည့္၊ ခပ္ဖြဖြ ေမႊၿပီး ေရစပ္စပ္ေလး ထည့္ခ်က္လိုက္ပါတယ္။ ေရအေတာ္အသင့္ ခမ္းလို႔ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရရင္၊ နံနံပင္ေလးခပ္ၿပီး ခ်လိုက္လို႔ရပါၿပီ။ ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းျပဳတ္တုန္းက မ်ားတယ္ဆိုရင္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အေတာ္အသင့္ခြဲထားၿပီး က်န္တာကို ပါးပါးေလးေတြ လွီးပါတယ္။ ဆီမွာ ထည့္ေၾကာ္ၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴေလးပါအုပ္လိုက္ပါတယ္။ အစပ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ငရုတ္သီးအၾကမ္းမႈန္႔ပါထည့္ၿပီး ႂကြပ္ႂကြပ္ေလးေၾကာ္ထားလိုက္ရင္ ရက္ရွည္ထားလို႔ရပါတယ္။ မနက္အေစာ ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ တြဲစားသလို၊ ေရေႏြးေလးနဲ႔လည္း ျမည္းလို႔ရပါတယ္။

Read more...

သူတို႔ဓေလ့

ေမာင္ေလးလာရင္ ကိုယ္ေနရတဲ့အခန္းက်ဥ္ေလးကို ဘယ္လိုေျပာမလဲလို႔ စိုးထိတ္မိေနတယ္။ သူကလည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကိုေျပာပါတယ္ “မမအခန္းကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေနာ္” တဲ့။ ဒါေတာင္ အေမမျမင္ေသးလို႔။ အေမသာသိရင္ “ညည္းတို႔အခန္းကလည္း အသက္ရႈၾကပ္လိုက္တာေအ”၊ “ငါ့ကို ျပန္ပို႔ပါ” လို႔ ေျပာေပလိမ့္မည္။ အေမက ရန္ကုန္ကို အလည္ေခၚရင္ သိပ္မလာခ်င္ဘူး။ “ညည္းတို႔ ရန္ကုန္က မ်က္စိရႈပ္၊ နားရႈပ္တယ္ေအ” လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ညဆို ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အညာက အိမ္ေလးမွာပဲ အေမက ေပ်ာ္တယ္ထင္ပါ့။ ငယ္ငယ္က မဇနိလည္း အိမ္ေလးကို သိပ္ခင္တြယ္တာပါ။ မိသားစုအိပ္ခန္းေလးကိုပဲ ဘယ္ေတာ့မွခြဲမသြားဘူးလို႔ ခဏခဏေျပာမိတယ္။


ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ အညာဆိုတာ တကယ့္ကို အညာပိုစစ္ပါတယ္။ အေဒၚတို႔ရြာက အိမ္ဝိုင္းေတြက အက်ယ္ႀကီးေတြ။ အဲဒီအဒၚက ကၽြန္မတို႔အိမ္ဆို သူ႔ညီမကို သတိရေပမယ့္ မလာခ်င္ပါဘူး။ သူကလည္း အသက္ရႈၾကပ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးကေန ကားနဲ႔သြားရင္ (၁၂)နာရီေလာက္ သြားရတယ္။ အညာေနကပူေတာ့ ကားေတြညဖက္ပဲ ေမာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကေန ညေန(၄)နာရီေလာက္ စထြက္ရင္ အေဒၚတို႔ရြာကို မိုးမလင္းတလင္း ေရာက္တယ္။ လမ္းမွာလည္း ထမင္းဆိုင္ေတြက ထမင္းသုပ္နာမည္ႀကီးေတာ့ စားေကာင္းတယ္။ အကိုေတြက ကားသမားေတြမလို႔ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ ရွယ္စားရတာေပါ့။ သူတို႔ဆီက ထမင္းဆိုင္ေတြက ကားပိုင္၊ ကားဒရိုင္ဘာေတြကို ပိုက္ဆံမယူပါဘူး။ စားပြဲဝိုင္းမွာ ဟင္းမ်ိဳးစံုသီးသန္႔လုပ္ေပးတဲ့အျပင္ ၾကက္သားသုပ္ကိုလည္း ရွယ္သုပ္ေပးတာပါ။ ကားသမားဆိုေတာ့ အျမည္းေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ပါလာရင္ အကိုက “ၿမိဳ႕က က်ေနာ့္ညီမ ပါလာတယ္ေနာ္” လို႔ ဆိုင္ကို အသိေပးလိုက္တာနဲ႔ ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္ပူပူေလးပါ အဆစ္ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒီရြာေလးက ထမင္းဆိုင္ေတြ နာမည္သိပ္ႀကီးသကိုး။ ၿမိဳ႕ကလူငယ္ေတြဆို စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ရက္လိုမ်ိဳး ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အေပ်ာ္သြားစားၾကတာလည္း အဲဒီဆိုင္ေလးေတြဆီပါ။ နာမည္ႀကီးဆို ၾကက္သားသုပ္က ပူစီနံလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးစိမ္းေတြနဲ႔ စားလို႔အေတာ္ေကာင္းတာ။ အေဖကေတာ့ အဲဆိုင္ေတြမွာ မစားေတာ့ပါဘူး။ စားတဲ့သူမ်ားေတာ့ တခါတေလ ၾကက္ေတြက ကိုယ့္ေျခေထာက္ေအာက္ကေန ထြက္ေျပးေနတာတဲ့။ လိုက္သတ္ေနလို႔ေလ။ အေမအတြက္ေတာ့ ရြာကအျပန္မွာ ၾကက္သားသုပ္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းနဲ႔ မုန္႔ပ်ားသလက္ မေမ႔ေအာင္ ဝယ္သြားရပါတယ္။

ထမင္းစားနားၿပီးရင္ ကားကိုဆက္ေမာင္းတာ မနားတမ္းေမာင္းမွ မနက္မလင္းခင္ ရြာကို ေရာက္တာကိုး။ ေခ်ာင္းေရမ်ားက်ေနရင္ ကားကူးရတာ ခက္ေသးတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ ေျခာက္ကမ္းပါးေတြနဲ႔ အသည္းတထိတ္ထိတ္။ ရြာထိပ္က ကားသံၾကားရင္ အေဒၚတို႔အိမ္က မီးထြန္းၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ မီးစက္ေမာင္းရတာဆိုေတာ့ လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ႏိႈးရတာပါ။ တခါက မွတ္မွတ္ရရ အကိုေတြက ကက္ဆက္အသစ္ႀကီးဝယ္လာတာ။ “ေမးပါရေစ အေမေရ ဘာေမးခ်င္လို႔လဲ ဘာသိခ်င္လို႔လဲ” ဆိုတဲ့ သံခ်ပ္အေခြေပၚကာစ အဲဒီသီခ်င္းႀကီးကို ကက္ဆက္အသစ္နဲ႔ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကားဝင္သြားတာ မနက္မလင္းခင္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ရြာမွာ လူမမာတေယာက္ကလည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ သူေတာ့ဆံုးရွာၿပီေပါ့။ ေနာက္ေန႔မွာ အကိုေတြ အဆူခံရေတာ့တာ။ အကိုဝမ္းကြဲေတြ (၆) ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ကားလည္းရွိတယ္ဆိုေတာ့ ရြာမွာေတာ့ စူပါေပါ့။ အကိုတေယာက္က အသားျဖဴျဖဴ၊ ဗီဇကလည္းပါေတာ့ ရည္းစားတအားမ်ားတာ။ “ေနညိဳခ်ိန္ေန႔ကူးရင္ မ ဆီက ျပန္စာေလးကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ အဆံုးသတ္ပါတာ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတပံုစံထဲစာကို ရြာကေကာင္မေလး၊ ၿမိဳ႕ကေကာင္မေလး၊ ေနာက္ဆံုး သူ႔စာသင္ေပးတဲ့ဆရာမပါမက်န္ လိုက္ေပးတတ္တယ္။ တညတည္း ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို ခ်ိန္းေတြ႔တတ္တဲ့ အကို။ သူတို႔ရြာနဲ႔ သူတို႔ဓေလ့ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အမဝမ္းကြဲက ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က ၿမိဳ႕ကိုလာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ။ တေယာက္က အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိေတာ့ သႀကၤန္တြင္းဆို တျခားရြာေတြက ကာလသားေတြပါ ေရလာေလာင္းၾကတာ။ အေဒၚေတြ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္ စကားနည္းၿပီး ခပ္ေအးေအးေနတဲ့ အကိုတေယာက္ကို ႏွမေတြအေစာင့္ထားခဲ့တယ္။ ေရပံုးကိုယ္စီနဲ႔ ကာလသားေတြလာရင္ ေရာက္ရာေနရာကေန ဝုန္း ဒို္င္းေျပးၿပီး ပုန္းရတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ဝါထည့္ထားတဲ့ ယိုင္ေတြရွိေတာ့ အဲဒီထဲ ဝင္ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တားမရဘူး အိမ္ေပၚထိတက္ရွာတာကိုး။ တက္ရွာလို႔မိရင္ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ေရဝိုင္းေလာင္းတာ။ ဝါဂြမ္းပံုထဲဆို ေလာင္းလို႔မရပါဘူး။ တခါတေလ အခန္းကို မင္းတုန္းခ်ထားရင္ ဝိုင္းတြန္းၾကလို႔ မင္းတုန္းေတြလည္း ပ်က္ရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မေတြ႔ရင္ ေတြ႔တဲ့ကၽြန္မကို ေလာင္းသြားတာ။ ကၽြန္မက ကေလးဆိုေတာ့ ညိဳျမလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အျမဲမိတာပါပဲ။ အမအၾကီးက ဘယ္မွမထြက္ဘဲ မာနလည္းႀကီးေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္။ အမအငယ္က ေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ ရြာမွာ စူပါစတား။ သူကစြာေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဥကၠဌသမီးေတြဆိုတာ ရြာမွာ နာမည္ႀကီးကိုး။ အမေတြက အသားအေရဝင္းဝင္းေလးေတြနဲ႔ လွၾကတယ္။ သူတို႔ရြာက ေရခံေျမခံေကာင္းလို႔ ရြာသူေတြက လွတာလို႔ အေမကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔က ၿမိဳ႕သူသာေျပာတာ ရြာသြားရင္ ရွက္ေတာင္ရွက္တယ္ အသားမဲလို႔ေလ။

သူတို႔ဆီက သၾကၤန္တြင္းမွာ ဘယ္သူ႔ကိုျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေပၚထိေရတက္ေလာင္းလို႔ ရတယ္။ ညလည္း ေလာင္းလို႔ရတယ္။ အပ်ိဳေတြရွိတဲ့အိမ္ေတြမွာ ညဆိုေရေလာင္းေတြနဲ႔ ဆူညံေနတာ။ စကားနည္းတဲ့အကိုက ေရေလာင္းေတြလာရင္ အထူးမေျပာရေအာင္ ကိုက္တတ္တဲ့ေခြးကို ႀကိဳးေျဖေပးထားၿပီး သူကအိမ္ေအာက္မွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တယ္။ ေရေလာင္းေတြမွာ အကိုေခြးၾကည့္ေပးအံုးလည္း မေျပာရဲ၊ အိမ္ေပၚတက္မယ္ျပင္ေတာ့လည္း ေခြးက ကိုက္မယ္တျပင္ျပင္နဲ႔ အေတာ္ဝရုန္းသုန္းကားႏိုင္သလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ေန႔မွာ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲရွိပါတယ္။ မိန္းကေလးအားလံုး အလွဆံုးျပင္ဆင္ၿပီး ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲကို သြားၾကတယ္။ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ မီးခ်စ္ပံုး၊ ထန္းလ်က္၊ ဆြမ္း၊ ဟင္းလ်ာ စတာေတြကို ျခင္းေလးေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲကို သြားၾကတာပါ။ ရြာတိုင္းမွာ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲရွိေတာ့ ဘယ္ရြာမွာ ဘယ္သူ႔သမီးက ေခ်ာတယ္ဆိုတာ ကာလသားေတြ စာရင္းလုပ္ထားပါတယ္။ အပိ်ဳေခ်ာေခ်ာရွိတဲ့ရြာဆို ရြာနီးစပ္က ကာလသားေတြ စုၿပံဳလာၾကတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းပြဲအၿပီးဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ ေလးဖက္ေလးတန္အေပါက္ေတြမွာ လူစုခြဲေရပံုးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ ဘယ္အေပါက္ကေျပးေျပး မလြတ္မွန္းသိေပမယ့္ ေျပးလိုက္ရမွ အရသာရွိတယ္ထင္ေတာ့ ေျပးၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ အမေတြက ေခြးတိုးေပါက္ကေန ေျပးၾကဖူးတယ္။ တလမ္းလံုးလြတ္လာေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မွာ အစုလိုက္ေစာင့္ေနၾကတာ မလြတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရေလာင္းရင္ ေနာက္ေက်ာကို လက္ေလးနဲ႔ ဗန္း ဗန္း ဆိုၿပီး ပုတ္ေလာင္းတဲ့ သူတို႔အေလ့က မသိရင္ စိတ္ဆိုးခ်င္စရာပါ။

ကၽြန္မအေဒၚက ခ်မ္းသာသေလာက္ ကပ္ေစးနဲပါတယ္။ မနက္ခင္းဆို (၄) နာရီမထိုးခင္ကတည္းက “ဖုိးေက်ာ္”၊ “ဖိုးေမာ္” ဘယ္သူဆိုၿပီး အကုန္အိပ္မရေအာင္ ႏိႈးပါတယ္။ ဒီခ်ိန္ထိအိပ္ရင္ ဘာလုပ္ကိုင္စားၾကမလဲလို႔လည္း ဆူပူပါတယ္။ ညက အလည္လြန္တဲ့အကိုေတြလည္း အိပ္ယာက ကမူးကတူးထၿပီး ႏြားစာေကၽြး၊ ႏြားတပ္၊ ေတာသြားၾကရပါတယ္။ အမနဲ႔ ကၽြန္မက မီးဖိုခန္းနဲ႔ အိမ္မႀကီးၾကားက လသာခန္းမွာ အိပ္ၾကတယ္။ အေဒၚတက္မလာမခ်င္း ခုိးအိပ္ၾကတာ။ သူကလည္း ပါးနပ္တယ္။ “ဟဲ့ေကာင္မေလးေတြ မီးမေမႊးေသးဘူးလား” နဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ အဲေလာက္အလုပ္ႀကိဳးစားလို႔ သူတို႔ယာခင္းက အထြက္ႏႈန္းေတြက ေကာင္းလွပါတယ္။ ပဲႀကီးျဖဴဆို တင္း(၁၅၀) အသာေလးထြက္တာပါ။ စပါးဆိုတာ စားအိုးႀကီးတဲ့အိမ္ တႏွစ္ပတ္လံုးစားဖို႔အျပင္ ေရာင္းရတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ရြာကိုအလည္သြားရင္ မီးဖိုခန္းမွာ ကူရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို စိတ္လည္း ညစ္ရပါတယ္။ ဦးႀကီးအတြက္ ဆတ္သားေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရေႏြးအၾကမ္းအိုးက တေနကုန္သူ႔ေရွ႕မွာ ထားရပါတယ္။ အမကလည္း သူ႔အေဖကို ဘုရင္တဆူလို အျမည္းမျပတ္ေစရေအာင္ ဂရုစို္က္တယ္။ အကိုေတြကလည္း အဲဒီအျမည္းမွ စားခ်င္ေနၾကတာ။ ကၽြန္မက ဘီဒိုေသာ့ကိုင္ၿပီး ဦးႀကီးအတြက္ အျမည္းေတြ သိမ္းဆည္းေရးလုပ္တယ္။ စားခ်င္တဲ့အကိုေတြက ကၽြန္မနားကပ္ေတာင္းရတာကိုး။ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့အကိုဆိုရင္ နဲနဲေပးေကၽြးပါတယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အမေရ ဒီမွာလာေတာင္းေနတယ္လို႔ ေအာ္တိုင္တယ္။ ခက္တာက တေနကုန္ မီးဖိုထဲက မထြက္ရေလာက္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရတာပါ။

မနက္ခင္းဆို ညကခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းေတြ ဒယ္အိုးထဲမွာ ေၾကာ္ရတယ္။ ဆီအိုးဆိုတာ စဥ့္အိုးအႀကီးႀကီးထဲမွာ ပဲဆီေမႊးေမႊးေတြ။ ဘယ္ေတာ့မွမေလ်ာ့ဘူး။ မေလ်ာ့ဆို ေန႔တိုင္းနီးပါး ျဖည့္ေနတာကိုး။ အေဒၚက ကပ္ေစနဲသေလာက္ ကၽြန္မတို႔က ဆီသံုးၾကမ္းတယ္။ လက္ဖက္သုပ္ေလးလည္း ဆီရႊဲလိုက္ရမွ။ ငရုတ္သီးေထာင္းဆို ဆီပါမွေမႊးတာနဲ႔ေပါ့။ ထမင္းၾကမ္းက ႏွစ္ခါျပန္ေလာက္ေၾကာ္ရတယ္။ ငရုတ္ဆံုဆိုတာ မန္က်ည္းအျမစ္ဆံုအႀကီးႀကီး။ ေျမႀကီးထဲမွာ တဝက္ျမႈပ္ထားတယ္။ သံက်ည္ေပြ႔နဲ႔ေထာင္းတာမ်ားေတာ့ တျခမ္းခြက္ေနၿပီ။ ငရုတ္သီးက မိုးေမွ်ာ္ငရုတ္သီးအစပ္မ်ိဳးကို ေထာင္းရတာ။ ကူလီေခၚထားတဲ့အလုပ္သမားက အေယာက္ (၂ဝ) ကအနည္းဆံုး၊ အိမ္တင္လူက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဆိုေတာ့ မနက္မနက္ ေထာင္းလိုက္ရတဲ့ငရုပ္သီး။ ငရုပ္သီးျမင္ရင္ စိတ္ေတာင္နာတယ္။ ငရုပ္သီးက ေျခာက္ရင္ေထာင္းရလြယ္ေပမယ့္ မိုးတြင္းဆို မိုးဓါတ္ေလးနဲ႔ ထုိုင္းေနေတာ့ ေထာင္းရတာ မညက္လြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို အေထာင္းခုိင္းလို႔ကေတာ့ ေရဆြတ္ၿပီး ေထာင္းတာ။ ျမန္ျမန္ညက္ေအာင္လို႔။ ၾကက္သြန္နီက စကာကံုးနဲ႔ တေန႔ကို ႏွစ္ခါေလာက္ အိမ္ေအာက္က ၾကက္သြန္လွမ္းထားတဲ့ေနရာကို သြားယူရတယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ ယိုင္ပတ္ထားၿပီး ဝါးစင္ေတြနဲ႔ ၾကက္သြန္ကိုထားတာ။ အလံုးႀကီးေပ့ဆိုတာေရြးယူတာေပါ့။ ၾကက္သြန္နီကို ခပ္ႀကီးႀကီးလွီးၿပီး မညက္တညက္ေထာင္းရတယ္။ သရက္ခ်ဥ္ေပၚခ်ိန္ဆို သရက္ခ်ဥ္တလံုးေလာက္ တဆံုကိုထည့္ေထာင္းတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ မွ်စ္ကို ေျမအိုးႀကီးနဲ႔ တအိုးႀကီး၊ ငရုပ္သီးကလည္း စပ္ပါေပ့။ ထမင္းေၾကာ္ေတြကို ဒန္အိုးနဲ႔ခြဲၿပီး ထည့္ရတယ္။ လူမ်ားတဲ့ယာခင္းအတြက္ဆို ဒန္အိုးႀကီးႀကီးေပါ့။ လူနည္းတဲ့ယာခင္းဆို ဒန္အိုးငယ္ငယ္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထည့္ရတယ္။ ဟန္းေဂါခ်ိဳင္႔လို႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္ဆင့္ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြမွာ အေပၚဆင့္ထဲကို ငရုတ္သီးေထာင္းထည့္၊ ေအာက္မွာခ်ဥ္ေပါင္ခ်က္ထည့္ရတယ္။ ထမင္းမေလာက္ရင္ အပူကို ဆီ၊ဆားလူးၿပီး ထည့္ရေသးတာ။

ေရေႏြးအိုးကလည္း ဓါတ္ဗူးေလးငါးဗူးေလာက္ လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ထားတယ္။ ေရေႏြးကရားေတြထဲထည့္ ခ်ည္ပုဆိုးေလးပတ္ၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ အေဒၚနဲ႔ ဦးႀကီးတို႔က လွည္းေကာ့ၿပီး ယာထဲသြားပို႔ၾကပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သြားရင္ ကၽြန္မတို႔က လြတ္လပ္ေရးရၿပီဆိုၿပီး ေန႔လည္စာမခ်က္ေသးဘဲ ေငးေမာေလေပါေနၾကပါေသးတယ္။ အိမ္လသာေဆာင္ကေန အမက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လွမ္းစကားေျပာလိုက္၊ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးေတြက အမကို လွမ္းငမ္းသြားရင္ “ငါ့မ်ားလာၾကည့္ေနေသးတယ္” ဆိုၿပီး ေလွာင္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္လို႔မဆံုးေသးခင္ ဘယ္ယာခင္းမွာ လူထပ္ထည့္လိုက္လို႔ ထမင္းၾကမ္း (၅) ေယာက္စာခူးေပးအံုးဆိုလာျပန္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ငရုတ္သီးေထာင္းေပေတာ့။ ကၽြန္မက မန္က်ည္းပင္သိပ္တက္ခ်င္ေတာ့ အမက ေပးတက္တယ္။ အစေတာ့ ကေလးဆိုၿပီး စိတ္ပူၾကတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီမန္က်ည္းပင္ပဲ တက္ေနရတယ္။ “ကေလးေရ မန္က်ည္းပင္ေပၚတက္ေပးအံုး” ဆို လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ တက္ရတာ။ ကိုယ္ကလဲ အိမ္မွာမလုပ္ရေတာ့ ဘာမဆို လုပ္ခ်င္တာ အံကိုက္ပဲေပါ့။

တခါတေလ ယာခင္းကို ညီအမႏွစ္ေယာက္သြား ထမင္းပို႔ခိုင္းရင္ လမ္းမွာေဆာ့သြားၾကေသးတာ။ သူျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္တဲ့သူေတြ လယ္ထြန္ေနတဲ့ လယ္တဲကို တခ်က္ေလာက္ငဲ့ၿပီး ကလိခ်င္ ကလိသြားတဲ့အမ။ ဟိုေရာက္ရင္ လယ္သမားေတြစားဖို႔ယူသြားတဲ့ ထမင္းကို ကိုယ္ကပါ စားခ်င္လာတာ။ ေတာထဲမွာစားရတဲ့ ထမင္းက ပိုျမိန္သလိုထင္မိတယ္။ ပဲႀကီးခင္းထဲက ပဲရြက္ႏုေလးေတြကို ခူး၊ ေရေလးေဆးၿပီး ငရုတ္သီးေထာင္းနဲ႔ ျမဳပ္စားရင္ အေတာ္ေကာင္း။ အကိုေတြကလည္း စားခ်င္ေနမွန္းသိေတာ့ ေကၽြးပါတယ္။ အမကေတာ့ အိမ္ေရာက္မွစားဆိုၿပီး အကိုေတြမသိေအာင္ လက္နဲ႔ဆြဲဆိတ္တယ္။ သူ႔ဟာသူဆိတ္ခ်င္ဆိတ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ စားတာပဲ။ အျပန္မွာ လယ္ထဲက ပဲရြက္ႏု၊ ပဲသီးႏု၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခူးၾကတယ္။ လမ္းမွာ သူမ်ားစိုက္ခင္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငရုပ္သီးစိမ္းလည္း ဝင္ခူးလို႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕မွာမရွိတဲ့ အေလ့ေတြဆိုေတာ့ ကၽြန္မက သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ မနက္ထမင္းၾကမ္းပို႔သြားတဲ့ ညီအမႏွစ္ေယာက္က မြန္းတည့္မွ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေရာက္တာမို႔ အေဒၚက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္မတို႔ကို မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး။

ရြာေျမာက္ဖက္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေယာေခ်ာင္းရွိေတာ့ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ၾကက္သြန္စိုက္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္းေရတက္လာရင္ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ သြားႏႈတ္ရတာေတြရွိတယ္။ မႏႈတ္ႏိုင္ရင္ ေရထဲပါသြားလို႔။ အကိုတို႔အခင္း ေရတက္လာလို႔ ၾကက္သြန္သြားႏႈတ္မယ္ဆိုၿပီး ရရာလူနဲ႔ လွည္းေတြနဲ႔ ေျပးရတာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေရကလည္း တရိပ္ရိပ္တက္ေနတာနဲ႔ မနားတမ္းၾကက္သြန္ႏႈတ္လိုက္တာ ေန႔လည္မြန္းတည့္လည္း မနားၾကေသးဘူး။ ကၽြန္မက တခါမွမလိုက္ဖူးလို႔ လိုက္ၾကည့္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လိုက္သြားတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေနကလည္း ပူ၊ ဗိုက္ကလည္းဆာေတာ့ ထိုင္ငိုျပစ္လိုက္မိတယ္။ အခုထိ အကိုေတြက “ၾကက္သြန္ႏႈတ္လိုက္အံုးမလား” လို႔ စၾကရင္ “ေတာ္ၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာမိေအာင္ မွတ္သြားတာပါ။ လယ္မရွိဘဲ အခစားလိုက္တဲ့ ကူလီေတြရွိသလို လယ္ပိုင္အခ်င္းခ်င္းလိုက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ သူ႔လယ္ကူ၊ ကိုယ့္လယ္ကူမ်ိဳးကို လက္စားလိုက္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ မနက္ခင္း လယ္ထဲမွာ ပဲရိတ္တာမ်ိဳး၊ ၾကက္သြန္ႏႈတ္မွာမ်ိဳး လူမ်ားမ်ားလိုလာရင္ အမနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ “လက္စား ဘယ္သူလိုက္မလဲ၊ ကူလီဘယ္သူလိုက္မလဲ” လိုက္ေမးရပါတယ္။ ကိုယ့္လယ္ကိုလိုက္ထားတဲ့သူဆို သူတို႔ေန႔လည္း ကိုယ္က မေမ့မေလ်ာ့ ျပန္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္မလိုက္ႏိုင္ရင္ လူစားထည့္ေပးရပါတယ္။ ကူလီျဖစ္ေစ၊ လက္စားျဖစ္ေစ အားလံုးအတြက္ လယ္ပိုင္ရွင္က ထမင္းပို႔ေပးရတာပါ။

ၾကက္သြန္အၿမိတ္ျဖတ္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕တလင္းျပင္မွာ ကေလးေတြတအားေပါပဲ။ ကေလးေပါက္စေတြလည္း လာျဖတ္တာပါ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တင္းေတာင္းတစ္တင္းျဖတ္ရင္ တစ္ၿပီလက္ခရပါတယ္။ ျမန္တဲ့ကေလးေတြက တစ္တင္းခဏေနျပည့္သြားေတာ့တယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုေတာ့ ဆူညံၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေန႔လည္ဆို ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ ေဝတယ္။ ေျပာင္းပင္ႀကီးေတြဆိုတာ လူတရပ္မကပါဘူး။ စိမ္းေမွာင္ေနတဲ့ ေျပာင္းခင္းေတြက ဟိုဖက္၊ ဒီဖက္ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ၾကက္တူေရြအုပ္လိုက္လာလို႔ “တေဟး ေဟး” ေျခာက္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ၾကက္တူေရြးရွားပါးေတာ့ ဖမ္းခ်င္တာ။ ေျပာင္းခင္းေအာက္ေျခမွာ ျမင္းခြာရြက္ေတြက ႏြယ္လိုက္ေပါက္ေနတာပါ။ ႏြယ္တအုပ္ေလာက္ မ လာရင္ တခါသုပ္စားလို႔ရပါတယ္။ အရြက္ေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ဝယ္စားရတာဆိုေတာ့ တမက္တေမာ စားတာေပါ့ေလ။ အကိုေတြေစာင့္တဲ့ ေျပာင္းခင္းမွာ ေျပာင္းဖူးမီးဖုတ္စားရင္ ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ သိပ္ေကာင္း။

ကပ္ေစးနဲတဲ့အေဒၚဆီကို ေစ်းသည္ေလးေတြ လာေရာင္းရင္ တအားရယ္ခ်င္မိတယ္။ ေခ်ာင္းထဲကရလာတဲ့ ငါးသည္ေလးေတြ အိမ္လာရင္ ငါးကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္တယ္။ ေစ်းသည္ေလးေတြကလည္း အေဒၚတို႔က ရြာမွ ဥကၠဌအခ်မ္းသာဆံုးဆိုေတာ့ မွီခိုရတယ္။ သည္းခံၿပီး ေရာင္းၾကရတယ္။ ၿပီးရင္ ပိုက္ဆံမေပးဘူး “ဆီ ယူမလား ဆန္ကြဲ ယူမလား” ေမးပါတယ္။ ဆီယူမယ္ဆိုရင္ အနယ္မက်ေသးတဲ့ ဆီေပးတယ္။ ဆန္ကြဲယူမယ္ဆို ဖြဲလံုးခ်င္းနဲ႔ ဆန္ကြဲကို ေပးပါတယ္။ ဆီဆိုတာ ပုလင္းအေသးေလးနဲ႔ (၂) က်ပ္ခြဲသား၊ (၅) က်ပ္သားေပးရတာပါ။ ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ေပၚပံုထားတဲ့ ငါးတပံုကို ဆီ (၂) က်ပ္ခြဲသားေလာက္နဲ႔ လွယ္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို ပုလင္းအပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ပိုပိုသာသာထည့္လႊတ္လိုက္တယ္။ အေဒၚတို႔အိမ္မွာ ဆီစက္၊ ဆန္ၾကိတ္စက္၊ ႏြားစာစဥ္းစက္ရွိတယ္။ အင္ဂ်င္စက္နဲ႔ အတြဲလိုက္ႀကီးလည္ရပါတယ္။ တခါတေလလည္း ဆီႀကိတ္တာနဲ႔ ဆန္ႀကိတ္တာတြဲလုပ္ပါတယ္။ ရြာနီးစပ္ေတြမွာ သူတို႔ဆီစက္ပဲရွိေတာ့ ဆီလာႀကိတ္တဲ့သူေတြက ေန႔ညမျပတ္ပါဘူး။ လာမျပတ္တာက အေရးမႀကီးေပမယ့္ ဆီႀကိတ္ရင္ ေရေႏြးထည့္ႀကိတ္ရေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ေရေႏြးမျပတ္တည္ေနရတာက ျပႆနာပါ။ ေနပူပူမွာ ရြာအဝင္တံခါးက ႏွမ္းေတာင္းႀကီးရြက္လာတဲ့သူကို အမုန္းဆံုးပါ။ ေရေႏြးတည္ရမွာ ေၾကာက္လုိ႔၊ ေနပူလို႔ပါ။ လာသမွ်လူကို အေဒၚက “ထိုင္ေအ လက္ဖက္စားေအ” နဲ႔ ဧည့္ခံတတ္ပါတယ္။ သူ႔လက္ဖက္အုပ္သြားၾကည့္ရင္ ဆီမပါလို႔အေရာင္မဲေနတဲ့ လက္ဖက္ကို ေျမပဲဆံပိန္ပိန္ေလးငါးဆံေလာက္နဲ႔ နယ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါလည္း မစားဘူးမထင္ပါနဲ႔ လာတဲ့သူေတြက သူ႔ေလာက္မွမစားႏိုင္ေတာ့ စားၾကတာပါပဲ။ ပါလာတဲ့ကေလးေတြဆို လက္ဖက္စားခ်င္လို႔ လက္တို႔တို႔ေတာင္းတာကို အိမ္ေပၚကေန ကၽြန္မေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အေဒၚက ႏွေျမာတာလြန္ေပမယ့္ သူ႔ဆီစက္က ညရပ္ထားတဲ့အခိ်န္က်လာတဲ့ဆီကိုက တေန႔ကို (၅ဝ) သား အနည္းဆံုးရတယ္။ တအိမ္လံုးက အလုပ္မ်ားေတာ့ အဲဒီဆီကို ဘယ္သူမွယူဖို႔ သတိမရေပမယ့္ ကၽြန္မရွိေနခ်ိန္ဆို ဒန္အိုးေလးနဲ႔ မေမ႔ေအာင္သြားခံထားတတ္လို႔ အကိုေတြျပံဳးစိစိလုပ္ၾကတယ္။ ဆန္ႀကိတ္စက္က ဆန္ကြဲေတြမနည္းရေပမယ့္ ဖြဲနဲ႔ေရာေနတဲ့ ဆန္ကြဲအျဖားကိုမွ ဆင္းရဲသားေတြကို ေပးတတ္တဲ့ အေဒၚပါ။ သူတို႔ဆီမွာ ေနာက္စိတ္ဝင္စားမိတာက ေကာက္သင္းေကာက္တာပါ။ ပဲႀကီးျဖဴက ေစ်းႀကီးေတာ့ ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့သူေတြလည္း အဲဒီအခ်ိန္ဆို မဆိုးဘူးေျပာရမယ္။ ေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆိုတာ အခင္းပိုင္ရွင္က ရိတ္သိမ္းၿပီးသြားရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ အပင္ေလးေတြ၊ ေၾကြက်ေနတဲ့ပဲေတာင့္ေလးေတြကို ယူၾကတာပါ။ ၾကက္သြန္ခင္းဆိုလည္း ၾကက္သြန္ေကာက္သင္းေကာက္တာက တႏွစ္စာေလာက္ စားဖို႔ရတတ္ပါတယ္။ ကေလးပိစိေတြလည္း ေကာက္သင္းေကာက္ၾကပါတယ္။

အမအႀကီးက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ဆိုင္ေရာင္းေတာ့ ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့ ကေလးေတြ သူတို႔ရလာတာကို ဆန္၊ ဆီ၊ မုန္႔ပဲသြားေရစာနဲ႔ လာလဲၾကပါတယ္။ အဲဒီအမႀကီးကလည္း တျခားက တဥၽီးတည္းေသာသားကိုရထားၿပီး အေတာ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ သူတို႔နယ္က ထြက္သမွ် ပဲမ်ိဳးစံု၊ ၾကက္သြန္အားလံုး ဝယ္ပါတယ္။ သူတို႔ကားနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕ကို ကိုယ္တိုင္တက္ေရာင္းပါတယ္။ သူတို႔ဆိုင္ကို ပဲေတာင္းေလးေတြကိုင္လာတဲ့ ကေလးေတြမ်က္ႏွာက အလုပ္ရဖို႔ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတဲ့သူမ်က္ႏွာလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္၊ မဝံ့မရဲေလးေတြပါ။ အမက ပဲေတာင္းကို လက္ႏိႈက္ၿပီး အထက္ေအာက္လွန္ၾကည့္ မၾကိဳက္ရင္ လဲမေပးပါဘူး။ စားစရာနဲ႔ အေပ်ာ္လာလဲတဲ့ကေလးေတြရွိသလို အိမ္အတြက္ ဆန္နဲ႔လာလဲတဲ့ကေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေကာက္သင္းေကာက္တာကေတာ့ အရင္းမစိုက္ရဘဲရလာတဲ့ အျမတ္ကေလးေတြပါ။ အမက သူေရာင္းတဲ့ပစၥည္းဆို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမသာေစရဘူး။ လာဝယ္တဲ့သူေတြကလည္း သာသာေလးေပးပါလို႔ မေတာင္းရဲပါဘူး။ သူ႔ဆီလာေရာင္းတဲ့ ပဲ၊ မန္က်ည္းဆိုရင္ ခ်ိန္ခြင္သာသာထိုးထိုးခ်ိန္ယူပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အမိႈက္ပါတယ္၊ မသန္႔ဘူးဆိုတာက မနားတမ္းေျပာေသးတာ။ သူ႔လည္ပင္းက ေက်ာက္စိမ္းဆြဲႀကိဳးမွ အားမနာပါဘူး။ ဆံပင္လည္း ဝယ္တယ္။ ဆံပင္ဆိုတာ အၾကာႀကီးစုထားမွ အေလးခ်ိန္နည္းနည္းေလးရတာကို သူက သာသာထိုးထိုးခ်ိန္ယူတယ္။ သူက ျပန္သြင္းရင္ “အမေလး မနည္းစုထားရတာ ရြာဖက္မွာ ဒီႏွစ္ရွားတယ္ေတာ့” ဒါမ်ိဳးလုပ္တာ။ ဆီပုလင္းကို ေျပာင္းဖူးရိုးေလးဆို႔ထားၿပီး မဲညစ္ညစ္ကေလးေလးေတြ ဆီလာဝယ္တာ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္မိေနဆဲပါ။ ကၽြန္မက ေစ်းကူေရာင္းေပးရင္ သူမသိေအာင္ ပိုပိုသာသာေလး ထည့္ေပးလိုက္တာပါ။

ငယ္ငယ္တုန္းက အလည္သြားခဲ့ရတဲ့ ေတာရြာဓေလ့ေလးေတြက ရသမ်ိဳးစံုခံစားခဲ့ရပါတယ္။ တေန႔ကေတာ့ အေဖနဲ႔ဖုန္းေျပာရင္း “သမီးေရ အေဖတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာ မိုးေတြလည္းေခါင္တယ္၊ ရြာေတြမွာလည္း ရွားပါးလိုက္တာ၊ ထမင္းတနပ္ကို အေတာ္ခက္ခဲေနၾကတယ္” လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ “အေဖ ျပည့္ၿပီးသားအိုးကို မျဖည့္ႏိုင္ခ်င္ေနပါ၊ ဆင္းရဲေနတာေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္လွဴပါ၊ အေဖတို႔လည္း တရားလုပ္ၿပီး ကုသိုလ္သာလုပ္လိုက္ပါ” လို႔ ကၽြန္မမွာေတာ့ ”ေအးပါ အေဖတို႔လည္း ကိုယ္လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လွဴပါတယ္” လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီး အေတာ္ၾကာတဲ့ထိ လူက ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ ေတာရြာေတြ အရင္တုန္းကလို ေတာင္သူစာမရၾကတာလည္း ၾကာၿပီထင္ပါတယ္။ ရာသီဥတုက မေကာင္း၊ အရင္းအႏွီးက မရွိ။ ေတာင္သူေတြရဲ႕ ဘဝက ၾကာေလဆိုးေလျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

ေခါက္ဆြဲသုပ္နဲ႔ ငါးေၾကာ္

Macaroni ေလးေတြကို ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ျပဳတ္ၿပီး ေရေအးနဲ႔ေဆး အေအးခံထားလိုက္တယ္။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ၾကက္သားကို ေရစပ္စပ္ေလးခ်က္ထားတယ္။
ပဲသီးေတာင့္ေလးေတြ ႏုတ္ႏုတ္လွီးၿပီး ဟင္းထဲထည့္ခ်က္ထားပါတယ္။
နံနံပင္ႀကိဳက္တတ္ရင္ ထည့္စားေပါ့ေနာ္။
ၾကက္သားဟင္းက ေမႊးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး စားရတာ ေမႊးေမႊးေလးျဖစ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။



ေခါက္ဆြဲနဲ႔တြဲစားဖို႔ ငါးေသးေသးရလာလို႔ ေၾကာ္လိုက္ပါတယ္။
ငါးကို ေရေဆး၊ ဆားဆႏြင္းနယ္ပါတယ္။
ဆန္မႈန္႔ကို ေရနည္းနည္းနဲ႔ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္နယ္ထားပါတယ္။
ဆီပြက္ပြက္ဆူလာရင္ ငါးေလးေတြကို ဆန္မႈန္႔နယ္ထားတဲ့အထဲမွာ လူးၿပီး ေၾကာ္လိုက္တယ္။
ငါးဟင္းမႀကိဳက္ေပမယ့္ ငါးေၾကာ္ေလးေတာ့ အႀကိဳက္သား။

မဇနိ

Read more...

ေနာက္ဆုံး ၁၀ ရက္ ႏွင့္ ပထမဆုံးမ်ား

Dream တက္တာေရာ မသက္ေဝ တက္တာေရာ အခုမွပဲ ေပါင္းေရးလိုက္ေတာ့တယ္။ Dream ေရ ေရးတာ ေနာက္က်သြားလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။


Dream တက္ထားတဲ့ ေသခါးနီး ၁၀ ရက္အလုိ

တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္မဆိုေသသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမွီမဟုတ္လား။ အကယ္၍ လူ႔ေလာကထဲမွာ ေနဖို႔ရာ ၁၀ ရက္သာ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာကို အေသအခ်ာသိေနရင္ ဘာလုပ္ရပါလိမ့္။ သူမ်ားေတြ ေရးထားတာေတြလည္း လိုက္ဖတ္ၾကည့္ပါရဲ႕။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ ၾကားဖူးတာတခုရွိပါတယ္။ ေရာဂါတခုခုေၾကာင့္ ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ အတိအက်သိေနရင္ ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူးတဲ့။ ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ကုသလို႔မွ မရေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း ေသရဲေအာင္ ေလ့က်င့္ရေတာ့မွာေပါ့။ ေလ့က်င့္ဖို႔ရာကလည္း ၁၀ ရက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ လုံေလာက္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့ ေသဖို႔ရာ ၁၀ ရက္လိုေသးတယ္မဟုတ္ဘဲ ယခုပစၥဳပၸန္ရဲ႕ေနာက္ ကပ္လ်က္အခ်ိန္တိုင္းမွာ ငါေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ႏွလုံးသြင္းၿပီး ေနသမွ် အခ်ိန္တိုင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနည္းနည္းနဲ႔ ေနတတ္ေအာင္ ေသတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားသင့္ပါတယ္။
(အခုအထိေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေလ့က်င့္ရေသးပါဘူး။)
စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ - Randy Pausch ဆိုတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာကို သေဘာက်မိပါရဲ႕။ ေသမွာကို သိေသာ္လည္း လုပ္ႏိုင္သမွ်ေတြကို လုပ္သြားတဲ့သူပါ။

ဒီေနရာမွာ သူမေသခင္ေျပာသြားတဲ့ The Last Lecture ကိုသြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေအာ္ မဇနိကေျပာတယ္ Dream ေရ သူလည္း အေပၚက ေျပာသြားသလိုပဲတဲ့။

ပထမဆုံးမ်ား

အမသက္ေဝ တက္ထားတဲ့ ပထမဆုံးမ်ားကိုလည္း အခုတပါးတည္းေရးလိုက္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ပထမဆုံးေတြကို လိုက္ဖတ္ေတာ့ အျခားလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ငယ္ငယ္က ပထမဆုံးေတြကို မွတ္မိလိုက္က်တာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပထမဆုံးေတြကို အားလုံး မမွတ္မိဘူးဗ်။
ကဲ ပထမဆုံးေတြ စေရးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။

ပထမဆံုးတက္ရသည့္ ေက်ာင္း
ကိုဇနိ - အ.ထ.က (ဂန္႔ေဂါ) မွာ တရားဝင္ သူငယ္တန္းကို တက္ခဲ့ပါရဲ႕။ အေဖအေမက ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆိုတာကို ေပါက္စကတည္းက ေရာက္ျဖစ္တာပါ။
မဇနိ - ပခုကၠဴၿမိ္ဳ႕ရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္း အမွတ္ (၇)မွာပါ။

ပထမဆံုး အတန္းပိုင္ဆရာ
ကိုဇနိ - တကယ့္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံတန္းပိုင္ဆရာမကေတာ့ မဇနိပါပဲ။ (သူသာလွ်င္ က်ေနာ့္ဆရာမ)
မဇနိ - ေဒၚသန္းသန္းဝင္း တဲ့။ (သူ႔ကို ေမးေမးေရးရေတာ့ ေနာက္ဆုံးက "တဲ့"ကေလးေတာ့ ထည့္ပါရေစ။)

ပထမဆံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း
ကိုဇနိ - က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ခက္ျပန္ပါၿပီ။ မဇနိပဲ အေျဖခိုင္းေတာ့မယ္။
မဇနိ - သူမကလည္း ခက္ျပန္ပါၿပီတဲ့။

ပထမဆံုး ဖတ္ရေသာ စာအုပ္ (ဖတ္မိသမွ်စာအုပ္မ်ားထဲမွ မွတ္မိေသာ)
ကိုဇနိ - ဆရာ သာဓု ေရးတဲ့ အတာ ကို ခိုးခိုးဖတ္ခဲ့ရတာ။ အိမ္က ေက်ာင္းစာမဖတ္လို႔ ဆူတာခံရတယ္။
မဇနိ - သူမကေတာ့ ေမာင္သစ္ဆင္း ရဲ႕ "က်ိန္စာ" ဝတၳဳတိုပါတဲ့ အတိုေတြ စုထားတဲ့ စာအုပ္ကို သတိရသတဲ့။ (က်ေနာ္ သူမကို ေငါက္မိၿပီး ေခ်ာ့လက္ေဆာင္ေပးလို႔ မွတ္မိေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီထက္ေစာဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြက ရွိတယ္ရယ္။)

ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖတ္မိသည့္ ေက်ာင္းစာ (မွတ္မိသမွ်)
ကိုဇနိ - ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္း။
မဇနိ - ဘယ္သြားေနလဲ ေမာင္ေရခဲ။ (ျပန္လာရင္ ပါလာမယ့္ မုန္႔ေတြ စားခ်င္လို႔တဲ့။)

ပထမဆံုး ရဖူးေသာဆု
ကိုဇနိ - သူငယ္တန္းတုန္းက မရဘူး။ တတိယတန္းေလာက္မွ စရဖူးတာ။ (အဲသလိုေတာ္တာ။ ဒါေတာင္ ဘယ္အဆင့္မွန္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။)
မဇနိ - ပထမဆု- သူငယ္တန္း။ (ေတာ္လိုက္တာေနာ္။ အမွန္အတိုင္းေရးရတာ ႂကြားသလိုႀကီး ျဖစ္သြားရင္ ေဆားတီးတဲ့။ ဆုယူသြားေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလွျပင္တာ ေခါင္းက အုန္းဆီေတြ နားထင္ေပၚစီးက်ေနတဲ့ ေကာ္လက္ေကာက္ေလးနဲ႔ ဓါတ္ပံုေလး ကိုဇနိကို မျပဘူး ထြက္ေျပးမွာေၾကာက္လို႔။)

ပထမဆံုး စီးရေသာ ဘတ္စ္ကား
၂ ေယာက္လုံး မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္သြားတက္ေတာ့ ၅-ကားကို ပထမဆုံး စစီးဖူးတာေပါ့။ (((((ရန္ကင္းေတာင္၊ေရၾကည္၊ အမ္အိုင္တီ)))) စပယ္ယာ ေအာ္သံ

ပထမဆံုး ဆိုခဲ့ေသာ သီခ်င္း
ကိုဇနိ - အိုး..ေမာင္း…
(အို. ေမာင္တို႔အညာမွာ တမာေတြပြင့္ရင္ျဖင့္ - ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို စကားေျပာတတ္စက လိုက္ဆိုတာ " အိုး..ေမာင္း…" နဲ႔ တင္ ရပ္ရပ္သြားတယ္တဲ့ အေမ၊အေဖ ျပန္ေျပာျပထားတာ မွတ္မိေနတာ။)
မဇနိ - "ပုဇြန္ဆိတ္ေလးဘယ္လိုငယ္..ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္"(ဘာမသိညာမသိဆိုတာပါ အေမက အဆူခံရတယ္)

ပထမဆံုး ႐ံုမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္ (မွတ္မိသမွ်)
ကိုဇနိ - ညႊန္႔ဝင္းစက္ပိ
(ကေလးတုန္းက အေမနဲ႔အတူသြားၾကည့္တာ ဂန္႔ေဂါမွာေလ၊ ညႊန္႔ဝင္းႀကီး စက္ရုံမွာ စက္ပိလို႔ ေျခေထာင္မေကာင္းေတာ့တဲ့ ဇာတ္ကား။ ဇာတ္လမ္းနာမည္က မမွတ္မိေတာ့လို႔ အေမျပကၡဒိန္မွာ ေရးမွတ္သလို ေရးလိုက္တာ။)
မဇနိ - ခ်စ္ျခင္း ရင္ခုန္ ယံုၾကည္စြာျဖင္။့

ပထမဆံုး ကဗ်ာ
ကိုဇနိ - တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း လိုက္ေရးတာ။ ဘယ္ဟာက ပထမဆုံးလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒီနားမွာျပန္တင္ထားတယ္။ ဖတ္ၾကည္။
မဇနိ - အေဖ၊အေမ့ကို သတိရလို႔ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးတဲ့ကဗ်ာ။

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ အျခားၿမိဳ႕
ကိုဇနိ - ဂန္႔ေဂါ။
မဇနိ - ပုပၸါး။

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား
ကိုဇနိ - ရုရွား။
မဇနိ - ဂ်ပန္။

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္
ကိုဇနိ - ဖက္ၾကမ္း။ နာမည္က "မေလး" မွတ္တယ္။ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
မဇနိ - မေသာက္ဖူးရွာပါဘူးတဲ့။

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးေသာ အရက္
ကိုဇနိ - ရမ္။
မဇနိ - မေသာက္ဖူးရွာပါဘူးတဲ့။

ပထမဆံုး ခ်က္ဖူးေသာ ဟင္း
ကိုဇနိ - ကိုယ္တိုင္က ရုရွားေရာက္ေတာ့ စဟင္းခ်က္ျဖစ္တာ။ ဘာဟင္းလည္းေတာင္ မမွတ္မိဘူး။ အရင္ကေတာ့ ၾကက္ဥေတာင္ေၾကာ္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့လည္း စားျဖစ္ေသာကျ္ဖစ္က ခ်က္တတ္ေနပါၿပီ။
မဇနိ - ခ်ဥ္ေပါင္းခ်က္ (ပုန္းရည္၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ လက္ပံေခါင္း၊ ပဲပင္ခ်ဥ္၊ ဝက္သား) အေမက ခ်ဥ္ေပါင္းခ်က္မေကၽြးလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်က္စားတာ။

ပထမဆံုး ပစ္ဖူးေသာ ေသနတ္
ကိုဇနိ - ငယ္တုန္းက ဘုရားပြဲတုန္းက ဒက္ဒက္ဒက္ျမည္တဲ့ ဝါးေသနတ္။
မဇနိ - ေလေသနတ္။ (ငယ္တုန္းက ေလေပါတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တာ။ သူဘာေသနတ္မွ မပစ္ဖူးဘူးရယ္။)

ပထမဆံုး ဘေလာ့ပို႕စ္
ကိုဇနိ - မဇနိ ဂ်ပန္စထြက္္တဲ့ ေန႔မတိုင္ခင္တရက္က post အသစ္စတင္ျဖစ္တာ။ စတင္ျခင္းဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း ထူးမေရးခဲ့ပါဘူး။ ၂ ေၾကာင္းတည္းပဲ။ မနက္ျဖန္ဆို သူထြက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဘေလာ့ဂ္ကို စတင္ျဖစ္တာ။
မဇနိ - ဒီနားမွာ စေရးတာ။

ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးၿပီး သြားခဲ့သည့္ ေနရာ
ကိုဇနိ - ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမေျပးဖူးဘူး (အေဖ၊အေမက ဆရာဆရာမေတြေလ)။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ပ်င္းလို႔ စာသင္ခန္းမသြားဘဲ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ၿပီး ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေလေပါတာ။ တျခားေနရာကို ထူးထူးျခားျခားမေရာက္ဘူး။
မဇနိ - ၈-တန္းမွာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ဧရာဝတီေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ခရုသြားေကာက္ၾကတာ။

ပထမဆံုး လည္ပတ္ၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးေသာ ဘေလာ့ဂ္
ကိုဇနိ - ၾကာၿပီ - ကိုေမာင္လွနဲ႔ ညီလင္းဆက္ျဖစ္မယ္။
မဇနိ - အိုးေဝပဲေပါ့။ အစတုန္းက က်ေနာ္ေပးတာပဲ သူဖတ္တာေလ။ အခုေတာ့ သူ႔ဟာသူလည္း အလည္ေတြ ထြက္ေနပါၿပီ။

ပထမဆံုး စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ
ကိုဇနိ - ခင္တာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ (စိတ္ထဲမွာ)။ ႏႈတ္ဆက္တာနည္းေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အရမ္းႀကီး ရင္းႏွီးမသြားခဲ့ဖူးဘူး။
မဇနိ - သူလည္းက်ေနာ္လို႔ပါပဲ။
(အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုႀကီးဝီ၊ မမဂြိ၊ ညီမေလး ခြိ တို႔နဲ႔ စီေဘာက္မွာ အရုပ္ကစားရင္း ေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ စီေဘာက္အျပင္ ခ်က္ေတြမွာေတာ့ အျခားဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ စကားမေျပာဖူးပါဘူး။ ေမာင္မ်ိဳးကေတာ့ပထမဆုံး ဂ်ီေတာ့ေျပာဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေပါ့။)

ကဲ ေခါင္းနည္းနည္းေျခာက္သြားတယ္။
ၿပီးသြားေပါ့။

Read more...

ကန္စြန္းရြက္သုပ္

အေဆာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညဖက္မွာ သုပ္စားႀကတဲ့ ကန္းစြန္းရြက္သုပ္ပါ။ ႏူးညံ႔ၿပီး အရသာရွိတယ္။ အပ်င္းေျပစားလို႔ေကာင္းတယ္။
ကန္စြန္းရြက္ကို ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး ေရစစ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္တယ္။
ၾကက္သားကို အမႊာေလးေတြ ႏႊာထား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ေဂၚဖီ ကို ပါးပါးလွီး ေရေဆး ေရစစ္ထားလိုက္တယ္။
ငရုပ္သီး သံုးေလးေတာင့္ကို ေလွာ္ထားတယ္။
လွီးထားတဲ့ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္ ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သားမႊာ၊ ဆီခ်က္၊ ပဲမႈန္႔အက်က္တို႔ကို ထည့္ၿပီး သံပရာရည္ေလးပါ ညွစ္ထည့္ပါမယ္။
ကန္စြန္းရြက္ကို ေရစင္ေအာင္ညွစ္ၿပီး ကပ္ေၾကးနဲ႔ႏုပ္ႏုပ္ကိုက္၊ ေစာေစာကျပင္ထားတာေတြထဲမွာ ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ဆားသင့္တင့္ေအာင္မွန္းထည့္ၿပီး ခပ္ေစးေစးေလးနဲ႔ အသားက်ေအာင္ ေသခ်ာနယ္လိုက္ရင္ သြားရည္စာစားလို႔ေကာင္းတဲ့ ကန္စြန္းရြက္သုပ္ေလးရပါၿပီ။
ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ဒီအသုပ္ေလးကိုစားၿပီး စာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဇိမ္ကို က်ေနတာပါပဲ။ စာရတာ မရတာေတာ့ မသိဘူး ခဏခဏသုပ္စားခ်င္ေအာင္ အရသာရွိရွာပါတယ္။
ငရုပ္သီးစိမ္းနဲ႔သုပ္တာထက္ ငရုပ္သီးေလွာ္ေလးနဲ႔သုပ္တာ ပိုလိုက္ဖက္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

The Geometry of Imaginary Space

The Geometry of Imaginary Space
Horacio Garcia Rossia and Grav
The State Hermitage Museum, St. Petersburg
08-08-08

Read more...

ဘယာေၾကာ္သုပ္

အေပါင္းေၾကာ္ေတြကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔သုပ္စားရတာႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အခုတေလာစားခ်င္မိတာက ဘယာေၾကာ္သုပ္ပါ။
ကုလားပဲကို အရင္ေန႔ကတည္းက ေရစိမ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ေရစိမ္ထားတဲ့ ကုလားပဲကို ငရုပ္ဆံုနဲ႔ မညက္တညက္ေထာင္းပါတယ္။ လံုးကြဲလံုးေၾကေလးက ေၾကာ္လိုက္ရင္ ပိုစားေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါ။
ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းတာကိုလည္း ကုလားပဲေထာင္းထားတဲ့အထဲမွာ ထည့္ေမႊထားတယ္။
ဆန္မႈန္႔အစိမ္းအနည္းငယ္ေရာၿပီး ေရခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလးနဲ႔ ဆားပါထည့္နယ္ထားပါတယ္။
ဒယ္အိုးမွာဆီဆူရင္ ထည့္ေၾကာ္လို႔ရပါၿပီ။
ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္နီကို ပါးပါးလွီး ေရေဆး ေရစစ္ထားတယ္။
ရလာတဲ့ဘယာေၾကာ္ကို နည္းနည္းေခ်ၿပီး မဆလာေလးပါႀကိဳက္ရင္ထည့္၊ လွီးထားတဲ့ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖိ၊ ငရုပ္သီးစိမ္း နံနံပင္ေလးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလးနယ္သုပ္လိုက္ပါတယ္။
သံပရာသီးေလးပါ ညွစ္ထည့္လိုက္ရင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ေလးနဲ႔ အနံ႔ေလးလည္း အေမႊးသား။
တခါတေလေတာ့လည္း ဒီလိုအသုပ္ေလးနဲ႔ ထမင္းပူပူေလးစားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဇနိဆိုရင္ေတာ့ အသားဟင္းမပါဘဲ ဒီအသုပ္နဲ႔ထမင္းေကၽြးရင္ ဇြန္းနဲ႔ပန္းကန္ေခါက္ေနမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။

မဇနိ

Read more...

တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတယ္။ ေနာက္အတန္းေဖာ္ဆိုေတာ့ စာတူတူက်က္ၾက၊ ေက်ာင္းတူတူသြားၾကျဖစ္လာတယ္။ ငယ္ငယ္က အိမ္နားမွာ ရြယ္တူမရွိသေလာက္ရွားေတာ့ အတန္းေဖာ္၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေတြက ကၽြန္မဘဝမွာ ေနာင္တခ်ိန္ထိ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။


မာစတာတက္ေနတုန္းက စာသင္ခ်ိန္တႏွစ္ကုန္ခါနီး သင္ခန္းစာေတြ ျပတ္သြားေတာ့ ဆရာမနဲ႔ စကားေတြထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ဝိုင္တီယူဆင္ဝင္အေပၚက လသာေဆာင္ေနရာေလးမွာ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ရယ္ ဆရာမရယ္နဲ႔ ေနၾကာေစ့စားရင္း စကားေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာေနတုန္းက အမွတ္တမဲ့ေပမယ့္ ဆရာမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတခြန္းက ကၽြန္မအေတြးေတြကို ျပန္ဆင္ျခင္မိေစခဲ့တယ္။ ဆရာမရဲ႕ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အဲဒီေန႔မွာ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဆရာမနဲ႔သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဘယ္သြားသြားအတူတူတြဲၾကတာေပါ့။ သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလးေတြဆို ဆရာမက ျပန္မႀကိဳက္ဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္း ရည္းစားမထားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ၾကတာ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ တေယာက္ တေနရာစီ ကြဲသြားၾကတယ္။ ဆရာမက ခ်စ္သူေတြ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခ်စ္သူလည္း မရွာေတာ့ဘူးတဲ့။ သူေက်ာင္းတက္စဥ္က လာႀကိဳက္ခဲ့တဲ့သူကို စိတ္၀င္စားခဲ့ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သူ႔မွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေနလာေပမယ့္ အသက္ (၄၀) ေရာက္မွ အိမ္နားက ကားဝပ္ေရွာ႔လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းအေမက ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္လာတာက “ငါ့သမီး မတူးမေတာ္ျဖစ္တာ ငယ္ငယ္က နင္တားခဲ့လို႔” ဆိုၿပီး အျပစ္တင္သတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာမလည္း သူ႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားမိတာတဲ့။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာမကသာ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာ ငယ္ငယ္က သူ႔ကိုဆို အၿမဲတားခဲ့တာ” လို႔ စိတ္မေကာင္းသံနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ဆရာမက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြကို စကားေျပာေနၾကပါ။ “နင္တို႔ေတြလည္း ငယ္ရြယ္တုန္း သင့္တင့္တာရွာၾက၊ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း တကယ္ခ်စ္တတ္ပါေစ၊ တကယ္ခ်စ္တတ္ရင္ သူ႔ကိုလည္း မတားရဘူး” လို႔မွာတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမဂ်ာကလည္း ဆရာမေျပာရင္ ေျပာခ်င္စရာပါ။ မိန္းကေလးေတြက အပ်ိဳႀကီးေတြစုေနတဲ့ေမဂ်ာလို႔ အေျပာခံရပါတယ္။ ခုေတာ့ အသီးသီး စြံေနၾကၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးတေယာက္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပတယ္။ အေဒၚက ရုပ္ရည္သန္႔ၿပီး ေခ်ာေခ်ာဆိုေတာ့ ဘာလို႔အိမ္ေထာင္မျပဳသလဲ စိတ္၀င္စားလို႔ ဆရာမတို႔ ညီအစ္မတေတြ ဝိုင္းအင္တာဗ်ဴးၾကတာ။ “ေဒၚေဒၚက ခ်စ္တဲ့သူမရွိလို႔လား ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္လို႔လား” လုိ႔ ေမးၾကေတာ့ “ငါတို႔က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုၿပီး ေျပာရရင္ မာနေလးနဲ႔ေနတာ၊ ႀကိဳက္လည္း လာမေျပာရဲၾကဘူး၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ေျမာင္းေတာ့ နဲနဲေဖာက္ေပးရတယ္၊ မ်က္လံုးေလးနဲ႔လည္း ၾကည့္တတ္ရတယ္၊ ငါတို႔က အဲလိုမလုပ္တတ္ဘူးေအ့” လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ “ညည္းတို႔လည္း ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့သူဆို အမူအယာေလး နဲနဲေတာ့ ျပၾကေပါ့၊ ၿပီးမွ တလြဲေတြ မျဖစ္ေစနဲ႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ဒါေလးေတြလည္း တတ္ရတယ္ေနာ္” လို႔ ဆရာမက ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ “ဟာ ဆရာမကလဲ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေပါင္” ဆိုၿပီး တဝါးဝါး တဟားဟားရယ္မိၾကတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမက ခ်စ္လို႔ေျပာတာပါ။ အေနၾကာလာေတာ့ သူ႔တပည့္မေတြ အားလံုး မစြံဘူးဆိုတာ သူသိေနတယ္။ “နင္တို႔ေမဂ်ာက အပ်ိဳႀကီးေတြေလ သူတို႔က ဘယ္လို” ဆိုၿပီး သူမ်ားေတြက လာလာေျပာတဲ့အထိ မစြံၾကပါဘူး။ သူတို႔ကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ပဲမ်ားေနၾကသူနဲ႔ ဂ်ီးမ်ားေနၾကသူနဲ႔ဆိုေတာ့ မစြံေတာ့ဘူးေပါ့။

ဆရာမက ေျပာသြားတာ ႀကံဳလို႔ရယ္စရာေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္ “ငါ သူငယ္ခ်င္းကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား” လို႔ပါ။ ကၽြန္မမွာ စာအတူတူက်က္၊ ေက်ာင္းအတူတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မက သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ အရာရာဟာ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြနဲ႔ပါ။ မတူညီတဲ့ႏွစ္ေယာက္ အတူတြဲလို႔လား မသိဘူး လူတိုင္းသတိထားမိၾကတယ္။ ကၽြန္မက ဆင္းရဲတယ္။ သူက ခ်မ္းသာတယ္။ (၈) တန္းမွာ ကၽြန္မက စက္ဘီးအေဟာင္းေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္သြားတက္ခ်ိန္မွာ သူက ကားကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက ရုပ္ဆိုးတယ္။ သူက ရုပ္ေခ်ာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အေတာ္ေလး အေနေအးပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း အၿမဲကူညီတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ဘာလိုလို အားနာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြက အမ်ားသား။ မနက္ခင္း က်ဴရွင္သြားရင္ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္မရွိေသး။ ဝါးတားတားမနက္ခင္း ခ်မ္းကလည္းခ်မ္းေသး။ ဒါလည္း လမ္းထိပ္မွာ အငိုက္ခံ၊ အေအးခံလာေစာင့္ေနၾကတာ ဟိုနားတစု၊ ဒီနားတစု။ ကၽြန္မနဲ႔အတူဆို သိပ္မကပ္ရဲၾကဘူး။ ကၽြန္မက ဒိုင္ခံရန္ျဖစ္ေပးတယ္။ သူကေအးေတာ့ “ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ” လို႔လာေမးရင္ “က်ဴရွင္” တို႔ “ဘုရား” တို႔ အဲလိုျပန္ေျဖတတ္တယ္။ ကၽြန္မက အဲလိုျပန္စကားေျပာတဲ့ေန႔ဆို သူ႔အိမ္ဆီ အျမန္စက္ဘီးနင္းၿပီး သူ႔အေမကို တိုင္ေျပာတာ။ ဘယ္ေကာင္ေလးလိုက္စကားေျပာတယ္ သူက ျပန္ေျဖေနတယ္ေပါ့။ အဲေလာက္ ကၽြန္မသူ႔အေပၚလႊမ္းမိုးခ်င္ခဲ့တာ။

သူကလည္း ေျပာရွာတယ္ “နင္နဲ႔ငါ ရည္းစားမထားရဘူးေနာ္“ တဲ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မလည္း “ေအး မထားဘူး ဘာလုပ္မွာလဲေနာ္ ရႈပ္တာပဲရွိတာ”၊ “ငါေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္မႀကိဳက္ႏွင့္နဲ႔ေနာ္” လို႔ မွာထားခဲ့တာ။ သူကလည္း မႀကိဳက္ရွာပါဘူး။ တခါကလည္း သူကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္လာတယ္ “ငါ့ကို ဗိုလ္တေယာက္နဲ႔ လာေစ့စပ္ေနတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” တဲ့။ “နင္ႀကိဳက္သလား မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူးေျပာလိုက္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကာဆီးကာဆီးလုပ္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကို ေရာက္ေနတဲ့သူမရွိေသးလို႔လည္း သူရည္းစားမထားေသးတာပါ။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းေတြတက္ ကိုဇနိနဲ႔ ႀကိဳက္ျပန္လာေတာ့လည္း သူဝမ္းသာအားရ ကိုဇနိကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္ရင္ ကိုဇနိရယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္တူတူ ေလွ်ာက္သြားၾကတာေတြရွိပါတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္မလည္း ရည္းစားထားတာ သူ႔ကို မေျပာရဲဘူး ေဝ့လည္လည္လုပ္ေနတာ။ သူလည္းသိပါတယ္။ သေဘာထားတိုက္ဆိုင္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္လို႔ ေျပာတယ္။

အဲဒီမွာ အေတြးေတြေျပာင္းကုန္တာက ကၽြန္မပါ။ ဆရာမစကားၾကားၿပီးကတည္းက ေနာင္တခ်ိန္မွာ သူ႔အေမကမ်ား သူ႔သမီးမစြံခဲ့တာ “ကၽြန္မေၾကာင့္” လို႔ ေျပာလာရင္ ကၽြန္မလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာပါ။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္တိုင္းေမးရတယ္ “နင္ ေတြ႔ေနၿပီလား ဟိုေကာင္ေလးကေရာ ဒီေကာင္ေလးက မဆိုးပါဘူး” လုပ္ေတာ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္တယ္ “နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင့္ဟာနင္ ကိုဇနိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ ငါမွ ဘယ္သူ႔မွ ႀကိဳက္လို႔မရေသးတာ” လို႔ ဆိုလာတယ္။ ခုေတာ့ သူက စီးပြားေရးမွ စီးပြားေရးသမားျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔လည္း မရဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္တန္တန္လူကိုလည္း သူနဲ႔သေဘာမတူခ်င္။ သေဘာတူစရာေတြ႔ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္းက သံေယာဇဥ္မျဖစ္။ ကၽြန္မလည္း သူအိမ္ေထာင္ဖက္မေတြ႔မခ်င္း စိတ္ပူေနရအံုးမယ္ထင္ပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက “နင့္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေပးစမ္းပါ” လို႔ ဆိုလာရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြကို ကပ္ေစးနဲတတ္တယ္။ “မေျပာေပးဘူး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေျပာေပါ့” နဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုက်ေတာ့ “နင့္ကို ဘယ္သူက အေျပာခို္င္းေနတယ္၊ နင္ျပန္မႀကိဳက္နဲ႔ေနာ္ အဲေကာင္ကျဖင့္ ဘယ္လို” အဲလိုလုပ္တာ ကၽြန္မက။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းဆို ဘယ္သူနဲ႔မွ တူတယ္တန္တယ္ မထင္ခ်င္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ကၽြန္မကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အိုေကသြားၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔အဆင္ေျပသြားရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခ်စ္တာပါပဲ။

အခုေတာ့ အသက္လည္း ႀကီးလာၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မႏွေျမာေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေနၾကာ သူတို႔မစြံတာ ကိုယ့္ပေယာဂျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္လည္း စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္က ကန္႔လန္႔ႀကီးမျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို လမး္မွန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္သင့္တာ လုပ္ေအာင္ တိုက္တြန္းေပးရမယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ ေျပာျပၿပီး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို တကယ္ခ်စ္တတ္ေအာင္ နည္းလမ္းမွန္နဲ႔ ခ်စ္တတ္ေအာင္ ကၽြန္မႀကိဳးစားေနပါၿပီ။

မဇနိ

Read more...

သံေယာဇဥ္ဆက္ထံုး

ႀကိဳးတေခ်ာင္းျပတ္သြားရင္ ျပန္ဆက္လုိ႔ရေပမယ့္ ဆက္ထံုးေလးကရွိေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔မရွိပါဘူး။ ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အထံုးေနရာေလးက အဖုအထစ္ေလးရွိေနတာပါ။ ဒီလိုပဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ထားၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြမွာလည္း ဆက္ထံုးေလးေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေခ်ာေမြ႔တဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ အထံုးေလးေတြမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကရမယ္။ တေယာက္က စိတ္ဆိုးရင္ တေယာက္က စိတ္ေလွ်ာ့ရမယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအၿပိဳင္တင္းေနရင္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးျပတ္ေတာ့မယ္။ ျပတ္သြားရင္ မေနႏိုင္လို႔ ျပန္ဆက္မယ္ဆို အထံုးေလးက ပါေတာ့မယ္။ ျပန္ျပန္စဥ္းစားရင္ အဖုအထစ္ေလးျဖစ္ေနေတာ့မယ္။


မေန႔ညက ကိုဇနိနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၾကတယ္။ စိတ္ေကာက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မက ေကာက္တာပါ။ တဖက္သတ္စိတ္ေကာက္တယ္ေပါ့။ သူကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေကာက္လည္း ျပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေခ်ာ့ရွာပါတယ္။ သူတေနကုန္အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့ ကၽြန္မကို ခါတိုင္းလို ဂရုစိုက္တဲ့စကားေတြ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ရမလဲ ညက်ေတာ့ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆိုးေနတာ။ အစကေတာ့ တကယ္စိတ္ဆိုးေနတာပါ။ ေနာက္က် သူက ေတာင္းပန္တာေတြလုပ္လာေတာ့ စိတ္ဆိုးတာက ေျပေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို စခ်င္တာနဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္းျပန္မေျပာဘဲ ထားလိုက္တယ္။
ကိုဇနိ။ ။ ေဝးး စိတ္ေကာက္ေနတာလား
မဇနိ။ ။ ေကာက္ပါဘူး
ကိုဇနိ။ ။ အမ္ ဒါဆို စကားေျပာေလ
မဇနိ။ ။ ေျပာခ်င္ဘူး
ကိုဇနိ။ ။ ေဟာဗ်ာ ဒါဆို ဘာျဖစ္
မဇနိ။ ။ စိတ္နာေနတာ
အဲ ဒီက စိတ္နာတယ္ေျပာလိုက္ရင္ သူေနထို ထိုင္မသာျဖစ္လာၿပီဆိုတာ သိတယ္။ ဒီဖက္မွာ သာသာေလးၿပံဳးေနလိုက္တယ္။

ကိုဇနိ။ ။ မနာပါနဲ႔ကြာ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အလုပ္ကနည္းနည္းေလး အေရးႀကီးေနလို႔ပါ။ စိတ္နည္းနည္းေလွ်ာ့လိုက္ေနာ္။
မဇနိ။ ။ ေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေနေကာင္းလား တခြန္းမေမးဘူး။
ကိုဇနိ။ ။ အမေလး ေမးပါတယ္ဗ်ာ။ အိပ္ယာထစတုန္းက “ေနေကာင္းလား။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ေမးတယ္ေလ
မဇနိ။ ။ အင္းေလး တခါထဲေမးရေသးတာ
ကိုဇနိ။ ။ ကဲ ခုထပ္ေမးတယ္ေနာ္ ေနေကာင္းလား
မဇနိ။ ။ ခုမွ လာမေမးနဲ႔ အခ်ိန္လြန္သြားၿပီ မရေတာ့ဘူး
ကိုဇနိ။ ။ ေအးေအး ဒါဆို စိတ္မေကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ ေခ်ာ့တယ္ေနာ္
မဇနိ။ ။ မရေတာ့ပါဘူးဆို
ကိုဇနိ။ ။ ဘာမွလည္း မလုပ္ရဘဲ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ကြာ
မဇနိ။ ။ ဟုတ္တယ္ ေငါက္လည္းေငါက္လိုက္ေသးတယ္
ကိုဇနိ။ ။ ဘယ္မွာေငါက္လို႔လဲ
မဇနိ။ ။ ဟိုနားေလးမွာေလး အဲ ဟိုနားေလးမွာ ခဏ ျပန္စဥ္းစားလိုက္အံုးမယ္ သတိရၿပီ “ေအးေနမယ္ အေႏြးထည္ အခုသြားယူ” ဆိုၿပီး ေလသံမာမာနဲ႔ေျပာတာ
ကိုဇနိ။ ။ အာ အဲဒါ ေနမေကာင္းၿပီးစမို႔လို႔ ေျပာတာ။ မေငါက္ပါဘူး။ စကားေျပာရင္ ေလသံမာတာ သိရဲ႕သားနဲ႔။ ဘယ္လိုလုပ္ေငါက္ပါ့မလဲ။
မဇနိ။ ။ ဒီတိုင္းသာဆို မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ကိုဇနိ။ ။ ေဟ့ ေဟ့ အဲလို မေျပာပါနဲ႔ကြာ ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ျပင္ပါ့မယ္။ စကားေျပာတဲ့ ေလသံမမာေအာင္လို႔ ေနာ္ ေနာ္။
မဇနိ။ ။ ေတာ္ပီ မျဖစိႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆို
ကိုဇနိ။ ။ ဟာကြာ မလုပ္ပါနဲ႔ ျဖတ္စကားေျပာတာလား
မဇနိ။ ။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ
ကိုဇနိ။ ။ မျပတ္ႏိုင္ပါဘူး မင္းမရွိရင္ မေနတတ္ပါဘူး မခြဲႏိုင္ပါဘူးကြာ
မဇနိ။ ။ အပိုေတြ မေျပာနဲ႔ နားထဲမဝင္ဘူးေနာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ ဆို
ကိုဇနိ။ ။ ဒါဆို အခ်ိန္ေလးေတာ့ နည္းနည္းထပ္ေပးပါ မႀကိဳက္တာေတြ ျပင္ပါ့မယ္ ေနာ္ လို႔။ ျဖတ္ေတာ့ မျဖတ္ပါနဲ႔ကြာ
မဇနိ။ ။ ဘာလဲ အခ်စ္ေလ်ာ့လို႔ ျဖတ္စကား ျပတ္စကားေျပာတာလား
ကိုဇနိ။ ။ အမ္ ဘယ္လို မေလ်ာ့ရပါဘူးဗ်ာ
မဇနိ။ ။ ဟုတ္တယ္ ဘယ္တုန္းက ျဖတ္မယ္ေျပာမိလို႔လဲ သူ႔ဟာသူ အခ်စ္ေလ်ာ့ေနလို႔ အဲဒါေတြေတြးေနတာ ေနမယ္
ကိုဇနိ။ ။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆို
မဇနိ။ ။ အင္းေလ မျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
ကိုဇနိ။ ။ ဒါဆို ဘယ္လို
မဇနိ။ ။ အာကြာ စိတ္နာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆိုးေျပေနၿပီ လို႔ေျပာတာ ။ ဘာမွန္းကို မသိဘူး

တကယ္က မဇနိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ေနတာပါ။ ဒီဂြင္ထဲ၀င္လာေအာင္ သူ႔ကို အသာေလးေခၚလာတာ။ ရစ္ခ်င္လို႔။

ကိုဇနိ။ ။ ဟိ ဟိ ဟိ တကယ္လားကြ အဲလိုလုပ္ပါ
မဇနိ။ ။ အင္း ဒါနဲ႔ ဟိုဘေလာ့က ဘယ္လို သိလား။ ဘယ္ကိုသြားဖတ္အံုး အသစ္တက္ေနၿပီ
(ဘယ္ရမလဲ တေနကုန္ အေျခအေနမေပးလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေၾကာင္း မေျပာရေသးတာ ခုေတာ့ စိတ္ေကာက္ေျပတာနဲ႔ တန္းစီေျပာခ်လိုက္တယ္)
ကိုဇနိ။ ။ အင္း
မဇနိ။ ။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ အလုပ္ လုပ္ေနတာ ေညာင္းေနၿပီလား
ကိုဇနိ။ ။ အင္း
မဇနိ။ ။ ပို႔စ္ေလး ေရးေနတာေလ သိလား ပို႔လိုက္မယ္ေနာ္ ဖတ္ႀကည့္
ကိုဇနိ။ ။ အင္း ေကာင္းပါတယ္
မဇနိ။ ။ အသံကလည္း အထံုးသံႀကီးနဲ႔
ကိုဇနိ။ ။ ဟာ ဘာအထံုးသံလဲ (ျပဴးတူးျပာတာနဲ႔ ေမးသံ) ေနာက္တခါ ထပ္တပတ္လည္ စိတ္ေကာက္မွာေၾကာက္လို႔
မဇနိ။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ အေစာက စိတ္ဆိုးထားေတာ့ အထံုးျဖစ္ေနတာ အခု စကားေျပာေတာ့ ထစ္ ထစ္ အ အ နဲ႔
ကိုဇနိ။ ။ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ
မဇနိ။ ။ ဒီက အထံုးေျပေနၿပီေနာ္
ကိုဇနိ။ ။ ဒီက ထံုးကို မထံုးတာ။ ဟား ဟား
မဇနိ။ ။ အထံုးသံႀကီးနဲ႔ မရယ္နဲ႔ စိတ္ဆိုးလိုက္မယ္
ကိုဇနိ။ ။ ဟား ဟား အထံုးဆိုတာ ျပတ္မွ ထံုးရတာ ဒို႔က ဘယ္တုန္းကမွ အထံုးမရွိဘူးေလ
မဇနိ။ ။ မသိဘူး ျပတ္ျပတ္ မျပတ္ျပတ္ ထံုးတယ္ ဒါပဲ
ကိုဇနိ။ ။ ဟား ဟား အခ်ိဳးေလး

အဲလို အဲလို စိတ္ေကာက္ခဲ့ရာက သံေယာဇဥ္အထံုးေလးဆီ စိတ္ေရာက္သြားလို႔ပါ။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တကယ္ကို ဘာအထံုးမွ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မက ညစ္က်ယ္က်ယ္ဆိုးရင္ သူက တခ်ိန္လံုးရယ္ၿပီး ေခ်ာ့ပါတယ္။ ေခ်ာေမြ႔တဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးကမွ ေကာင္းတာ လို႔ သူလည္း ခဏခဏေျပာဖူးေနတာပါ။ အထံုးေလးေတြ ပုလဲလံုးလို ႀကိဳးမွာ တန္းစီလာရင္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲေနာ္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြဲကေတာ့ ခဏခဏ ျပတ္ၾကတယ္။ ငိုၾကတယ္။ ကိုယ္က သြားၿပီး “နင္ဘာလို႔ ဒီလုိ လုပ္သလဲ ခဏခဏလုပ္တာ မေကာင္းဘူး” နဲ႔ ေျပာမိလို႔ကေတာ့ “နင္ဘာမွမသိပါဘူး ျပတ္သြားျပီး ျပန္ခ်စ္ရတာ အရသာရွိတယ္ နင္နားမလည္ပါဘူး” တဲ႔။ တကယ္လည္း သူဘာကိုေျပာမွန္း ခုထိ နားမလည္ေသးပါဘူး။ သူကပဲ သံေယာဇဥ္အထံုးေလးေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့သူျဖစ္ေနသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ အင္းေလ လံုးလံုးျပတ္သြားတာနဲ႔စာရင္ေတာ့ အထံုးေလးရွိေနေသးတာ ေတာ္ေသးတာ ေအာက္ေမ့ရမယ္။

ခ်စ္သူရည္းစားမွာေတာ့ အထံုးေလးျဖစ္ရင္ သိပ္ကိစၥမရွိေပမယ့္ အိမ္ေထာင္က်သြားရင္ေတာ့ အဖုအထစ္ရွိရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲေနာ္။ အေဖနဲ႔ အေမတို႔မွာ ျပတ္တယ္ ျဖတ္တယ္ဆိုတာ ၾကားလည္း မၾကားဖူးပါဘူး။ တခါကေတာ့ အေမက စိတ္ေကာက္ၿပီး အိမ္ကထြက္သြားတာတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကို မေမြးေသးပါဘူး။ အိမ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ အေမ့တူေတြရွိတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ အေဖက “မင္းတို႔အေဒၚ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးၿပီး အိ္မ္က ထြက္သြားတယ္ကြာ လုပ္ပါအံုး လိုက္ရွာေပးၾကပါအံုး” လို႔ လုပ္သတဲ့။ အကိုေတြလည္း ေက်ာင္းကျပန္ ဗိုက္ကဆာေပမယ့္ မျဖစ္ဘူး လိုက္ရွာမွာေပါ့။ စိတ္လည္း ပူသြားၾကတယ္။ ညေနေရာက္လည္း သတင္းဘယ္ကမွ မရေတာ့ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္လာၾကတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖက ၿပံဳးရႊင္ၿပီး ထမင္းအတူတူစားေနၾကသတဲ့။ အကိုေတြဆိုတာ ရယ္ရအခက္၊ ငိုရအခက္ဆိုပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ သတိရတိုင္း အကိုေတြ ျပန္ျပန္ေျပာေနၾကအေၾကာင္းေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔ အမွန္းသိတတ္ကတည္းက သံေယာဇဥ္အထံုးျဖစ္ဖို႔ေ၀းစြ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာကို မရွိသေလာက္ပါပဲ။

အားလံုးေသာသံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြကို အထံုး၊ အဖု၊ အထစ္မရွိေအာင္ ေခ်ာေမြ႔တဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ႀကအံုးစို႔။ ေနာ္ ကိုဇနိ။

မဇနိ

Read more...

မိုးန႔ံ႔ေလးသင္းလာရင္

တကယ္ေတာ့ အညာမွာ မိုးကသိပ္မရြာဘူးဆိုေတာ့ မိုးရြာမယ္ဆို သိသာတယ္။ မိုးနံ႔ေလးသင္းလာရင္ကို လူေတြေပ်ာ္လာၾကတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ လွ်ပ္စီးလက္တာကို တေမ့တေမာနဲ႔ သေဘာက်ၿပီး မိုးေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလး၊ လူႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္မွာ မိုးေရစိုတဲ့ေနရာက ပစၥည္းေတြဆို အိမ္ထဲသြင္းၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ မိုးနဲ႔ ကစားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္တယ္။ အေဖလည္း အလုပ္နားရေတာ့မယ္။ အိမ္က ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြလည္း စိုစိုရႊဲရႊဲေလး ျဖစ္လာေတာ့မယ္။ မိုးအၿမဲရြာတတ္တဲ့ ရန္ကုန္ကလူေတြၾကားရင္ ရယ္ခ်င္ၾကမယ္ထင္တယ္။ အညာမွာမိုးဖြဲဖြဲက်လာရင္ကို အျပင္မသြားၾကေတာ့ဘူး။ အက်ီၤလက္ရွည္ေလးေတြ ထုတ္ဝတ္တယ္။


မိုးနဲနဲသည္းလာလို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရေျမာင္းေလးမ်ားေပၚလာလို႔ကေတာ့ “ေခ်ာင္းလာၿပီ၊ ေခ်ာင္းလာၿပီ” လို႔ေအာ္ၿပီး ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ကေလးေတြက လမ္းတိုင္းမွာ အျပည့္။ တခါတေလ ညႀကီးမိုးရြာၿပီး မနက္က်တိတ္သြားရင္ “ညက မိုးေတြ သည္းခ်က္ေတာ့ ေခ်ာင္းက်တာ ဒို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဒူးဆစ္ေလာက္ ေရာက္တယ္ေတာ့” လို႔ ကေလးခ်င္း ႀကြားရတာအေမာ။ တကယ္ေတာ့ ဒူးဆစ္ေလာက္ေခ်ာင္းကို ကိုယ္လည္းမျမင္ပါဘူး။ အအိပ္ပုပ္ေနတာ။ အိမ္ကလူႀကီးေတြေျပာသံၾကားတာနဲ႔ ရမ္းရႊီးရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့အေကာင္းသား။ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြ ထုတ္ဝတ္တဲ့သူက ဝတ္ၾကတယ္။ လမ္းအနိမ့္အျမင့္ေတြမွာ တေဝါေဝါစီးလာတဲ့ မိုးေရေတြကို ထီးေလးေတြ ခေမာက္ေလးေတြေဆာင္းၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ စကၠဴေလွေလးေတြ လႊတ္ၾကတယ္။ စကၠဴေလွမရွိတဲ့ကေလးက ပါလာတဲ့ေဖာ့ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး ေလွလုပ္ေမွ်ာတယ္။ ေျမာသြားရင္ လိုက္ဆယ္တယ္။ အိမ္ဖက္ေတြဆီက ဟင္းနံ႔ေတြက တလိႈင္လိႈင္ဆိုေတာ့ ေရၾကည့္ရင္ ဗိုက္ထဲက တဂြီဂီြထျမည္လိုက္ေသး။ မိုးအံု႔အံု႔မွာ အေဖ့ေစာင္ထဲ တိုးၿပီး ေကြးေနရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မရွိပါဘူး။ အေဖေျပာတဲ့ပံုျပင္ေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးဘူး။

အိမ္မွာက အသီးေျခာက္၊ အသားေျခာက္ဆိုတာ အျမဲေဆာင္ထားတာကိုး။ မုိးန႔ံေလးသင္းလာရင္ အေျခာက္အျခမ္းေလးေတြ ခ်က္စားၾကတာ။ အေမသိမ္းထားတဲ့ အသီးေျခာက္ အသားေျခာက္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ ေႏြရာသီဆိုရင္ အိမ္ေနာက္ဖက္က အဖီေပၚမွာ အေျခာက္လွမ္းထားတာေတြ ျပည့္ေနတာ။ ေဟာ မိုးေတြမ်ားေစြေနရင္ ဘာမွ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ မိုးရြာရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္နားနီးခ်င္းေတြက အေဖနဲ႔အေမကို ရယ္စရာလုပ္ေနၾကတာ ။ ကၽြန္မအေဖကို အိမ္နားလူေတြက အေမ့ကို တအားခ်စ္ႏိုင္၊ စိတ္ရွည္ႏိုင္လုိ႔ဆိုၿပီး ေျပာၾကပါတယ္။ မိုးရြာရင္ ဘာလို႔ရယ္ၾကသလဲဆို အေမလွမ္းထားတဲ့ အေျခာက္အျခမ္းေတြ အဝတ္ေတြ အားလံုးမိုးလြတ္ေအာင္ သိမ္းရတယ္။ သိမ္းေနရင္း မိုးမ်ားသည္းလာရင္ အေဖက “မ..မ..” ဆိုၿပီး အျမဲမျပတ္ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ “မ..ေရ ေခါင္းေပၚမိုးမိမယ္္ အဝတ္ေလးတင္ၿပီးမွ အျပင္က ပစၥည္းေတြသိမ္း” လို႔လည္း မိုးသံေတြၾကားက အေမၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာေနတာ။ အိမ္နားကလူေတြကလည္း ၾကားတာေပါ့။ အေဖတို႔အေၾကာင္းသိမထားရင္ေတာ့ ဟိုအိမ္က အိမ္ရွင္မ မိုးရြာထဲ ပစၥည္းေတြ ထြက္သိမ္းေနရတယ္လို႔ ထင္မွာပါပဲ။ တကယ္က မဟုတ္ပါဘူး။ အေမက မိုးလံုေလလံုအိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနၿပီး အေဖက အဝတ္ေတြလဲရုတ္လာတယ္။ အေျခာက္အျခမ္းလွမ္းထားတာေတြ ခေမာက္ႀကီးေဆာင္းၿပိီး လိုက္သိမ္းေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကဆို ကၽြန္မပါေရာၿပီး အိမ္နားနီးခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး အေဖက အေမ့ကို ခ်စ္တတ္လိုက္တာလို႔ တခြိခြိ သေဘာက်ခဲ့တာပါ။

လက္ပံေခါင္း၊ သရက္သီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္သီး မွ်စ္၊ ခရမ္းသီး စတာေတြကို အေျခာက္လွမ္းထားေတာ့ အေရးအေၾကာင္းဆို ထုတ္ခ်က္လို႔လည္း ရတယ္။ ငရုပ္သီးမွည့္ေပၚခ်ိန္ဆို ကၽြန္းထဲက ေစ်းသည္ေတြ အိမ္ေရွ႕ကို တအားလာတာ။ ပုဆိုးကြင္းကို ေတာင္းထဲမွာထည့္ၿပီး ငရုပ္သီးေတြက ပုဆိုးထဲမွာ အျပည့္ရြက္လာတယ္။ အေမတို႔က ေစ်းေတာ္လို႔ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ တေတာင္းလံုးဝယ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔က ေရာင္းစရာလည္းကုန္ေတာ့ ပါလာတဲ့ထမင္းဗူးေလးေတြ အိမ္ေရွ႕က တမာပင္ရိပ္မွာ စားၾကတယ္။ ဖက္ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး တေရးတေမာနားၿပီးမွ ျပန္ၾကတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ငရုပ္သီးမွည့္နီနီေတြကို တလင္းျပင္မွာ လွမ္းထားလိုက္ရင္ တႏွစ္စာ ငရုပ္သီေျခာက္လံုေလာက္တယ္။ သရက္သီးလာေရာင္းတဲ့သူေတြလည္း ေပါတယ္။ လက္ပံေခါင္းကိုေတာ့ အေျခာက္ဝယ္ရတယ္။ ေတာင္းႀကီးတေတာင္းလံုးမွ တစ္ရာေလာက္ေပးရတာပါ။ ခရမ္းသီးအစိမ္းသီးေတြက တလံုးကို (၅ဝ) သားေလာက္ရွိတယ္။ ပါးပါးလွီးၿပီး ေနပူလွမ္းထားရင္ မိုးတြင္းစာရတယ္ေပါ့။ အိမ္မွာလည္း အေမ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္အေျခာက္ထုပ္ေတြ မနည္းပါဘူး။ မိုးရြာရင္ လက္ပံေခါင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ပုန္းရည္ႀကီးေတြနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္းခ်က္စားရင္လည္း အနံ႔ေလး သိပ္ေမႊးၿပီး ထမင္းစားလို႔ေကာင္းလွတယ္။

အခုလည္း မိုးေတြရြာေနတယ္။ အညာမဟုတ္ေတာ့ မိုးနံ႔လည္း မသင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အညာသူဆိုေတာ့ မိုးရြာရင္ အိမ္ထဲမွာေနခ်င္တယ္။ ေစာင္ျခံဳေလးနဲ႔ ေကြးခ်င္တယ္။ ေရေႏြးေလးတည္ၿပီး ဟင္းပူပူေလးေတြ စားခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ မိုးရြာေနေတာ့ အေမခ်က္သလို အမဲသားေျခာက္ေလး ခ်က္စားၾကည့္ခ်င္လာတယ္။

အမဲေျခာက္ဟင္းခ်က္မယ္ဆိုေတာ့ ဘာနဲ႔တြဲခ်က္ရမလဲ စဥ္းစားလိုက္တာ ပဲဟင္းပူပူေလးက တခြက္၊ မွ်စ္ေၾကာ္ကတခြက္၊ အသီးအရြက္ကတခြက္ဆိုၿပီး ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ အမဲေျခာက္ကို ေရခဏစိမ္ထားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ မြမြေလးျဖစ္ေအာင္ထုထားတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငါးပိကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္ေအာင္ လွိမ့္လိုက္ၿပီး အမဲသားကို ထည့္လိုက္တယ္။ အသားထဲဟင္းအႏွစ္စိမ့္ဝင္ေအာင္ ေမႊၿပီးမွ ေရထည့္ၿပီး အဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ (၂)ေရေလာက္ခမ္းေအာင္ ခ်က္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ေရနည္းနည္းက်န္ေအာင္ထားတယ္။ ေရနည္းနည္းနဲ႕ ဆီပဲက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ထက္ျခမ္းခြဲထားတဲ့ ရံုးပတီသီးကို ထည့္ၿပီး ခဏအဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ အမဲေျခာက္ဟင္း စားခ်င့္စဖြယ္ေလးရပါၿပီ။

ပဲနီေလးကို ၾကာဇံနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳခပ္က်ဲက်ဲေလးခ်က္ထားတယ္။

မွ်စ္ကို ငါးပိနဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္။

အသီးအရြက္ကေတာ့ မိႈ၊ ငရုတ္ပြ၊ ပဲသီးေရာၿပီး အစိမ္းေၾကာ္မစားခ်င္တာနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေရစပ္စပ္ေလးနဲ႔ခ်က္လိုက္တယ္။

အင္း ပဲဟင္းပူပူေလးနဲ႔ ထမင္းစားလို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။

မဇနိ

Read more...

မွတ္မွတ္သားသား ရယ္စရာေလးမ်ား

ကေလးအေဖ ဘေလာ့ဂါေတြက သူတို႔ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရယ္စရာေလးေတြ ေရးၾကတယ္။ ကေလးအေတြးဆိုေတာ့ လူႀကီးနဲ႔ မတူပဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့ ရယ္ရတာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၾကားဖူးတဲ့ ရယ္စရာေလးေတြ သတိရလာလို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။


မေနာ့ေန
ကၽြန္ေတာ့ တူမေလးက 'မေန႔က' ရယ္ 'မနက္ျဖန္' ရယ္ကို သူမကြဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးေတြက ေျပာရင္ သူနားလည္တယ္ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဟာသူ ေျပာဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားၿပီးေျပာရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာလံုးတစ္လံုးသူထြင္လိုက္တယ္ 'မေနာ့ေန' တဲ့ မေန႔ကလည္း မေနာ့ေန၊ မနက္ျဖန္လည္း မေနာ့ေန သူ႔အတြက္ကေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ လူႀကီးေတြကလည္း နားလည္ပါတယ္။ ကေလးေလးဆိုေတာ့ ခ်စ္ဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။

ေရာ့ေရာ့...
ကၽြန္ေတာ့ညီဝမ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္က သူ႔မွာ အမေတြကမ်ားေတာ့ ကေလးတုန္းက လက္ေပၚက မဆင္းပဲ အၿမဲလိုလို အခ်ီခံထားရတယ္။ အမေတြက တစ္ေရာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကေလး လက္လႊဲတဲ့အခါမွာ 'ေရာ့၊ ေရာ့' လို႔ေျပာၿပီး လႊဲတတ္ၾကတယ္။ ကေလးက အဲဒီစကားကို မွတ္ထားၿပီး သူ႔ကိုအမတစ္ေယာက္ေယာက္က လာခ်ီေစခ်င္ရင္ ခုတင္ေပၚကေန လက္ကိုကားၿပီး 'ေရာ့ ေရာ့' နဲ႔ ေအာ္ေနတတ္တယ္။

ကေလးမႀကိဳက္ေအာင္ေတြ လုပ္ေနၿပီ
အဲဒီကေလးက အငယ္ဆံုးလည္း ျဖစ္တယ္ အကိုအမေတြလည္းေပါတယ္ဆိုေတာ့ ခဏခဏ အငိုရွာခံရတယ္။ ကေလးကငိုၿပီဆိုရင္ ကေလးအငိုရွာတဲ့သူကို လူႀကီးေတြက 'ကေလးမႀကိဳက္ေအာင္ေတြ မလုပ္စမ္းနဲ႔၊ ကေလးကို အငိုမရွာနဲ႔' လို႔ ဆူတတ္တယ္။ ကေလးက အဲဒါေလးကို မွတ္ထားၿပီး သူကိုလာစရင္ ေနာက္က်ေတာ့ ေအာ္ၿပီးတိုင္တတ္လာတယ္။ 'အေမ ဒီမွာ ကေလးမႀကိဳက္ေအာင္ေတြ လုပ္ေနတယ္။ အေမ ကေလးကို အငိုရွာေနတယ္' တဲ့။

ဒါမ်ိဳးလာေခ်ာ့လို႔ ဘယ္ရမလဲ
တစ္ခါလည္း ဆန္ေရာင္းတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကေလးအငယ္ေလးကို အႀကီးေကာင္က ငိုေအာင္လုပ္လိုက္တယ္ ေနာက္ကေလးငိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူက ဆန္ေတာင္းထဲက ဆန္ေတြကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ကစားျပလိုက္တယ္။ ကေလးက အေပၚတတ္သြားတဲ့ ဆန္ေတြကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး အငိုတိတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖလုပ္တဲ့လူက အႀကီးေကာင္ကို 'ဆန္ေတြနဲ႔ ဘာလို႔ကစားရတာလဲ' လို႔ဆူလိုက္ေတာ့ 'ကေလးအငိုတတ္ေအာင္ ေခ်ာ့တာပါ' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုလူလည္ ကေလးက 'ငါ့အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ့တာတဲ့' ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ေလာ ဆက္ငိုေတာ့တာပဲ။

သူေခၚခိုင္းလို႔လည္း ေခၚရေသးတယ္၊ :(
တစ္ခါတုန္းက အိမ္နီးခ်င္း အပ်ိဳမႀကီးတစ္ႀကီး မမတစ္ေယာက္ပါ၊ ကေလးလည္းအရမ္းခ်စ္တတ္ေတာ့ အိမ္နားက ကေလးကို ေခၚလာတယ္။ ထိမ္းမယ္ေပါ႔။ ကေလးကလည္း သူ႔ကိုခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူ႔စကားလည္းနားေထာင္တယ္။ ငိုလည္းမငိုတတ္ရွာဘူး။ သူကအိမ္မွာ ေနတာ အဖြားရယ္၊ အေမရယ္နဲ႔ ေနတယ္။ သူ႔ကိုလူႀကီးေတြက 'သီရိ' လို႔ေခၚတယ္။ ကေလးနဲ႔က်ေတာ့ သူက မမ အေခၚခံခ်င္တာ။ သူ႔ကိုသူ မမလို႔လည္း ေျပာတယ္ ကေလးက အဲဒီ စကားကို နားမဝင္ဘူး။ လူႀကီးေတြေခၚသလို သီရိလို႔ပဲေခၚတယ္။ ကေလးက သီရိေခၚရင္ သူကရိုက္တယ္။ အဲလိုမေခၚရဘူးလို႔လည္း ေျပာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကေလးက အဲလိုပဲထပ္ေခၚတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက 'ျပန္ေခၚစမ္း၊ ျပန္ေခၚစမ္း' လို႔ေျပာတယ္။ ကေလးက ေခၚခိုင္းတယ္ထင္လို႔ ေခၚတယ္။ သူကရိုက္တယ္။ ကေလးက နားမလည္သလိုေလးၾကည့္ေနတယ္။ သူက ေခၚခိုင္းလိုက္ ကေလးက ေခၚလိုက္ ရိုက္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ မမကေရာက္လာၿပီး 'ကေလးက ေခၚခိုင္းလို႔ ေခၚေနတာ၊ ေခၚစမ္းေခၚစမ္း ဆိုတာကို သူက တကယ္ေခၚခိုင္းတယ္ ထင္ေနတာ' လို႔ ေျပာျပလိုက္မွ ကေလးလည္း သက္သာရာရသြားတယ္။ သူ႔အမရင္းကသင္ေပးေတာ့မွ ကေလးက 'မမ' လို႔ ေခၚတတ္သြားပါတယ္။

Read more...

ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားၾကမယ္

ေမာင္ေလးကို ဟင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကၽြးေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ လူလည္းေနေကာင္းလို႔ ဟင္းခ်က္ေကၽြးလိုက္အံုးမယ္လို႔ စိတ္ကူးရေတာ့တယ္။


ပထမဆံုးငါးေသတၱာခ်က္ဖို႔ မန္က်ည္းသီးမွည့္ေရေဆး၊ ေရစိမ္ထားလိုက္တယ္။ ငါးေသတၱာကို သူ႔အတိုင္းခ်က္ရင္ အေၾကာတက္ခ်င္တာရယ္၊ ညွီမွာေၾကာက္တာရယ္နဲ႔ မန္က်ည္းမွည့္ေလးနဲ႔ခ်က္ရင္ အရသာေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္ ခ်ဥ္စပ္ေလးခ်က္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တာပါ။ မီးဖိုေပၚကဒယ္ထဲက ဆီဆူရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတလံုး၊ ငါးပိအနည္းငယ္၊ ဆႏြင္းမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို လွိမ္႔လိုက္တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္လာရင္ ငရုပ္သီးအေရာင္တင္မႈန္႔၊ အၾကမ္းမႈန္႔ထည့္ေမႊပါတယ္။ ေမႊေနရင္းနဲ႔ အသင့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ မန္က်ည္းရည္ကို ထည့္ ဆီသတ္ပါတယ္။ ဟင္းအႏွစ္အသားက်ေနခ်ိန္မွာ ငါးေသတၱာကို ေဖာက္ထည့္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းမေမႊေသးဘဲနဲ႔ ခဏေနမွ အထက္ေအာက္လွန္ေပးလိုက္တယ္။ ငါးသိပ္ေၾကသြားမွာစိုးလို႔ပါ။ မန္က်ည္းေရရယ္ ငါးေသတၱာအႏွစ္ရည္ရယ္ဆိုေတာ့ ေရထပ္မထည့္ေတာ့ဘဲ နံနံပင္ေလးအုပ္ခ် ခ်လိုက္ရင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ေလးေလးနဲ႔ အရသာရွိတဲ့ ငါးေသတၱာဟင္းရပါၿပီ။

မိုးေအးေအးမွာ အေမေၾကာ္တတ္တဲ့ ငရုပ္သီးစိမ္း ငါးပိေၾကာ္ေလးလည္း သတိရတာနဲ႔ ေၾကာ္စားျဖစ္ပါတယ္။
ဆီဆူလာရင္ ဆႏြင္းမႈန္႔နည္းနည္းေလးထည့္ေမႊထားလိုက္ၿပီး ငါးပိခပ္မ်ားမ်ားကို ထည့္ေၾကာ္မွာပါ။ ငါးပိက ဟင္းခ်က္ရင္ မွ်င္ငါးပိကို သံုးေပမယ့္ အခုလို ငါးပိေၾကာ္ေလးဆိုရင္ ပုဇြန္ငါးပိကို သံုးရင္ ပိုေမႊးပါတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ အေမက ငါးပိကို သံုးမ်ိဳးေလာက္ ခြဲထားတယ္ထင္ပါတယ္။ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ရင္သံုးတဲ့ ငါးပိက တစ္မ်ိဳးပါ။ ကင္းမြန္တံဆိပ္ပုဇြန္ငါးပိကို အခုေတာ့ သံုးပါတယ္။ ဆီဆူဆူမွာ ခ်က္ျခမ္းခြဲထားတဲ့ ငရုပ္သီးစိမ္းကို ထည့္ေၾကာ္လိုက္တယ္။ ငရုပ္သီးနည္းနည္းႏြမ္းရင္ ပန္းကန္မွာ ဆယ္ထားလိုက္ၿပီး ငါးပိထည့္ေၾကာ္ပါတယ္။ ငါးပိအေရာင္ရဲလာရင္ ၾကက္သြန္ျဖဴထည့္ေမႊ၊ ျပီးေတာ့ ဆယ္ထားတဲ့ငရုပ္သီးေၾကာ္ကို ထည့္ေမႊၿပီး ခဏေနမီးပိတ္လိုက္ပါတယ္။

အုအဲႏိုက အမဲသားတံုးေတြ၀ယ္လာျဖစ္ေတာ့ အမဲသားငရုပ္သီးစိမ္းငါးပိခ်က္ေလး ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ အခုအိမ္နားက ဆိုင္ေတြမွာဆို အမဲသားအလႊာပဲ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အမဲသားကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငရုပ္သီးစိမ္းနဲ႔ခ်က္စားရလိုက္ေတာ့ေလ တခါတေလမွာ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ မဆလာႀကိဳက္ရင္ မဆလာထည့္ခ်က္ေတာ့ အနံ႔ေမႊးတဲ့ အမဲသားဟင္းေလးက တမ်ိဳးအရသာရွိပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့အခါ ဇြန္းထိလိုက္တာနဲ႔ ႏူးအိေနေအာင္လို႔ မီးေအးေအးနဲ႔ ေရခဏခဏထည့္ေပးၿပီး ႏွပ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ၾကက္သားဆီျပန္ဟင္းေတြ မစားခ်င္ရင္ ၾကက္ပုန္းရည္ေလးခ်က္စားလည္း ေကာင္းတာပါပဲ။ ၾကက္သားကို ဂ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ျပဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ၾကက္သားႏူးရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးနဲ႔ လွိမ့္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္ရင္ ပုန္းရည္မႈန္႔ေဖာက္ထည့္ ေမႊတယ္။ ေရနည္းနည္းထည့္ၿပီး ႏွပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေရအေတာ္ခမ္းသည္အထိခ်က္ၿပီး ဆီအတိုင္းက်န္ေအာင္ထားလိုက္ရင္ ၾကက္ပုန္းရည္ေကာင္းေကာင္းရပါၿပီ။


မဇနိ

Read more...

အဖိုးအို

Старик
1814—1815

Уж я не тот любовник страстный,
Кому дивился прежде свет:
Моя весна и лето красно
Навек прошли, пропал и след.
Амур, бог возраста младого!
Я твой служитель верный был;
Ах, если б мог родиться снова,
Уж так ли б я тебе служил!

А.С.Пушкин


အဖိုးအို

ရမၼက္ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အဲသလို ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဘယ္သူက အံ့စရာေကာင္းေနလို႔လဲ
ငါ့ေႏြဦးနဲ႔ ေႏြဟာ လွပစြာ
ထာဝရထြက္ခြာသြားၾကၿပီ၊ ေျခရာေတြလည္း ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။
ျမားနတ္ေမာင္၊ ႏုနယ္တဲ့အရြယ္ရဲ႕ ဘုရားသခင္!
ကြ်ႏ္ုပ္က သင့္ရဲ႕ သစၥာရွိ အေစအပါးပါ
အသစ္တဖန္ ျပန္ေမြးဖြားခြင့္ရွိရင္
အသင့္ထံပါးမွာ ဒီလို ထပ္ၿပီး ထမ္းေဆာင္ပါရေစ။

အာ. အက္(စ). ပုရွကင္

Read more...

Jokes From RD

ဒီလို လိုခ်င္ရင္ ဒါမ်ိဳး လုပ္ရတယ္

ေရပိုက္ျပင္သမားက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ေရပိုက္ကိုျပင္ၿပီးေတာ့ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ က်သင့္ေၾကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
- "ခင္ဗ်ားအလုပ္က ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ေဆးကုတာ အဲသေလာက္ တခါမွ မေတာင္းဖူးေသးဘူး"
ေရပိုက္ျပင္သမားက ဆရာဝန္အား ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
- "က်ေနာ္ဆရာဝန္လုပ္တုန္းကလည္း အဲသေလာက္တခါမွာ မေတာင္းဖူးဘူးဗ်။"


စာနာစမ္းပါ

တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္တြင္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္တစ္ခု လြတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ အလည္လာသူတစ္ေယာက္က ေမးေလသည္။
- "ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ေမ်ာက္ေတြအားလုံး ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲဗ်။"
- "မိတ္လိုက္တဲ့ ရာသီဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက အတြင္းဖက္ထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္။" ဟု အေစာင့္မွ ျပန္ေျပာေလသည္။
- "ေျမပဲဆံပစ္ေကြ်းလိုက္ရင္ သူတို႔ထြက္လာေလာက္သလားဗ်။"
- "ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေရာ ထြက္လာမွာမိုလို႔လားဗ်ာ။"

ဒါေလးေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့

က်မစာတိုက္အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ေသာအခါ စာပို႔သမားအမ်ိဳးသမီးက က်မနားတြင္ပန္ထားေသာ နားကပ္ကို ျမင္ေသာအခါ ေျပာေလသည္။
- "ဒီနားကပ္က စိန္ေတြက အစစ္ေတြပဲ။"
- "ဟုတ္တယ္ အစစ္ေတြေပါ့။ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိန္အစစ္မွန္း သိပါလိမ့္။"
- " အင္း သိတာေပါ့ ဘယ္သူကမွ စိန္အတုဆိုရင္ ဒီေလာက္ေသးေသးေလးကို မဝယ္ဘူးေလ။"

အံ့ၾသသြားေစရမယ္

က်မခင္ပြန္း ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေနစဥ္ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးက ေမာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ လိုိခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
- "ဟုတ္တယ္ သမီး၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖျပန္လာမွ သမီးကို ေမြးေပးမယ္ေနာ္"
သို႔ေသာ္လည္း သမီးေလးတြင္ ပိုေကာင္းေသာ အႀကံဉာဏ္ရွိေနေလသည္။
- " ေဖေဖျပန္လာရင္ တခါတည္း အံ့ၾသသြားေအာင္ အခု ေမြးထားမယ္ေလ။"

Read more...

ထမင္းစားလို႔သိပ္မေကာင္းတဲ့အခါ

ေနမေကာင္းၿပီးခါစ ဘာဟင္းမွ မစားခ်င္သလို ျဖစ္ေနလို႔ တို႔ဟူးသုတ္ခ်ဥ္ငံစပ္ သုပ္စားၾကည့္လိုက္တယ္။ ထမင္းပူပူေလး နဲနဲရယ္ တို႔ဟူးသုပ္ေလးရယ္ ခံတြင္းေတြ႔တယ္ေပါ့။ ပဲမႈန္႔အစိမ္းကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထားလိုက္တယ္။ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းၿပီး ပဲမႈန္႔ထဲထည့္ေမႊလိုက္ရင္ တို႔ဟူးရတဲ့အခါ ေမႊးေမႊးေလးရေအာင္လို႔ပါ။ မုန္႔ႂကြပ္ေလးေၾကာ္ၿပီး ပန္းကန္ေျခာက္ေျခာက္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ စိုက္ထားတဲ့ အိုးခင္းထဲက နံနံပင္နဲနဲ ခူးထားလိုက္ပါတယ္။ ငရုပ္သီးဆီခ်က္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ မန္က်ည္းမွည့္ေဖ်ာ္ကို အဆင္သင့္ျပင္ထားရပါတယ္။ ပဲမႈန္႔ေဖ်ာ္ရည္ကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ မီးပိတ္ၿပီး ပန္းကန္မွာ တို႔ဟူးကိုထည့္၊ အေအးခံထားလိုက္ပါတယ္။ တို႕ဟူးတံုး ေအးလာရင္ ခပ္ေသးေသး အတံုးေလးေတြလွီး၊ ငံျပာရည္၊ ဆီခ်က္၊ မုန္႔ၾကြပ္၊ နံနံပင္ လိုသလိုထည့္ၿပီး ခ်ဥ္ငံစပ္ေလး သုပ္စားလိုက္ရင္ ေနမေကာင္းတဲ့သူပါ ေခၽြးထြက္ကုန္ပါတယ္။



ၾကက္သားဟင္းစားရတာလည္း ၾကာေတာ့ၿငီးေငြ႔လာပါတယ္။ ထမင္းစားပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ၾကက္သားဟင္းကို မျမင္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလုပ္စားရပါ့မလဲ။ စိတ္အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ေအာင္ ၾကက္သားကို ေၾကာ္စားမယ္စိတ္ကူးလိုက္မိတယ္။ ၾကက္သားကို အတံုးေသးေသးေလးေတြတံုးၿပီး ေရစင္ေအာင္ ေဆးပါတယ္။ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းၿပီး အသားကို ငံျပာရည္နဲ႔ေရာ နယ္လိုက္ပါတယ္။ ဆႏြင္းနဲနဲထည့္ၿပီး ေရနဲ႔ ျပဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရခမ္းသြားရင္ ဆီပူပူမွာ ထည့္ေၾကာ္ပါတယ္။ ၾကက္သားအေရာင္ရဲလာရင္ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထားတာကို ထည့္ေမႊလိုက္ပါတယ္။ အန႔ံေမႊးေအာင္လို႔ပါ။ အေနေတာ္က်က္လာတဲ့အခါ ငရုပ္သီးအၾကမ္းမႈန္႔ေလးပါျဖဴးၿပီး ေမႊခ် ခ်လိုက္ရင္ ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ၾကက္သားေၾကာ္ရပါၿပီ။


အမဲသားေၾကာ္ကလည္း ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္၊ ေနျပန္ေကာင္းခါစဆို စားခ်င္စိတ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမဲသားကိုလည္း အတံုးေသးေသေလးေတြလွီးၿပီး ဂ်င္းမ်ားမ်ား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းပါ ေရာၿပီး ဆႏြင္းမႈန္႔အနည္းငယ္ထည့္ ေသေသခ်ာခ်ာေလး နယ္ပါတယ္။ ေရထည့္ျပဳတ္ၿပီး ေရခမ္းသည္အထိျပဳတ္ပါတယ္။ ဂ်င္းအရသာေတြပါ အသားထဲစိမ့္ဝင္ေအာင္လို႔ပါ။ ဆီပူပူမွာေၾကာ္ၿပီး အသားအေတာ္ႂကြပ္လာၿပီဆိုရင္ ၾကက္သြန္ျဖဴလွီးထားတာေလးေတြ အုပ္လိုက္ပါတယ္။ အသားလည္းအေတာ္ႂကြပ္၊ ၾကက္သြန္ဖတ္လည္းက်က္ရင္ အရသာရွိလာတဲ့ အမဲသားေၾကာ္ရပါၿပီ။


ဒီေန႔ေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ဆန္ျပဳတ္ေလးကို င႐ုတ္ေကာင္းေလးျဖဴးလိုက္ၿပီး ေသာက္လိုက္၊ အမဲသားေၾကာ္ေလးစားလိုက္ တို႔ဟူးသုပ္ေလးစားလိုက္နဲ႔ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ဖ်ားေနတာ ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။

မဇနိ

Read more...

ထိုတေန႔

ေနမင္းသည္ကား ေလာကႀကီးတခြင္အား အပူေငြ႕မ်ားျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ျဖန္းပက္ထားေလသည္။ အသင္ေနမင္း တေလာကလုံးအား စိတ္ရွိသမွ် ျဖန္းပက္ပါေလ။ အကြ်ႏု္ပ္ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္ကာ မွီေနရွာေသာ မယ္မဒီေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ ခ်မ္းသာေပးပါ။ ဖန္တီးလို႔ရလွ်င္ကား အပူ ႏွစ္ဆ အကြ်ႏု္ပ္ေပၚကို ျဖန္းခ်လိုက္ပါ။ ဇင္ေယာ္ေတာင္ပံ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းေနရွာေသာ မယ္မဒီေလးခမ်ာ၊ ခရီးသြားလို႔ ပန္းလွတဲ့ ဒဏ္အျပင္၊ ေႏြေနအပူကပါ ထပ္ဆင့္ေလာင္းထားေတာ့ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္မွာကား ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ရွိေခ်လွ၏။


"ေဝး…"
အကြ်ႏ္ုပ္ ႏႈတ္ခမ္းမွ အသံခပ္ဖြဖြျဖင့္ ေခၚလိုက္ေလသည္။ မယ္မဒီေလး၏ ညာဖက္မ်က္ေတာင္ တခ်က္ ျဖတ္ကနဲအေပၚကို ေကြးတြန္႔သြားသလို ျဖစ္ၿပီး အသာပင္ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္ရွာ၏။ သူကေလး အေတာ္ပင္ပန္းရွာေနၿပီ။ ဒီတိုင္းေတာ့လည္း မျဖစ္ရွာေခ်။ တတ္သမွ်ပညာစြမ္းျဖင့္ မယ္မဒီေလး ေအးျမေစရမည္။ အကြ်ႏု္ပ္၏ ႏႈတ္ခမ္းအား စုကာ မယ္မဒီ၏ မ်က္ႏွာကေလးအား သာသာယာယာ ေလမႈတ္ေပးေနေလ၏။ နက္ေမွာင္ေနရမည့္အစား၊ ဖုန္တင္ေနေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အဝါေရာင္သမ္းေနေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္ ေလထဲတြင္ ဝဲကာေနေလသည္။ ေလာကတခြင္လုံး ပူေလာင္ေနေသာ္လည္း မယ္မဒီေလးကို ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ က်က္သေရရွိလွေပသည္။

ထိုအခိုက္ "နာနတ္သီးစိတ္၊ နာနတ္သီးစိတ္"ဆိုေသာ အသံခပ္စူးစူးနဲ႔အတူ ေခါင္းေပၚတြင္ နာနတ္သီးဗန္းကေလးတင္ၿပီး လာေရာင္းေသာ ေဈးသည္မိန္းကေလး၏ အသံကို ၾကားရေသာအခါ မယ္မဒီေလး၏ မ်က္လုံးကေလးက ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ပြင့္လာၿပီး "စားခ်င္တယ္၊ ဝယ္ေပးေနာ္" ဆိုေသာ အသံကေလး ထြက္လာေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နာနတ္သီးသည္အား လက္ျပ၍ေခၚလိုက္သည္။ နာနတ္သီးေဈးကလည္း အလြန္ခ်ိဳသေလာက္၊ နာနာသီးစိတ္ကလည္း အရည္ရႊန္းရႊန္းနဲ႔ စားလို႔လည္း အလြန္ခ်ိဳေလသည္။ အကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ မယ္မဒီေလးသည္ အသံမ်ားပင္ မထြက္ႏိုင္ဘဲ နာနတ္သီးမ်ားကို ကုန္း႐ုန္းစားၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္တစိတ္စားၿပီးမွသာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ အၿပဳံးပန္းခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္လိုက္ၾကသည္။ "စားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။" - ဆိုေသာ သူမ၏ အသံခပ္ခ်ိဳခ်ိဳထြက္လာေသာအခါ "ထပ္ဝယ္လိုက္မယ္ေနာ္"ဆိုေသာ အကြ်ႏ္ုပ္အသံက ကပ္ရပ္ထြက္သြား၏။ "ဒီမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ေလ၊ ထပ္မဝယ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္" ဆိုေသာအခါ "အင္းအင္းအင္း" ဟု အကြ်ႏ္ုပ္ေျဖလိုက္ေလသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ရန္ကုန္ကဝယ္လာေသာ၊ ခရီးသြားစဥ္ လမ္းမွာမစားျဖစ္၍ က်န္ေနေသးေသာ ယိုသြပ္ေပါင္မုန္႔မ်ားလည္းရွိေသး၏။ "ဗိုက္ဆာရင္ စားလိုက္ေလ" ဆိုေတာ့ "ဟင့္ အင္ ဗိုက္က ျပည့္သြားေပါ့" ဆိုကာ အကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္ေကြ်းေလသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ရွိေနေသးေသာ ေဖ်ာ္ရည္ဗူးကေလးကို ကြ်ႏ္ုပ္ယူလိုက္ၿပီး ပိုက္ကေလးတပ္ကာ "ဒါေလး ေသာက္လိုက္ေနာ္" ဆိုၿပီး မယ္မဒီေလးအား ထပ္ကာေပးလိုက္ျပန္သည္။ ေဖ်ာ္ရည္ အနည္းငယ္သာ ေသာက္ၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ ကမ္းေပးေလသည္။ ေဘးမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ လူအမ်ားက ဒီႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ေလးတခု၊ အေအးေလး တဗူးကို သူမစား ငါမစား အခ်စ္ေတြ ပိုေနၾကပါ့လား ဆိုေသာ အနည္းငယ္ ခ်ဥ္စပ္စပ္အဓိပၸါယ္ေရာက္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကေလကုန္၏။ ၾကည့္ၾကပါေလ မိတ္ေဆြတို႔၊ အကြ်ႏ္ုပ္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ကေလးမ အစာစားမွသာ ခရီးေၾကာင့္ ပင္ပန္းသည့္ ဒဏ္ ခံႏိုင္ေသာ အားရေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ျဖင့္ လူျပည့္က်ပ္ေနသည့္ မွန္လုံးကားကေလးတြင္ ထိုင္ခုံမရသျဖင့္ တံခါးဝအနီး သစ္သားတန္းကေလးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား တက္၍ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ အျခားကားကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း ေပၚမလာေသာအခါ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ "ဒီကားက ေနာက္ဆုံးကားပါဗ်ာ၊ လိုက္သြားစမ္းပါ" ဟုဆိုကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အတင္းဆြဲ၍ လိုက္ပို႔ေသာေၾကာင့္ အခုစီးေနေသာ ကားသို႔ေရာက္ရပါသည္။ ေက်းဇူးႀကီးေသာ ဆိုက္ကားဆရာပါေပ။ သစ္သားတန္း ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ထုိင္ေသာအခါတြင္လည္း မယ္မဒီငိုက္ကာ ကားတံခါးၾကားဆင္းသြားမွာ စိုးရိမ္၍ လက္ျဖင့္ သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမတံခါးအဝနား ကိုင္စရာတခုကို ကိုင္ကာ ေနာက္မွီစရာအျဖစ္ ဖန္းတီးေပးထားရ၏။

အခ်ိန္အခါက်ေရာက္လာေသးအခါ ကားကေလးကား လူးကာလြန္႕ကာ ေျပးေလေတာ့၏။ ၂ နာရီခန္႔ အားကုန္ေျပးၿပီးေသာအခါ လမ္းဆုံလမ္းခြတစ္ခုသို႔ ကားကေလးေရာက္ေလ၏။ ကားသမားအား ႀကိဳတင္ေျပာထား၍ ယင္းေနရာေရာက္ေသာအခါ ကားက ရပ္ေပးေလသည္။ လမ္းေဘးဇရပ္တြင္ နားခိုရင္း ရပ္ထားေသာ ကားမွန္သမွ်ကို လိုက္ေမးရေလသည္။ " ***ထိ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကမွာလားဗ်" ေမးတိုင္း "မေရာက္ဘူး" ဆိုေသာ အေျဖမ်ားနဲ႔သာ ႀကဳံေတြ႕ရသည္။ ဇရပ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အျခားလူမ်ားက "စိတ္ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားသြားခ်င္တဲ့ဆီကို ေရာက္တဲ့ ကား တစ္စီးစီးကေတာ့ ေပၚလာမွာပါဗ်"ဆိုေသာေၾကာင့္ စိတ္အနည္းငယ္ေအးရေလသည္။ ညအေတာ္ ေမွာင္ေသာအခါ လိုရာခရီးကို ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ကား ေပၚေတာ္မူလာရွာသည္။

…. ထိုသို႔ျဖင့္ လိုရာခရီး ေအးခ်မ္းစြာ ေရာက္ရပါေတာ့၏။

ခရီးပန္း၍ ေရႊမ်က္ႏွာေတာ္ ႏြမ္းေနေသာ ထိုတေန႔က မယ္မဒီအား မ်က္လုံးထဲမွ မထြက္သျဖင့္ ထိုတေန႔အား အမွတ္တရ ေရးသားလိုက္ရသည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

Read more...

အီလက္ထေရာနစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ (Akihabara)

ေမာင္ေလးက ကြန္ျပဴတာ၀ယ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာလာေတာ့ Akihabara (အကိဟဘရ) အီလက္ထေရာနစ္ၿမိဳ႔႕ကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာက ခရီးစရိတ္က အေတာ္ေလး ေစ်းျမင့္ပါတယ္။ တေနရာသြားမယ္ဆို စဥ္းစားေနရတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ တရက္ေပးရေတာ့တာကိုး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္လည္း မျဖစ္မေနလိုက္ပို႔ရတာ အကိဟဘရကိုပါပဲ။ လိုက္မပို႔လို႔ကလဲ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ Training ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက တိုက်ိဳၿမိဳ႕တ၀ိုက္ကို လာရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဒိုင္ခံလိုက္ပို႔ရတယ္။ ရထားခက မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ခရီးကို ယန္း ၅၄၀ ေပးရတယ္။ အျပန္အသြားဆို ယန္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကုန္သြားေရာ။ အခ်ိန္ကလဲ မနက္ကသြားရင္ ေစ်း၀ယ္တာနဲ႔ ညေနမွ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးေလဆိုၿပီး အဲဒီလမ္းေၾကာဖက္က ၀ယ္စရာေတြ စု၀ယ္ရတယ္။



Ueno(အုအဲႏို) မွာက ကုလားပဲ၊ နံနံပင္၊ ကန္စြန္းရြက္၊ ငံျပာရည္၊ ဆန္ေခါက္ဆြဲဖတ္၊ တရုတ္အေၾကာ္အေလွာ္ေတြကို အဓိက ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ပုဇြန္ေတြလဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္လို႔ ေကာင္းလွတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းက ျပန္လာရင္ စားခ်င္တဲ့ ျမန္မာစာေတြ ေကာင္းေကာင္းခ်က္စားလို႔ရပါၿပီ။ Akihabara နဲ႔ Ueno ဆိုရင္ ၃ မိနစ္ေလာက္စီးရၿပီး ယန္း ၁၃၀ ေပးရတယ္။ Ueno ကေန Takadanobaba (တကဒါႏိုဘဘ) ကိုလည္း မသြားမျဖစ္ သြားရပါတယ္။ ၂၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ယန္း ၁၉၀ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွက ျမန္မာဆိုင္ရွိေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ ျမန္မာအစားအစာ ၀ယ္ဖို႔ သြားရတယ္။ အဓိက ငါးပိ၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ။ စမူဆာ၊ လက္ဖက္စတဲ့ လိုရာ၀ယ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ ျမန္မာထမင္း၊ဟင္းကို ကန္စြန္းရြက္နဲ့ မႈိေၾကာ္၊ တို႔ဟူးသုပ္ေလးပါ စားခ်င္စားလို႔ရေသးတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီျပန္ဖို႔ဆို ယန္း ၄၈၀ နဲ႔ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ၾကာပါတယ္။ စုစုေပါင္း ယန္း ၁၃၄၀ ကုန္က်မယ့္ခရီးကို အျပန္အသြား one day ticket ဆိုတာနဲ႔ သြားလိုက္ရင္ ၁၀၅၀ ေပးရၿပီး အေခါက္ေခါက္အခါခါ ႀကိဳက္သလို စီးလို႔ရပါတယ္။ Ueno ပဲ အရင္သြားျပီး Akihabara ကို အျပန္၀င္မလား၊ ၀ယ္စရာေမ့ေနရင္ ၂ ေခါက္ျပန္စီးမလား အဆင္ေျပလွပါတယ္။ မုန္႔စား ဘာညာနဲ႔ ခရီးစရိတ္ကတင္ ယန္း ၃၀၀၀ ေလာက္ ကုန္ေရာ။ ဟင္းခ်က္စရာ၀ယ္တာ မပါေသးဘူးေပါ့ေနာ္။

Akihabara ကို Electric Town လို႔ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ အကိဟဘရဘူတာမွာဆင္းၿပီး electric town exit ကိုထြက္လိုက္ရင္ အီလက္ထေရာနစ္ဆိုင္တန္းေတြကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အလည္လာေရာက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အဲဒီမွာ တ၀ဲလည္လည္ ေစ်း၀ယ္တာေတာ့ တေနကုန္တာမ်ားပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာ၊ ကင္မရာနဲ႔ အျခားအီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြ အသစ္ဆိုင္ေတြေပါသလို second hand ဆိုင္ေတြကလဲ အေတာ္မ်ားလွပါတယ္။ lap top second hand ဆိုရင္ ယန္း ၃ ေသာင္းနဲ႔ အထက္ရွိျပီး ၾကိဳက္တာၾကည့္၀ယ္ေပေတာ့။ second hand ဆိုတာကေတာ့ အသစ္လိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းႏိုင္မလဲေနာ္။ ကၽြန္မကို ေမးလာရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အသစ္၀ယ္ေစခ်င္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွ ဒီ second hand ေတြ ၀ယ္သံုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၀ယ္ယူေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ Tokyo ကို သင္တန္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုက္ပို႔တဲ့အခါ သူတို႔နဲ႔အတူလာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက သင္တန္းသားေတြလည္း Akihabara မွာ ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ AKKY(အခိ) I,II,III နဲ႔ Yodobashi(ယိုဒိုဘရွိ) ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ လိုအပ္တဲ့ အသစ္ေတြ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ AKKY ကေတာ့ duty free shop ျဖစ္ျပီး English version ေတြ ၀ယ္ႏိုင္တာျဖစ္လို႔ အဆင္ေျပလွပါတယ္။ AKKY ဆိုင္ခြဲေတြဟာ main လမ္းမႀကီးရဲ႕ ဟိုဖက္ျခမ္း၊ ဒီဖက္ျခမ္း မွာ အလြယ္တကူ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ AKKY မွာပဲ အ၀ယ္မ်ားပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ English version ကို တန္းရႏိုင္လို႔ပါ။




second hand shop ေတြမွာေတာ့ lap top၊ camera စတာေတြဟာ ေတာင္ပံုရာပံုေပါလွပါတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ပလပ္စတစ္ျခင္းေတာင္းေတြနဲ႔ ပံုေရာင္းေနတဲ့ ကင္မရာဆိုင္ေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။



လမ္းေဘးမွခ်ေရာင္းေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာအေဟာင္းဆိုင္ေတြပါ။

ကၽြန္မ၀ယ္သံုးခဲ့ရတဲ့ ကြန္ျပဴတာဟာ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ယန္း (၅) ေသာင္း ေစ်းက်ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ေမာင္ေလးအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၀ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္၀ယ္တုန္းက ေစ်းေတြႀကီးေနလို႔ ႏွေျမာမိေသး။ USB memory stick ေတြကလည္း ေစ်းအေတာ္ေပါေနတယ္။ ကင္မရာေတြလည္း ေစ်းခ်ေနတယ္။ canon ယန္း ၃၂၀၀၀ ေတြဟာ ယန္း ၂၂၅၀၀ ျဖစ္ေနတယ္။

အလကားေပးေနလားထင္ရေအာင္ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းဆိုင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အကိဟဘရၿမိဳ႕ေတာ္က အျပန္မွာေတာ့ ညအေတာ္နက္ေနပါၿပီ။

Read more...